ထားဝယ္သူေလးေတြ ဆိုရင္...

RangonNewsDaily:: November . 14 .2013
ထားဝယ္သူေလးေတြ ဆိုရင္...
" ရွင္႔... ရွင္႔ " နဲ႔ နားဝင္ပီယံ ရွိလွတဲ႔ ဝဲတဲတဲ စကားသံေလးေတြ...
ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးလို လွပျပီး ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္နွာေလးေတြနဲ႔ နူူးညံ႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွတဲ႔ ဟန္ အမူအရာေလးေတြ......
" လိုက္ေနာ္လားရွင္... ရဟယ္ရွင္.. ရဟယ္ရွင္ ".. လို႔ ဆိုျပီး သြက္လက္ ျမဴးၾကြတဲ႔ ထားဝယ္ယိမ္းအက ေလးေတြ... ေခါင္းေပၚမွာ ေရအိုး သုံးေလးလုံး ဆင္႔ၿပီး ပညာသားပါပါ ကသြားတဲ႔ ကႀကိဳး ကကြက္ေလးေတြ..ကို တဲြၿပီး ျမင္ေယာင္မိၾကမွာပါ။

အခု...
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပမယ္႔ ထားဝယ္သူေလး ကေတာ႔ ထားဝယ္ယိမ္း ကတတ္သလား.. မကတတ္သလား.. မသိေပမယ္႔ ဓါးေျမွာင္ယိမ္းေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း ကခဲ႔ပါတယ္။

ဒါ႔အျပင္...
ကြ်န္ေတာ္တို႔လို သာမန္ ေယာကၤ်ားႀကီးေတြေတာင္ မလုပ္ရဲတဲ႔ (မလုပ္နိူင္တဲ႔) အလုပ္ေတြကို ရဲဝံ႔ စြန္႔စားစြာ လုပ္ျပသြားသူ အာဂ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ပါ...

ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ႔၊ ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာရင္ေတြ႕.. လို႔ ဆိုထားေပမယ္႔ မေမ႔စေကာင္းတဲ႔ သူ႔ အျဖစ္အပ်က္.. မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေရးမိျပန္ပါျပီ...

၁၉၄၉ ခုနွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ...

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး သိတ္မၾကာခင္ အယူအဆေတြ ကဲြလဲြလို႔ ေရာင္စုံ သူပုန္ေတြထ.. ရန္ကုန္ အစုိးရ လို႔ ဝိုင္းျပီး ေလွာင္ေျပာင္ ခံရတဲ႔အထိ တစ္တိုင္းျပည္လုံး.. ျပည္တြင္စစ္မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္...

ျပင္ဦးလြင္ရဲ႕ ေဆာင္းနွင္းျမဴေတြ ေအာက္မွာ လြယ္အိတ္စုတ္ေလး တစ္လုံးလြယ္၊ ဝါးခေမာက္ေလး ေဆာင္း၊ ႀကိမ္တံဖ်ာကို လက္မွာ အသာကိုင္ျပီး ႏြားတစ္အုပ္နဲ႕ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔ ႏြားေက်ာင္းသမေလး တစ္ေယာက္...

သူကေတာ႔ ထားဝယ္သူေလး မခ်စ္ပို...တပ္မေတာ္ထဲ ဝင္သြားတဲ႔ ေမာင္ျဖစ္သူကို လိုက္ရွာရင္း နဖူးစာ ရြာလည္ျပီး ထားဝယ္နဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ BE တပ္က တပ္ၾကပ္ လွေမာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်။ ဘဝေပး အေျခအေနက မလွပ...

အိမ္ေထာင္သည္ ရဲေမက ဝမ္းေရး မလွလို႔မ်ား ႏြား အငွားေက်ာင္း ေနရသလား...

ဟင္႔အင္း...
သူ ႏြားေက်ာင္းေနတာ သူ႔မိသားစု အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ တပ္အတြက္၊ သူ႔ ၿမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြ အတြက္၊ ၿပီးေတာ႔.. တိုင္းျပည္အတြက္...

ႏြားေက်ာင္းတာမ်ား တိုင္းျပည္အတြက္ ဆိုျပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရန္ေကာလို႔ အျပစ္တင္ေစာျပီး ေထာပနာ မျပဳၾကပါနဲ႔ဦး...ဇာတ္ရည္ လည္ေအာင္ ရွင္းျပပါရေစ...

၂၁.၂.၁၉၄၉ ေန႔မွာ ေသာင္းက်န္းသူ KNDO ေတြက ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ကို အလစ္ ဝင္သိမ္း လိုက္ပါျပီ။ ရန္သူ႔အင္အား မ်ားလြန္းတာမို႔ BE တပ္က ဗိုလ္မွဴး ထင္ေပၚဟာ ခဲြ(၁)၊ ခဲြ(၂) က စစ္သည္အခ်ိဳ႕နဲ႔ ရရာ လက္နက္ စုစည္းျပီး လားရွဳိးကို ေခတၱ ဆုတ္ခြာေပးခဲ႔ ရပါတယ္။

လားရွဳိးမွာ ဆုတ္ခြာစစ္သည္ ေတြနဲ႕ တပ္ကို ျပန္လည္စုဖဲြၿပီး၊ ျပင္ဦးလြင္ကို ျပန္လည္ တိုက္စစ္ ဆင္ပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕နယ္၊ ေရခ်မ္းအိုးရြာကို ေရာက္ရွိေတာ႔ အျခားေသာ တိမ္းေရွာင္တပ္ဖဲြ႕ေတြ ျပန္လည္ ပူးေပါင္း လာတာမို႔ ၂၄.၂.၁၉၄၉ ေန႔မွာ ျပင္ဦးလြင္ BE ကုန္းကို မိမိတပ္မ်ားက ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္နိူင္ခဲ႔ပါျပီ...

ဒါေပမယ္႔.. ရန္သူကလည္း အျပီးတိုင္ ဆုတ္ခြာတာ မဟုတ္ပဲ ၿမိဳ႕တြင္း တိုက္ပဲြေတြ ဆင္ႏႊဲေနတာမို႔ တစ္ျမိဳ႕လုံး ေသနတ္သံ မစဲ၊ ယမ္းေငြ႕ေတြ ဝဲပ်ံၿပီး ေမွာင္မည္း ေနေတာ႔တာေပါ႔...

ဒီအခ်ိန္မွာ...
အေရးႀကီးဆုံးက ရန္သူ႔သတင္း...
စစ္ေျမျပင္မွာ ရန္သူ႕သတင္း မရရင္ ကိုယ္႔ဘက္က တစ္ပန္း ရွဳံးၿပီ။ ခက္တာက ရန္သူကလည္း ဒီအခ်က္ကို ေနာေၾကျပီးသား...

မသကၤာတဲ႔ ေယာကၤ်ားမွန္သမ်ွ အကုန္ ဆီးဖမ္းျပီး သတ္ေနေတာ႔ ဗိုလ္မွဴးထင္ေပၚ လႊတ္လိုက္တဲ႔ သတင္းေထာက္သူ မွန္သမ်ွ BE ကုန္းက ဆင္းတာနဲ႔ ရန္သူ႔ ကာကင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး တစ္ေယာက္မွ ျပန္မလာနူိင္ ေတာ႔ဘူးေလ။ ဒီေတာ႔.. အသက္စြန္႔ၿပီး ထပ္သြားရဲတဲ႔သူ မက်န္သေလာက္ ျဖစ္၊ ဗိုလ္မွဴးထင္ေပၚ စိတ္ညစ္ရၿပီ...

ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီတာဝန္ကို ဘယ္သူမွ မေပးပဲ VOLUNTEER အေနနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားျပီး ထမ္းေဆာင္မယ္႔သူ ေပၚလာပါျပီ။ သူကေတာ႔.. ထားဝယ္သူေလး မခ်စ္ပို...

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မခ်စ္ပိုရဲ႕ ခင္ပြန္းက တိုက္ပဲြမွာ ဒဏ္ရာ ရလာကာစ။ အသက္အႏၲရာယ္ နီးလြန္းတဲ႔ အလုပ္မို႔လို႔ အားလုံးက ဝိုင္းတားၾကေပမယ္႔ .. မခ်စ္ပိုကေတာ႔ လက္မခံ.. အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ျပီး စြန္႔စားျပီ...

သူ႔ဆီမွာ ပါတာက ဓါးတိုေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လက္ပစ္ဗုံး တစ္လုံး..

အႀကံပိုင္တဲ႔ မခ်စ္ပိုက ႏြားတစ္အုပ္နဲ႔ ႏြားေက်ာင္း ဟန္ေဆာင္.. တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ တဟဲ႔ဟဲ႔နဲ႔ေမာင္းရင္း၊ KNDO ေတြ တပ္စဲြထားတဲ႔ ေနရာစုံကို ခ်ဥ္းကပ္၊ ေဆးတပ္ကုန္း၊ ေလ႔က်င္႔ေရးကုန္း၊ ကြပ္ကဲေရးကုန္း..စတဲ႔ ေနရာေတြကို ေထာက္လွမ္း.. ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမင္ေနရတဲ႔ KNDO ေတြက၊ သာမန္ ႏြားေက်ာင္းသမေလးလို႔ ေတြးထင္၊ စြန္႔စားမႈေတြ အရာထင္ခဲ႔ၿပီ...

မခ်စ္ပို ယူလာတဲ႔ သတင္းေတြက တကယ္႔ အဖိုးတန္မို႔လို႔ ရန္သူ႔ အဓိကေနရာေတြကို တပ္မေတာ္က ထိေရာက္စြာ တိုက္ခိုက္နိူင္၊ မိန္းမသားေပမယ္႔ အႀကံ ပိုင္ပါေပ႔...

တစ္ခါတစ္ေလ မလဲြသာ မေရွာင္သာ ရန္သူ သုံးေလးေယာက္ေလာက္နဲ႔ အနီးကပ္ေတြ႕ရင္၊ မခ်စ္ပိုက လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ ပစ္.. သတင္းေတြအျပင္ ရန္သူ႔ လက္နက္ေတြပါ၊ ယူေဆာင္လာရဲ႕...

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသြးရဲလာတဲ႔ မခ်စ္ပိုဟာ ထဘီအစား..(ေျပးလႊားရ လြယ္ကူေအာင္) ေဘာင္းဘီ ဝတ္ခြင္႔ေတာင္း၊ လက္ပစ္ဗုံးအစား ေသနတ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင္႔ ေတာင္းျပီး၊ သတင္း ေထာက္ရင္း.. ပိုင္ရင္ ပစ္လာခဲ႔။ ရန္သူက ျပန္ပစ္ေပမယ္႔ မခ်စ္ပိုကို တစ္ခ်က္မွ မထိ။ အာဂ သတၱိခဲ...

ေနာက္ေတာ႔...
မခ်စ္ပိုရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း ေန႔ခင္းက သတင္းေထာက္ထားတဲ႔ ေနရာေတြကို ညဘက္ ေရာက္ရင္၊ လက္ေရႊးစင္ စစ္သည္တစ္စုနဲ႔ ဝင္တိုက္၊ သူတို႔နဲ႔ အတူလိုက္ျပီး ေဘာင္းဘီ တကားကားနဲ႔ ေျပးလႊား တိုက္ခိုက္ေနတဲ႔ ေယာကၤ်ားေတြ ၾကားက၊ တစ္ဦးတည္းေသာ မိန္းမသား...

တစ္ျခား စစ္သည္ေတြ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရလာေပမယ္႔ မခ်စ္ပိုကေတာ႔ အျပဳံး မပ်က္.. က်ည္ဆံ တစ္ခ်က္မွ မမွန္။ သူ႔ အံမွာက.. " အံပြား "..

လား..လား.. ဟုတ္တာေပါ႔။ လူတစ္ေသာင္းမွာ တစ္ေယာက္ မရွိတဲ႔ " အံပြား ".. အံသြား အပိုလို႔ ေခၚတဲ႔ " အံပြား "...

တစ္ျခား စစ္သားေတြက အဲဒီေတာ႔မွ ဒီေလာက္ က်ည္ဆံေတြ တဝွီဝွီၾကား၊ ေျပးလႊား တိုက္ခုိက္ ေနေပမယ္႔ မခ်စ္ပိုကို က်ည္ဆံ မထိတာ ဒီ အံပြားေၾကာင္႔လို႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်ၾကေလရဲ႕...

မခ်စ္ပိုကေတာ႔ ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္။ ေယာကၤ်ားသားေတြနဲ႔ အတူ တိုက္ျမဲ..ခိုက္ျမဲ.. ေသြးကလည္း ရဲပါေပ႔...

တစ္ည...
KNDO ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ေထာက္ပံ႔ေရး ကုန္းကို စစ္သည္ေတြနဲ႔ ဝင္စီးတယ္။ ရန္သူကလည္း သဲသဲမည္းမည္း ခုခံေနတာမို႔ ရန္သူ႔ စက္လတ္ရွိတဲ႔ ကတုတ္က်င္းနားကို မခ်စ္ပိုတစ္ေယာက္ လိွိမ္႔တက္ျပီး လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ အနီးကပ္ ထုတယ္။ ရန္သူေတြ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္.. ေသြးရဲတဲ႔ မခ်စ္ပိုက ေမွာက္ပစ္ရတာ အားမရလို႔၊ ထျပီး အပစ္.. " ဒိုင္း " ဆိုတဲ႔ ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္...

ဟုတ္ပါတယ္...
တစ္ခါမွ ေသနတ္ မမွန္ဘူးတဲ႔ မခ်စ္ပို... ဗိုက္ကို ေသနတ္မွန္ သြားပါျပီ။ ဘာမထီေသြး မခ်စ္ပိုကေတာ႔ ဒဏ္ရာကို ျဖစ္သလို စည္း၊ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မညည္းမညဴပဲ ပစ္ဆဲ.. တိုက္ဆဲ...

အတူပါတဲ႔ စစ္သည္ေတြက မခ်စ္ပိုကို ရေအာင္ ဆဲြထုတ္၊ စခန္းေရာက္ေအာင္ ျပန္ဆုတ္ျပီး ေဆးမွဴး မရွိလို႔.. ျမိဳ႕ထဲက နယူးေယာက္ ေဆးခန္းပိုင္ရွင္ ေဒါက္တာဘရင္ကို အကူအညီေတာင္း၊ သူရဲေကာင္းကို ေလးစားတတ္တဲ႔ ေဒါက္တာဘရင္ကလည္း၊ ဖေယာင္းတိုင္ မီးရဲရဲေလးေအာက္မွာ၊ တစ္ညတာလုံး ခဲြစိတ္လ်ွက္...

၁၅ ခ်က္ေတာင္ ခ်ဳပ္ရေပမယ္႔၊ အသက္ျပင္တဲ႔ မခ်စ္ပိုချမာ.. ေသရြာက ျပန္ရွင္လာပါျပီ။ သူ႔ပါးစပ္ထဲက အစြမ္းထက္လွတဲ႔ အံပြား ေၾကာင္႔လား... သူ႔ရဲ႕ ျပင္းျပလွတဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ေၾကာင္႔လား... အားလုံးကေတာ႔ ဝမ္းသာေနၾကေလရဲ႕...

အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အထက္အမိန္႔အရ BE တပ္ေတြ၊ မႏၲေလးကို ဆုတ္ဘို႔ ျပင္ရၿပီ။ မခ်စ္ပိုကို တစ္ပါတည္း ေခၚသြားခ်င္ေပမယ္႔ ခ်ီတက္မႈ ေနွာင္႔ေနွးမွာစိုးလို႔ မခ်စ္ပိုက လက္မခံ.. ျပင္ဦးလြင္မွာ မခ်စ္ပို တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ႔ၿပီ...

ဒဏ္ရာ မက်က္မွီမွာပဲ မခ်စ္ပိုတစ္ေယာက္ ေဆးခန္းကေန ဇြတ္ဆင္း၊ ၿမိဳ႕တြင္း တစ္ေနရာက (ေမြးစားမိဘ) ဦးၾကြယ္နဲ႔ ေဒၚပု အိမ္မွာ ျပန္ခို၊ ရင္ဖုိစရာ ကာလမ်ား...

KNDO ေတြက ျမိဳ႕ထဲမွာ တပ္မေတာ္သားေတြ မရွိေတာ႔တဲ႔ အခါ၊ တစ္ျမိဳ႕လုံးကို ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာ.. သူတို႔ကို အထိနာေအာင္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ မိန္းမ လူစြမ္းေကာင္း.. ဘယ္မွာ ပုန္းေအာင္း ေနမလည္း...

မခ်စ္ပိုကို ေလးစားတဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြကလည္း .. ဘူးပဲ ခံၿပီး ကာကြယ္ေပးၾကေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔လည္း၊ အသားထဲက ေလာက္ထြက္တဲ႔ မပု ဆိုတဲ႔ KNDO ဗိုလ္ေစာဘစံရဲ႕ မယားငယ္ရဲ႕ ယုတ္မာမႈေၾကာင္႔ ၊ မခ်စ္ပိုကို ေျခရာခံမိျပီ...

ေသြးနီတဲ႔ မခ်စ္ပိုက ထြက္မေျပး။ ဓါးေျမွာင္ေလး ခါးၾကားမွဝွက္ျပီး (ဒဏ္ရာႀကီး တစ္ဖက္နဲ႔) အျပဳံး မပ်က္ပဲ လာဖမ္းတဲ႔ KNDO ေတြေနာက္ကို ခပ္တည္တည္ လိုက္ခ်သြားတယ္...

မပုရဲ႕ တဲအိမ္...
KNDO ဗိုလ္ေစာဘစံ က..
သူ႔တပည္႔ လက္မရြံ႕သားေတြကို " အဲဒီေကာင္မ၊ အံပြားပါလို႔ စြမ္းတာလို႔ ၾကားတယ္။ သူ႔ကို မသတ္ခင္ အံပြားကို ရေအာင္ခြ်တ္ ".. လို႔ အမိန္႔ေပး၊ ေသြးဆာေနတဲ႔ ငရဲသားေတြကလည္း၊ မိန္းမသားပဲ လို႔ ညွာမေနဘူး။ မခ်စ္ပိုရဲ႕ ပါးစပ္ကို အတင္းျဖဲ၊ ဓါးေျမွာင္နဲ႔ ကလန္႔ၿပီး အံပြားကို ခြ်တ္.. မကြ်တ္ေသးေတာ႔ အတင္းဆဲြ.. ပါးစပ္တစ္ခုလုံး ေသြးေတြရဲလို႔...

သတိၱခဲ မခ်စ္ပိုကလည္း၊ ခါးၾကားမွာ ဝွက္ယူလာတဲ႔ ဓါးေျမွာင္ကို ဆဲြထုတ္ၿပီး ျပန္ထိုး၊ အယုတ္တမာမ်ိဳး နွစ္ေကာင္ ဗိုက္ကိုနွိပ္ျပီး ေထြးကနဲ၊ အသက္ခ်င္း လဲၿပီ...

အနားမွာရွိတဲ႔ KNDO ဗိုလ္ေစာဘစံက ေသနတ္ဆဲြၿပီး က်ည္တစ္ကပ္လုံး ကုန္ေအာင္ တရစပ္ပစ္၊ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းလွတဲ႔ မခ်စ္ပို အသက္ မထြက္ေသးဘူး။ " ဒီေလာက္ေတာင္ အသက္ျပင္းတဲ႔ ေကာင္မ ".. ဆိုျပီး မေသမရွင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ မခ်စ္ပိုကို ဝိုင္းမ၊ အနီးနားက ေရတြင္းပ်က္ထဲ ဝုန္းကနဲ ပစ္ခ်ျပီး.. အေပၚကေန ေက်ာက္ခဲ၊ အုတ္ခဲက်ိဳးေတြနဲ႕ မေသမခ်င္း ဖို႔သတ္ပါျပီ။ အဲဒီ ေန႔က ၈.၄.၁၉၄၉.. ျပင္ဦးလြင္မွာ မိုးျပိဳတဲ႔ေန႔...

မခ်စ္ပို က်ဆုံးတဲ႔ ေန႔မွာပဲ မႏၲေလးကို ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ တပ္ေတြက ျပန္သိမ္း၊ ၁၁.၄.၁၉၄၉ ေန႔မွာ ျပင္ဦးလြင္ကိုပါ ျပန္သိမ္း.. အလာေကာင္းေပမယ္႔.. အခါေနွာင္းခဲ႔ၿပီ...

ျမိဳ႕ကို သိမ္းျပီးတာနဲ႔ မခ်စ္ပိုရဲ႕ အေလာင္းကို ေရတြင္းပ်က္ထဲက ရေအာင္ ျပန္ေဖာ္၊ စစ္သည္ေတာ္ေတြေရာ.. ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြေရာ.. အံႀကိတ္သူႀကိတ္၊ ဟစ္ေအာ္ျပီး ငိုသူငို၊ မခ်စ္ပိုကေတာ႔.. မနိူးေသာ အိပ္ျခင္းနဲ႔ အိပ္စက္ေနေလရဲ႕...

၁၆.၄.၁၉၄၉ ေန႔မွာေတာ႔ ဗိုလ္မွဴးၾကင္ ဦးစီးတဲ႔ စစ္သည္တစ္စုက သူရဲေကာင္းမ မခ်စ္ပိုကို စစ္အခမ္းအနားနဲ႕ ဂုဏ္ျပဳ သၿဂႋဳလ္၊ ၁၉၅၀ ျပည္႔ႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာေတာ႔ နိူင္ငံေတာ္ကလည္း သူရဘဲြ႕ ေပးျပီး ဂုဏ္ျပဳျပန္၊ သူ႔ နာမည္ " သူရ မခ်စ္ပို "... ယေန႔ခ်ိန္ထိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တစ္ဥိီးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီး သူရဘဲြ႕ပိုင္ရွင္.. " သူရ မခ်စ္ပို "...

ျပင္ဦးလြင္၊ ထုံးဘိုရပ္ တစ္ေနရာမွာ သူရ မခ်စ္ပိုရဲ႕ အုတ္ဂူ ျဖဴျဖဴေလးက ယေန႔ခ်ိန္ထိ ရွိေနဆဲ...

ႏြားေက်ာင္းသမေလးေတြ ျမင္မိရင္ သူရ မခ်စ္ပိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေငးေနဆဲ...

ရင္ထဲမွာ ဆို႔တက္လာတဲ႔ မ်က္ရည္စေတြကို မသုတ္ပစ္ရက္ပဲ ရဲရင္႔လြန္းတဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကို အခုခ်ိန္ထိ

 ေတြးေနဆဲ...

Thu Hlaing  , kolatt(PBDN)
RangonNewsDaily