ဆူးထြင္းအပ္

တခါတရံမွာ လူတဦးတေယာက္ကို အျခားလူတေယာက္က တမင္တကာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမႈ မဲ့ အမွတ္မဲပဲ ျဖစ္
ၿဖစ္၊ ေစတနာနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပဳမူဆက္ဆံေျပာဆိုမႈေလးေတြဟာ တဘက္ သားရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဆူးစူးသလို ဒဏ္
ရာအနာတရေလးေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
အထူး သျဖင့္ လူႀကီးမိဘ၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕ ပဲ့ျပင္ဆံုးမမႈေတြကို ကေလးငယ္ေတြက မတရား ဘူးလို႔ လက္
ခံသြားမိတဲ့အခါ ဒီကေလးငယ္ေတြရဲ႕ႏုနယ္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြမွာဆူးေလးေတြ စိုက္ဝင္သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ပဲ့ျပင္ဆံုးမမႈဆိုတာမွာေစတနာႏွင့္အက်ဳိးကိုေမွ်ာ္ ၿပီးဆံုးမၾကတာမ်ားေပမယ့္တခါတရံမွာ ေဒါသအေလ်ာက္ လက္လြန္ေျခလြန္ ျဖစ္သြား တတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္လူတေယာက္ဟာထိခိုက္နာက်င္ခံစားရၿပီဆိုရင္မတရားမႈ(injusti ce) ရဲ႕ အရိပ္အေငြ႔ေလး
ေတြက သူ႔အာ႐ံုကိုလႊမ္းမိုးလာတတ္ပါတယ္။အဲဒါကို injust ice gap လို႔ ပညာရွင္မ်ားက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္
။ အဲဒီ injustice gap က ႀကီးထြားရင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ပိုၿပီးခက္ခဲပါတယ္။

ဒီထက္ပိုဆိုးတာက negative emotions ေတြ ထြက္ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ခံျပင္းစိတ္၊ လက္စားေခ်လိုစိတ္၊အ
တိုက္အခံလုပ္တာေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ရွိလာတဲ့အခါ စိုက္ဝင္ေန
တဲ့ ဆူးေလးေၾကာင့္ တႏုံ႔ႏံု႔ ခံစားရတတ္ပါတယ္။

ပဲ့ျပင္ဆံုးမမႈမွာဆံုးမသူရဲ႕ေစတနာကိုနားလည္ခဲ့ရင္injustice gapေသးငယ္ေပမယ့္၊ ေစတနာကို နားမလည္ခဲ့
ရင္ (သို႔မဟုတ္) ဆံုးမသူ ကိုယ္တိုင္က ေဒါသအေလ်ာက္ လုပ္ ခဲ့တာဆိုရင္ injustice gap က ႀကီးထြားတတ္ပါ
တယ္။ ဒါေတြဟာ အေသးအဖြဲေလးေတြ လို ထင္ရတတ္ေပမယ့္ လူတေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ မိသားစုဘဝပံု
ေဖာ္မႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ ဆက္ဆံေရး စတာေတြေပၚမွာ သက္ေရာက္မႈေတြ ရွိလာတတ္ပါ
တယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိဘ၊ ဆရာ၊ လူႀကီးသူမေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆူးေလးေတြ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိ ေနတဲ့အခါ ဆူးထြင္း
အပ္ေလးေတြနဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ injustice gap နည္း တဲ့ ဆူးေလးေတြကို ခြင့္လႊတ္ျခင္း (forgiv
eness) နဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ၿပီး၊ injustice gap မ်ား တဲ့ ဆူးေလးေတြကိုေတာ့ သက္ဆိုင္သူေတြနဲ႔ ျပန္လွန္ေဆြးေႏြး
မႈကေန တဆင့္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွာသူ႔ေနရာမွဝင္ေရာက္ေနရာယူၾကည့္ၿပီး နားလည္ေပးရန္ႀကိဳးစားၿခင္း
(at empt to understand) နဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

သက္ဆိုင္သူေတြမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ ေမ့ေပ်ာက္ရန္ႀကိဳးစားျခင္း စတဲ့ဆူးထြင္း
အပ္ေလး ကို အသံုးျပဳဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

က်မဘဝမွာလဲ ဆူးေလးေတြ အမ်ားအျပား စိုက္ဝင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆူးေလးေတြက် ေတာ့ injustice gap က နည္းပါတယ္။ ေစတနာကို နားလည္ခံစားမိတာေၾကာင့္ ခႏၶာ ကိုယ္ကို ထိခိုက္နာက်င္မႈ ျဖစ္ေစတဲ့ ရိုက္
ႏွက္ဆံုးမမႈေတြကိုေတာင္ ေက်းဇူးတရားလို႔ပဲ ျပန္လွန္နားလည္ရင္း ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ဆူးထြင္းအပ္နဲ႔ အ
လြယ္တကူ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အသက္ ကိုးႏွစ္အရြယ္မွာ ဆူးခဲ့ဖူးတဲ့ဆူးေလးတေခ်ာင္းကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အတတ္လဲသင္၊ ပဲ့ျပင္
ဆံုးမသူ ေနရာကို ေရာက္ေနတဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ့္တ ႏွစ္ အရြယ္အထိ မဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။အျဖစ္က ဒီ
လိုပါ။

က်မ ေလးတန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္း ေတြ ပိတ္ထားတာ
ေၾကာင့္ က်မ အေမက ဆရာမတေယာက္ဆီမွာ က်ဴရွင္ အပ္ထားပါ တယ္။ ဆရာမကလည္း ေက်ာင္းက
ဆရာမပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မက ဆရာမရဲ႕ အခန္းက မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ စာလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆိုၿပီး ေမေမက ဆရာမ ဆီ က်ဴရွင္ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒီအ
ခ်ိန္ကာလမွာ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာဆိုေတာ့ အဖိုး ရဲ႕ စာဖတ္ခန္းႀကီးကို က်မက အပိုင္စီးထားခ်ိန္ပါ။

အရွင္ဇနကာဘိဝံသရဲ႕ အနာဂတ္သာ သာနာေရး၊ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္က ေနဝန္းထြက္သည့္
ပမာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးရဲ႕ သူမ၊ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ စစ္နဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဦးကုလားရဲ႕ ျမန္ မာရာဇဝင္ႀကီး၊ ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ ငဘ စတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အေမ့ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္း အ နီးက သပိတ္စခန္း
က ျဖန္႔ေဝတဲ့ စာေစာင္ေတြကို ဖတ္ရင္း စာေပစည္းစိမ္ကို ခံစားေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။

မေတာက္တေခါက္လူမမယ္ေလးေပမယ့္ဆရာမသင္ေပးေနတဲ့ ေလးတန္း သမိုင္းသင္ ႐ိုးထဲက စာေတြက
တာ့ အလြန္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းသလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။သံုးတန္း မွာသီေပါမင္း ပါေတာ္မူတဲ့အေၾကာင္းအထိ
 သင္ခဲ့ၿပီးေလေတာ့ ေလးတန္းသမိုင္းမွာ ကို လိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ ေခတ္အေၾကာင္းေတြ ပါလာပါေတာ့တယ္။ သင္ရိုး
ထဲမွာ ဘယ္လိုေရးထား သလဲဆိုတာေတာ့ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက နယ္ခ်ဲ႕ ကိုလိုနီဆိုၿပီး
မွတ္စုေပးပါတယ္။

က်မကလဲ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ေျပာရင္း ဆရာမနဲ႔ ျငင္း သလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ကဘယ္
လို ေခါင္းထဲ ေရာက္ေနခဲ့မွန္း မသိတဲ့ နီရိုကိုလို နီဝါဒ၊ စီးပြားေရးကိုလိုနီဝါဒေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီး နယ္ခ်ဲ႕
တယ္ဆိုတာက ကိုလိုနီကၽြန္ ျပဳျခင္း ရဲ႕ အမ်ဳိးအစားတခုပဲ ျဖစ္လို႔ နယ္ခ်ဲ႕ကို ေနာက္က ထည့္သင့္တယ္ဆိုၿပီး ကပ္သီး ကပ္သတ္နဲ႔ကို ျငင္းခဲ့တာပါ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ က်မ လံုးဝ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔ မွာ က်မ အႀကီးအ
က်ယ္ အရိုက္ခံရလို႔ပါပဲ။ ပထမတရက္မွာ က်မနဲ႔ ဆရာမ ျငင္းၾက တုန္းက က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္သြားလို႔ ဘာ
မွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ဒုတိယေန႔ ေရာက္ေတာ့ ျပႆနာကစပါၿပီ။ ဆရာမက တေန႔စာတေန႔က်က္ခိုင္း
ၿပီး အလြတ္ျပန္ေရးခိုင္း တတ္ပါတယ္။

တခါတေလက်ေတာ့လဲ တေယာက္က စာစဆိုၿပီး၊ ဆရာမ ရပ္ခိုင္းတဲ့ ေန ရာမွာ ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္
တေယာက္က ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ေနရာကေန ၏သည္ မေရြး ဆက္ဆိုရပါတယ္။ စာကို ေသခ်ာမက်က္လာ
သူေတြအတြက္ကေတာ့ဆရာမရဲ႕ ၾကက္ေမြး ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ေတြ႔ၾကေတာ့တာပါပဲ။အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဆရာမကအ
လြတ္ေရးခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းထားရင္း နဲ႔ စာစစ္ပါတယ္။ စာစစ္ေနရင္းနဲ႔ ဆရာမက က်မ
ကို အတန္းေရွ႕ေခၚထုတ္ပါေတာ့တယ္။

ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕လို႔ ေရးထားတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ မင္နီေတြနဲ႔ ဝိုင္းလိုက္ေတာ့ အမွားက အ မ်ားႀကီးလို ျဖစ္သြားပါ
တယ္။တခ်ဳိ႕အမွားေတြက်ေတာ့လဲ၏နဲ႔သည္လြဲတဲ့အမွားေတြ ပါ။ ျမန္မာျပည္ကဆရာမေတြဟာဘာေၾကာင့္
 ၏ နဲ႔သည္ လြဲတာကို အျပစ္ရွာတတ္ၾက သလဲ ဆိုတာ က်မ ေသခ်ာမသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ၏ နဲ႔သည္ ျပႆနာ
ေၾကာင့္ က်မ လက္ဝါး ေပၚမွာ က်ခဲ့တဲ့ ႀကိမ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမက အတန္းေရွ႕ေခၚထုတ္ေတာ့ က်မ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားလိုက္ပါ တယ္။ မင္နီေတြ အ
မ်ားႀကီးေတြ႔ေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲမွာ လံုးဝ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ မရွိခဲ့ပါ ဘူး။ ဆရာမက အမွားေတြကို ေရတြက္
ၿပီး က်မ လက္ကို သားေရကြင္း စြတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သားေရကြင္းကို အမွားအေရအတြက္အလိုက္ ဆြဲ
ဆန္႔လိုက္ ျပန္လႊတ္လိုက္ လုပ္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္ၾကံၾကံဖန္ဖန္ႏိုင္တဲ့ အျပစ္ေပးနည္းပါ။ အရမ္း ႀကီးနာတာ မဟုတ္ ေပမယ့္ ခပ္စပ္စပ္ေလးေတာ့ ထိပါတယ္။ အျပစ္ရွိလားလို႔ ေမးၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေပးတာ မ ဟုတ္တဲ့အ
တြက္ က်မကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အျပစ္ခံလိုက္ပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးထားလိုက္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ဒီေလာက္နဲ႔ မရပ္
ပါဘူး။ ေနာက္ကို မမွားေစနဲ႔လို႔ ေျပာၿပီး သခ်ၤာ တြက္ၿပီးရင္ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီ ဆိုတဲ့ စာလံုးကို အေခါက္ငါးဆယ္
ေရးၿပီးမွစာအုပ္ထပ္ရမယ္လိုဆိုပါတယ္။ဒီမွာတင္ က်မရဲ႕ မဟုတ္မခံ၊ စေန ဇာတိက ျပလာပါေတာ့တယ္။

သခ်ၤာတြက္ခိုင္းထားၿပီး ဆရာမက စာဆက္စစ္ေနပါတယ္။ က်မကလဲ သခ်ၤာမတြက္ပဲ ငုတ္တုပ္ ထိုင္ေန
လိုက္ပါတယ္။ တတိယခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနတာမို႔ ဆရာမကပဲ မေတြ႔တာ လား၊ ေတြ႔ရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္
 ေဆာင္ေနလိုက္တာလား ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ မသိ ပါ။ စာအုပ္ေတြ လာထပ္လို႔ ဆိုလိုက္ခ်ိန္မွာ က်မ ရင္
ထဲ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားတာေတာ့ အ မွန္ပါပဲ။

စာအုပ္လာမထပ္ပဲ ေခါင္းငံု႕ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ ဆရာမက က်မ နာမည္ကို ေခၚပါတယ္။ က်မလည္း တြက္
လက္စ အပိုင္းကိန္း ပုစာၦေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ဆက္ထိုင္ေနလိုက္ပါ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမက မၿပီး
ေသးဘူးလား၊ ဘယ္နားေရာက္ၿပီလဲ ဆိုၿပီး က်မ အ နီးကို ေရာက္လာပါတယ္။

စာအုပ္ကို ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့သခ်ၤာတြက္ရင္အရမ္းျမန္တဲက်မအေၾကာင္းကိုသိေနတဲ့ ဆရာမတေယာက္
အေနနဲ႔ က်မ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆို တာ ရိပ္မိသြားေလာက္ပါၿပီ။ လာစမ္း၊ ေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္းလို႔ ဆိုတာနဲ႔ အေျခ
အေနကို က်မ လည္း ရိပ္မိသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာမရဲ႕ ႀကိမ္ခ်က္ေတြက အေတာ္ပဲ ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
က်မ ရင္ထဲကိုလဲ ဆူးတေခ်ာင္းက အရွိန္နဲ႔ စူးဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို ဆူးေလးေတြဟာ ဘဝအနာဂတ္ကို သက္ေရာက္ေစတယ္ဆိုတာ သိလာတဲ့ အခ်ိန္ ေတြမွာ ဆူးေလး
ေတြကို ႏႈတ္ဖို႔ က်မ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ အခ်ိန္အထိ ႏႈတ္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီ
လိုနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား မထြက္ခင္ တေန႔မွာေတာ့ ေမြး ဖြားရာ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးဆီ ေခတၱျပန္ရင္း ဆရာမကိုလည္း သြား
ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမနဲ႔ စကားေျပာရင္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို အစေဖာ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထူးျခားစြာပဲ ဆရာမ
ကလဲ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ သမီးငါးတန္းတုန္းက လက္ကိုင္ပုဝါ အျဖဴေလး တထည္ တီခ်ာ
လက္ေဆာင္ေပးဖူးတာမွတ္မိလားလို႔ ျပန္ေမး ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ေက်ာင္းအဝင္ဂိတ္မွာ အလည့္က်ဂိတ္
ေစာင့္ေနတဲ့ ဆရာမနဲ႔ ဆံုခဲ့ တာပါ။ ဘာအတြက္မွန္း မသိေပမယ့္ ေလးတန္းမွာ ဆုရလို႔ ဆုထပ္ခ်တာလို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိပါ တယ္။

ဆရာမကေတာ့ တီခ်ာ့ဘက္က လြန္သြားတယ္ ဆိုတာ ရိုက္မိၿပီးကတည္းက သိတယ္လို႔ ဆိုလာခဲ့ပါတယ္။ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕၊ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီ စကားလံုး ေဝါဟာရေတြရဲ႕ အမွန္တ ရား ဆိုတာေတြထက္ က်မဘက္က က
လန္ကဆန္ လုပ္လာခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ လုပ္သ လဲ ဆိုတာကို မစူးစမ္းပဲ အလ်င္စလို ရိုက္လိုက္မိတာက ဆ
ရာ့အာဏာစက္ ျပသလို ျဖစ္ သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

လက္ကိုင္ပုဝါျဖဴေလး ေပးဖို႔ကို ေလးတန္းဆုရတဲ့ သူေတြ ေၾကျငာတဲ့ အထိ ေစာင့္ေနခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဓိပၸာယ္ မေဖာ္တတ္ပဲ ရင္ထဲမွာ ဆူးသြားတဲ့ ဆူးတေခ်ာင္းကို ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ သိမ္းထားျဖစ္
ခဲ့တာပါ။

ဆရာမက အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဝါဟာရျပႆနာေတြနဲ႔ အျငင္းပြားမႈေတြက က်မအတြက္ အဓိ
က မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်မကို ရုပ္ပိုင္းအရ၊ စိတ္ပိုင္းအရ ထိခိုက္နာ က်င္ေစမႈ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္
တဲ့ တာဝန္ရွိသူက ဒီလိုျဖစ္ေစခဲ့မႈကို သူ႔အမွားလို႔ သိျမင္ခဲ့တယ္။ အမွားအတြက္ ေတာင္းပန္မႈကို သေကၤတ တစံုတရာနဲ႔ ျပသခဲ့တယ္။

တ ဘက္နဲ႔ တဘက္ ရန္သူလို႔ မသတ္မွတ္ၾကတဲ့ အေျခအေန တခုမွာ၊ အထူးသျဖင့္ တ ဘက္နဲ႔တဘက္ ရန္
လိုမႈေတြ၊ လက္စားေခ်မႈေတြ၊ အာဃာတ တရားေတြ မပါတဲ့ မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ညီရင္းအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ ဆ
ရာနဲ႔ တပည့္တို႔အၾကားမွာ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိး ဟာ ဆူးေလးေတြကို ဆူးထြင္းအပ္နဲ႔ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ခ်ိန္ေလး
ေတြပါပဲ။

ဆရာမနဲ႔ မဆံုေတြ႔ခင္တုန္းက ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္သတိရမိရင္ စိတ္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔ နဲ႔ sense of injustice က ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သခ်ၤာ အပိုင္းဂဏန္းေလး ေတြကို ျမင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာပါ။ ဆရာ
မနဲ႔ ဆံုၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေတာ့ တိုက္ ဆိုင္မႈ ရွိလာတဲ့အခါ ဆရာမနဲ႔အတူ ငယ္စဥ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္
ေလးကို ျပန္သတိရမိ တတ္ေပမယ့္ ဒီလို မခံစားရေတာ့ပါဘူး။က်မတို႔ၾကားမွာခဲ့တဲ့ injustice gap က ေပ်ာက္
ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လူ႔ဘဝ ခရီးဟာ တိုတိုေလးပါ။ မိဘဆရာဆိုတာကလဲ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ ဘဝ
ခရီးသြားရင္း ေခတၱခဏ အရိပ္ဝင္ခိုခဲ့ရတဲ့ ရင္ခြင္ေတြပါ။ မိသားစုဆက္ဆံေရး၊ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရး
ေတြမွာ အမုန္းတရားေတြ၊ နာက်ည္း ခ်က္ေတြ၊ အာဃာတ တရားေတြ ေရရွည္မရွိသင့္ပါဘူး။

မေတာ္တဆ ဆူးေလးေတြ စိုက္ဝင္သြားခဲ့ရင္လဲ ဆူးထြင္းအပ္ေလးေတြ အသံုးျပဳၿပီး ဆူးေလးေတြကို ဖယ္ပစ္
လိုက္ ႏိုင္ရင္ ဘဝရဲ႕ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ တစံုတရာကိုလည္း ရရွိလာမွာ မလြဲဧကန္ပါပဲ။

ခင္မမမ်ဳိး

www.khinmamamyo.blogspot.com