မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ႕ အစည္းအေ၀းနဲ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕စ,ေတာ့

(တစ္)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ခပ္ငယ္ငယ္ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားကို အငမ္းမရ ဖတ္ၾကစဥ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ကေလး အဖတ္အ႐ႈမ်ားသည့္ စာအုပ္မ်ားမွာ ႐ုရွႏွင့္ တ႐ုတ္ကစာအုပ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္ကို ျပန္ေျပာင္းအမွတ္ရမိပါသည္။ ဆိုရွယ္လစ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ကို လူငယ္တို႔ စိတ္၀င္စားၾကရာ ၁၉၆၀၊ ၁၉၇၀၊ ၁၉၈၀ ဆယ္စုႏွစ္ကာလမ်ားျဖစ္ရာ ထို၀ါဒမ်ား အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရွင္သန္ခဲ့သည့္ ႐ုရွႏွင့္ တ႐ုတ္တို႔ကို စိတ္၀င္စားရာက ထိုႏိုင္ငံထြက္ စာေပလက္ရာမ်ားကို အဖတ္အ႐ႈ မ်ားခဲ့ၾကပံုရပါသည္။
႐ုရွစာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲ၌ လီယုိေတာ္စတိြဳင္း၊ မကၠဇင္ေဂၚကီ၊ တူရေဂညက္၊ ဆိုဇင္နစ္ဇင္၊ အန္တြန္ခ်က္ေကာ့ဖ္၊ ပြတ္ရွကင္၊ နီကိုလိုင္ၾသထေရာ့စကီ၊ ဂိုဂိုိးလ္၊ မစ္ေခး႐ႈိလိုေကာ့ဖ္၊ ေဒါ့စတိုယက္စကီး၊ မာယာေကာ့ဖ္စကီး၊ ယက္တူရွင္ကို၊ ေဘာရစ္ပါစတာညက္ စသည္ စသည္ စသည္တို႔သည္ကား ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ႏွင့္ အထူးကို ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သည့္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

သည္အထဲမွာ မာယာေကာ့ဖ္စကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အသည္းစဲြျဖစ္ပါသည္။ နာမည္အျပည့္အစံုက ဗလာဒီမာ မာယာေကာ့ဖ္စကီး (Vladimir Mayakorsky) ။ ၁၉ ဇူလိုင္ ၁၈၉၃ ၌ေမြးကာ ၁၄ ဧၿပီ ၁၉၃၀ ၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ၿပီး ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ခဲ့သူ နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ။ သူ႔လက္ရာ “A cloud in Trousers” ကို ဆရာေမာင္သာႏိုးက ဘာသာျပန္ေပးခဲ့သျဖင့္ “ေဘာင္းဘီ၀တ္ မိုးတိမ္”ဆိုသည့္ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ၾကပါသည္။

မာယာေကာ့ဖ္စကီးက သေရာ္တတ္သည့္ ဉာဥ္ကေလးရွိသူျဖစ္ရာ သူ႔ကဗ်ာတခ်ဳိ႕က ရိတိတိ ေထ့ေတ့ေတ့။ ဆိုဗီယက္ေခတ္ ႐ုရွလူ႔အဖဲြ႕အစည္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ လက္ေအာက္က လူ႔အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္ရာ ထံုးစံအတိုင္း ဘာမွအလုပ္မျဖစ္ေသာ အစည္းအေ၀းေတြႏွင့္ နပန္းလံုးေနရသည့္ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္ၾကာေန ဟိုနားက အစည္းအေ၀းေခၚလိုက္၊ ေတာ္ၾကာေန သည္နားက အစည္းအေ၀းေခၚလိုက္။ ဒါကို စက္ဆုပ္ရြံရွာ ေအာ့ႏွလံုးနာသည္ထင္ပါရဲ႕။ မာယာေကာ့ဖ္စကီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးပါသည္။

လူေတြ လူေတြ၊ ေတာင္ကိုသြားသူသြား၊ ေျမာက္ကိုသြားသူသြား၊ အေရွ႕သို႔ အေနာက္သို႔ သြားေနသူေတြကလည္း တစ္ပံုတစ္ေခါင္း၊ ဘယ္ကိုသြားေနၾကတာလဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေျဖဖို႔ပင္ အခ်ိန္မရၾက။ ခပ္သုတ္သုတ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေျဖသြားၾကတာက အစည္းအေ၀းသြားမလို႔တဲ့၊ တစ္ေယာက္က မနက္ခင္း အစည္းအေ၀းတစ္ခု ရွိရာကျပန္လာၿပီး ေန႔လယ္ခင္းမွာ ေနာက္အစည္းအေ၀းတစ္ခု၊ ညေနခင္းမွာ ေနာက္အစည္းအေ၀းတစ္ခု ထပ္ရွိေနေသးလို႔တဲ့။ လူတခ်ဳိ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူတစ္ျခမ္းပဲ့ႀကီးေတြျဖစ္လို႔ ေနရွာသတဲ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထိုလူတစ္ျခမ္းႀကီးမ်ားက အစည္းအေ၀းတစ္ခု သြားတက္ၾကမလို႔တဲ့။ ေနာက္ထပ္တစ္ျခမ္းက ဘယ္ေရာက္ေနသလဲေမးေတာ့ တျခားအစည္းအေ၀းတစ္ခုရွိရာကို ခဲြပို႔ထားရေလသတဲ့။

ေၾသာ္... ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့ဖ္စကီး သူ႔ကဗ်ာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပံုက ႐ုရွႏိုင္ငံမွာ အစည္းအေ၀းတစ္ခု အျမန္လုပ္ေပးၾကစမ္းပါတဲ့။ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ အစည္းအေ၀းမလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ အစည္းအေ၀းတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖတ္ရင္း ၿပံဳးခဲ့ၾကရပံုမ်ား။

(ႏွစ္)

သမိုင္းပညာရပ္နယ္ပယ္၌ ေနလိုလလို ထင္ရွားသည့္ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း။

၁၉၄၁ တြင္ ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီမွ ဥပစာတန္းေအာင္ျမင္။ ၁၉၄၆ တြင္ အေရးေပၚေကာလိပ္မွ ၀ိဇၨာဘဲြ႕ရ။ ၁၉၄၇ တြင္ ၀ိဇၨာဂုဏ္ထူးဘဲြ႕ရ။ ၁၉၅၂ တြင္ ဥပေဒဘဲြ႕ရ။ ၁၉၅၆ တြင္ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ပါရဂူဘဲြ႕ရ။ ၁၉၉၀ တြင္ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ စာေပပါရဂူဘဲြ႕ရ။

သမိုင္းဆရာအျဖစ္ အခ်ိန္ပိုင္း နည္းျပဆရာကေလးဘ၀မွသည္ ပါေမာကၡအထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့႐ံုမွ်မက ၁၉၈၃ တြင္ တိုက်ဳိႏိုင္ငံျခားဘာသာသင္ တကၠသိုလ္တြင္ ဧည့္ပါေမာကၡ။ ၁၉၈၇ တြင္ ေျမာက္အီလီႏိြဳက္စ္တကၠသိုလ္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေလ့လာေရးတြင္ ဧည့္ပါေမာကၡ။ ၁၉၈၈ တြင္ အေမရိကန္ ေျမာက္အီလီႏိြဳက္စ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ မီရွီဂန္တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သမိုင္းဧည့္သည္ပါေမာကၡ စသည္ စသည္ျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့႐ံုမွ်မက ျပဳစုေရးသားသြားသည့္ စာေတြက အမ်ားအျပား။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္က စာအုပ္စင္ေပၚ၌ပင္လွ်င္ ဆရာႀကီး၏ စာအုပ္ေလးဆယ္နီးပါး ရွိေနပါသည္။

ဆရာႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ႏွလံုးသားထဲ၌ ၿငိေနတာကေလးတစ္ခု ရွိပါသည္။ စာတမ္းဖတ္ပဲြတစ္ခု၌ ဆရာႀကီးကို သဘာပတိမိန္႔ခြန္း ေျပာေပးဖို႔ ဖိတ္ၾကားလိုက္ေသာအခါ ဆရာႀကီးက တိုက္ပံုေတြဘာေတြႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားကာ စကားေျပာခြက္ရွိရာဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သဘာပတိ မိန္႔ခြန္းေျပာပါသည္။ ႏွစ္လံုးတည္း။ မဂၤလာပါတို႔ စကားေျပာခြင့္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ဘာမွမပါ။

စ,ေတာ့ .... တဲ့။

အတိုဆံုးေသာ သဘာပတိမိန္႔ခြန္း။ ဟုတ္ပါသည္။ စ,ေတာ့တဲ့။ အခမ္းအနားထဲက ပရိသတ္အားလံုး ဆရာႀကီးကို ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္ျဖင့္ သေဘာက်သြားကာ လက္ခုပ္မ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးလ်က္ အားေပးလိုက္ၾကသည္မွာ ညံမစဲ။

ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာေျပာ၊ ဘယ္သူ႔ကို ျပန္ေျပာေျပာ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ျပန္ေျပာျပာ သည္အေၾကာင္းကို ၾကားသူတိုင္းက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညဳိသြားၾကၿမဲျဖစ္ပါသည္။ သူတစ္ပါးရဲ႕အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားတတ္လိုက္တာ... တဲ့။

ဟုတ္ပါသည္။ လူႀကီးလူေကာင္းတို႔ကား ကိုယ့္အခ်ိန္ကို ကုိယ္အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္သကဲ့သို႔ သူတစ္ပါး၏အခ်ိန္ကိုလည္း အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ အရည္မရ အဖတ္မရ ျဖဳန္းတီးပစ္ဖို႔ကို အားနာတတ္ၾကပါသည္။

ေနာက္တြင္ ဆက္က်င္းပမည့္ အခမ္းအနားကမွ တကယ့္အခမ္းအနားျဖစ္ရာ သူ႔အေနႏွင့္ ဘာတစ္ခြန္းမွ အပိုေျပာကာ အခ်ိန္မျဖဳန္းလိုဘဲ စ,ေတာ့ဟု ခြင့္ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ သြက္လက္ျမန္ဆန္သြားေသာ အခမ္းအနားကိုၾကည့္ကာ လူတိုင္းက ဆရာႀကီးကို သာဓုေခၚၾကပါသည္။

က်က္သေရရွိကာ ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာ ဘ၀ေနထိုင္မႈဟန္ပန္ (Life Style)ဆိုသည္မွာ ဒါမ်ဳိးကိုေခၚတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

(သံုး)

စင္ေပၚ၌ေနရာယူကာ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနေသာ လူတို႔ ရွိတတ္ပါသည္။

ေဘာလံုးပဲြ အဖြင့္မိန္႔ခြန္းကေလး ခ်ီးျမႇင့္ခုိင္းရာ ႏွစ္နာရီေလာက္ေျပာေနသျဖင့္ ေမွာင္သြားေသာေၾကာင့္ ေဘာလံုးပဲြကို ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ေရႊ႕လိုက္ရေသာအျဖစ္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ေဟာေျပာပဲြ အဖြင့္အမွာစကားေလး ေျပာခုိင္းရာ တစ္နာရီႏွင့္လည္းမဆင္း၊ ႏွစ္နာရီႏွင့္လည္း မဆင္းသျဖင့္ “ရပ္ပါေတာ့ဆရာ” ဟူသည့္ စာရြက္အတိုကေလးကို ေရခြက္ႏွင့္အတူ တက္ေပးၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ရေသာအျဖစ္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ စာေရးဆရာႏွစ္ဦး ေဟာမည့္ပဲြ၌ ေဒသခံငါးေယာက္ေလာက္က မိတ္ဆက္စကား၊ အဖြင့္စကား၊ ေက်းဇူးတင္စကား စာရင္းရွင္းတမ္းစကားေတြ တက္ေျပာေနသည့္အျဖစ္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီးထဲ၌ ငါးမိနစ္ေျပာလွ်င္ရမည့္ အေၾကာင္းအရာကို ႏွစ္နာရီေလာက္ ေျပာေနသျဖင့္ နားေထာင္သူ ရာဂဏန္းတို႔၏ နာရီေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည့္ အျဖစ္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။

႐ုရွကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့ဖ္စကီးက အေၾကာင္းမဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းသည့္ အစည္းအေ၀းမ်ားကို ရြံရွာစက္ဆုပ္ကာ ဘယ္ေတာ့မွ အစည္းအေ၀းမလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုသည့္ အစည္းအေ၀းလုပ္ရေလမတဲ့။

အခု... ၾကည့္။

ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သဘာပတိအဖြင့္အမွာ စကားေျပာခဲ့ပံု။ စ,ေတာ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔လို ေျပာတတ္ခ်င္လိုက္တာ။ လူေတြကိုလည္း သူ႔လို ေျပာေစ့ခ်င္လိုက္တာ။ စ,ေတာ့... ဆိုတဲ့ စကားကေလးႏွစ္လံုးတည္းနဲ႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ကိုကိုယ္ ဘရိတ္ဖမ္းႏိုင္လိုက္တဲ့အတြက္ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီက ပိုထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိလိုက္ေလမလဲ။ အခ်ိန္ကိုလုယက္ကာ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတဲ့သူေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ျဖစ္လိုက္ေလမလဲ။

စ,ေတာ့ ... ဆိုတဲ့ ဘ၀ေနနည္း ဟန္ပန္နဲ႔အတူ သူတစ္ပါးအခ်ိန္ေတြကို အႏုၾကမ္းစီးထားမိတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေတြ မလုပ္မိရေလေအာင္ အခုဆို အခု စ,လိုက္ ၾကရေအာင္လား။ ။


ေရးသားသူ- ေမာင္သာခ်ဳိ