RangonNewsDaily: May . 3 .2014
ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ကို ဝါသနာပါလြန္းသျဖင့္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ လက္ေဝွ႔ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ လိုက္လံထိုးသတ္ရင္း ႐ံႈးသည့္အခါ ပါလာသည့္ အက်ႌ၊ ပုဆိုးေလးေတြကို ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရသည့္ လက္ေဝွ႔သမားတေယာက္ရဲ႕ ဘဝ၊ မိဘေတြက လက္ေဝွ႔ထိုးသည့္ အလုပ္ ကို လံုးဝ သေဘာမတူသျဖင့္ ရလာသည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ႀကိတ္မွိတ္ ေဆးကုရတဲ့ ဘဝ၊
လက္ေဝွ႔ထိုးျခင္းျဖင့္ အျမင့္ဆံုးဆုေငြ က်ပ္ ႏွစ္ေထာင္အထိ ရခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဝွ႔သမားတေယာက္ရဲ႕ ဘဝ စတဲ့ လက္ေဝွ႔ေလာက ခရီးရွည္ကို ျဖတ္ သန္းခဲ့ဖူးေသာ လက္ေဝွ႔သမားႀကီး ဦးေဒါင္းနီသည္ ယခုအခါတြင္ သူဝါသနာပါေသာ လက္ေဝွ႔သမားဘဝႏွင့္ နီးစပ္သည့္ လက္ေဝွ႔ နည္းျပဆရာ၊ လက္ေဝွ႔ဒိုင္တဦးအျဖစ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။
ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ေလာက၌ “ေဒါင္းနီ” ဆိုသည့္ နာမည္သည္ တေခတ္တခါကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ လက္ေဝွ႔သမားေတြျဖစ္သည့္ ေတြ႕
မေရွာင္ႏွင့္ လံုးေခ်ာ တို႔ကဲ့သို႔ပင္ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ လက္ေဝွ႔ သမား ေဒါင္းနီဆိုၿပီး ျမန္မာ့ လက္ေဝွ႔ေလာကတြင္ မွတ္ တိုင္ တတိုင္ ခိုင္မာစြာစိုက္ထူခဲ့ေသာ ဦးေဒါင္းနီ သည္ ယခုဆိုလွ်င္ အသက္ ၆၃ ႏွစ္ အရြယ္ကို ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ပါရမီ-ေခ်ာ္တြင္းကုန္း လမ္းမႀကီးနံေဘး ရပ္ကြက္ေလး၏ လမ္းက်ဥ္းေလးတခုထဲတြင္
ရွိေသာ ၂၀ – ၆၀ ေပ အိမ္ေလး တလံုးထဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဦးေဒါင္းနီကို ေတြ႕ရသည္။ က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းပံုမရေသာ ဦးေဒါင္းနီက သူဝါသနာပါေသာ လက္ေဝွ႔ေလာက အေၾကာင္းကိုေတာ့ အားမာန္ပါပါေျပာျပသည္။
“ဦးက အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းကလက္ေဝွ႔ထိုးလာတာ၊ စထိုးတာက ကမၻာေအးဘုရား ပြဲမွာ၊ ဦးက ရန္ကုန္ဇာတိပဲ၊ ၾကည့္ျမင္
တိုင္သား၊ လက္ေဝွ႔ထိုးတဲ့မ်ိဳး႐ိုး မရွိဘူး၊ ဦးထိုးခဲ့တဲ့ ပြဲေပါင္းက ရာေက်ာ္တယ္၊ အလံလုပြဲတင္ကို ရာေက်ာ္တယ္၊ ပထမအလံ၊ ဒုတိယအလံ၊ တတိယအလံတို႔ ရခဲ့ဖူးတယ္” ဟု သူက ဧရာဝတီကို အစခ်ီၿပီးေျပာျပခဲ့သည္။
ဦးေဒါင္းနီ လက္ေဝွ႔စထိုးခဲ့ေသာ ၁၉၇၀ ဝန္း က်င္ႏွစ္မ်ားတုန္းကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္လို ေရႊခါးပတ္ ဆိုတာ မေပၚေသးဘဲ အလံလုပြဲဆိုတာပဲရွိေသးသည္။ ၾကားပြဲ၊ ဒုတိယအလံ၊ တတိယအလံ၊ စတုတၳအလံ လုပြဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြပဲ ရွိေသးသည္။
“ဦးတို႔ေခတ္က လက္ေဝွ႔သမားျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ လက္ေဝွ႔ထိုးမယ္ဆိုရင္ ၾကားပြဲအဆင့္ရွိတဲ့သူမွ၊ ၾကားပြဲေတြထိုးဖူးမွ စင္ေပၚတက္ ထိုးလို႔ရတာကိုး၊ ၾကားပြဲလို႔ေခၚတဲ့ ၃ ခ်ီပြဲေလာက္ေတာ့ ထိုးဖူးရမယ္၊ အဲဒီေလာက္ ထိုးႀကိတ္လာခဲ့ၿပီးေတာ့မွ စိန္ေခၚပြဲေတြ ဘာေတြတက္ထိုးသင့္တာ၊ အခုက ပြဲေလး ၁ ပြဲ၊ ၂ ပြဲထိုးရေသးတယ္၊ လက္ေဝွ႔သမား အမည္ခံလိုက္ၾကတာပဲ” ဟု ဦးေဒါင္းနီက လက္ရွိ လက္ေဝွ႔ေလာက ကို ေဝဖန္သည္။
ဒီေန႔ခတ္မွာ လက္ေဝွ႔ေကာင္းေကာင္း မထိုး တတ္မီ ေငြေရးေၾကးေရး စကားေျပာၾကတာ၊ ကိုယ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ထိုးမယ့္ လူရဲ႕အဆင့္ အတန္း အေနအထား စသျဖင့္ ေမးရမယ့္အစား ေစ်းဘယ္ေလာက္ရမွ ထိုးမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာၾကတာ၊ ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္ သေလာက္ ထိုက္တန္တဲ့ ႏႈန္းေလာက္သာ ရမွာကို သတိမျပဳၾကတာမ်ိဳးေတြ လက္ေဝွ႔ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟုလည္း သူက ဆိုေသးသည္။
ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ကို တကယ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ထိုးႏိုင္တဲ့သူက ရာဂဏန္းပင္ မရွိေတာ့ဘဲ သူတလူ ငါတမင္း ပံုမ်ိဳးျဖင့္ ျမန္မာ့ လက္ေဝွ႔က တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာလာေနၿပီဟုလည္း သူ႔အေျပာအရ သိရသည္။
“ၾကာရင္ ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔က ေပ်ာက္သြား ႏိုင္တယ္၊ အခုလူေတြက လက္ခေမာင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မခတ္တတ္ၾကဘူး၊ အနည္းဆံုးေတာ့ အရန္ပြဲေတြေလာက္ေတာ့ ထိုးသင့္တယ္၊ တို႔ တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ထိုးယူရတာ၊ အလံလု ပြဲဆို တေန႔တည္း ၁၆ ေယာက္ထိုးရတာ၊ ပတ္လည္ ထိုးရတာ၊ တေန႔တည္း အျပတ္ပဲ၊ ႐ံႈးထြက္ ထိုးရတာ၊ ဖိုင္နယ္ေရာက္မွ ပိုက္ဆံက ၅၀ဝ၊ ၁၀ဝ၀ ေလာက္ ရတာ” ဟု ဦးေဒါင္းနီက သူတို႔တုန္းက အေနအထားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ကာ ေျပာျပသည္။
ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔မွာ လက္ခေမာင္း ဘယ္လိုခတ္ ရတာ၊ အျဖည္၊ အျဖဳတ္ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ မသိၾကဘဲ၊ ထိုးဆို တက္ ထိုးၾကၿပီး ဘာပညာမွမပါ၊ ဗလာလက္သီး ဆိုတာမ်ိဳးႏွင့္ ခုတ္တာလား၊ ထုတာ လား၊ ေထာင္းတာလားဆိုတာေတာင္ မသိၾကဘဲႏွင့္ လက္ေဝွ႔ကို တက္ထိုးေနၾကတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ေနရၿပီဟုလည္း သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ပံုစံႏွင့္ ေျပာေသးသည္။
“လက္ေဝွ႔ဆိုတာက စထိုးကတည္းက ႏိုင္ရ မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဝါသနာဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ ရွိဖို႔လိုတယ္၊ ပိုက္ဆံကေတာ့ လူတိုင္းလိုခ်င္တာ ေပါ့ကြာ၊ တို႔ဆို လက္ေဝွ႔ထိုးလာခဲ့တာ ဖေအေသ၊ မေအေသေတာင္ မမီဘူးေလကြာ၊ အခုက လက္ေဝွ႔ သမား စိတ္ဓာတ္ မရွိဘူး၊ ေရရွည္ကို မၾကည့္ဘူး၊ ငါဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တကိုယ္တည္းေကာင္းစားေရးပဲ လုပ္ခ်င္ေနၾကတာ။ အခုၾကည့္လိုက္ရင္ စင္ေပၚမွာ အနစ္နာခံၿပီး ထိုးခဲ့တဲ့သူက သိပ္မရွိေတာ့ဘူး” ဟု ဦးေဒါင္းနီက ဆိုသည္။
ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ကို တကယ္ ဝါသနာပါသူေတြ နည္းလာသည္ကတေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕လက္ေဝွ႔ အေပၚမွာ ပံ့ပိုးမႈ နည္းလာသည္ က တေၾကာင္း၊ လက္ေဝွ႔ၿပိဳင္ပြဲေတြ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တာက တေၾကာင္း စသည့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိ အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ ေပ်ာက္ကြယ္မည္ကိုပင္ စိုးရိမ္ေနရသည့္ အေျခအေနကို ေရာက္ေနၿပီဟုလည္း သူကေျပာသည္။
“အခု ႏိုင္ငံေတာ္က လုပ္ေနတဲ့ပံုစံက ျမန္မာ့ လက္ေဝွ႔ကို ပိုေပ်ာက္ေအာင္လုပ္သလို ျဖစ္ေနတယ္၊ အခု ဆီးဂိမ္းမွာေတာင္ ျမန္မာ့ လက္ေဝွ႔ဆိုၿပီး မပါေတာ့ဘဲ ေမြ႐ိုးရာလက္ေဝွ႔ ေအာက္မွာ သြားထိုးခဲ့ရတာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမြျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ထိုင္း လက္ေဝွ႔ေအာက္ကို ေရာက္သြားရတယ္၊ ျမန္မာ့ လက္ေဝွ႔ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမြထိုင္း ျဖစ္သြားတာကိုေတာ့ လံုးဝ စိတ္ မေကာင္း ဘူး” ဟု သူ႔ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပသည္။
“ဦးေျပာေနတာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ၾကာလို႔ ရွိရင္ ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔က ေပ်ာက္လိမ့္မယ္လို႔။ ျမန္မာ့ လက္ေဝွ႔က ထိုးမယ့္သူေတြေရာ၊ လက္ေဝွ႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြေရာ၊ ေနာက္ ၿပီးေတာ့ လက္ေဝွ႔ပြဲ လုပ္တဲ့ သူေတြေရာ၊ အကုန္လံုးရဲ႕အားေတြ လိုတယ္” ဟု သူ႔ အျမင္ကို ဆိုေသးသည္။
ေငြေရးေၾကးေရးကို အဓိကမထား ဘဲ ဝါသနာ တခုကိုသာ အရင္းတည္ၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ လွည့္လည္ လက္ေဝွ႔ ထိုး သတ္ေန ခဲ့ ေသာ ဦးေဒါင္းနီသည္ တခါတရံ လဲစရာပုဆိုး အက်ႌ မျပည့္စံုေသာ အေျခ အေနမ်ိဳးကိုပင္ ႀကံဳခဲ့ရဖူးသည္။
“လက္ေဝွ႔ပြဲ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဝယ္ဝတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ႐ံႈးတဲ့အခါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရွိတဲ့ အက်ႌ ေလး၊ ပုဆိုးေလးေတြ ေပါင္ႏွံၿပီး အိမ္ျပန္ ရတာ၊ ဒီၾကားထဲ မိဘက သေဘာမတူေတာ့ အိမ္ျပန္ရင္လည္း မ်က္ႏွာေကာင္း မရဘဲနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြသာ အဖတ္တင္ခဲ့ေသးတာ” ဟု သူက ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။
လက္ေဝွ႔ကို ဝါသနာ ႀကီးလြန္းလွေသာ ဦးေဒါင္းနီသည္ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ လွည့္လည္သြားလာ ထိုးသတ္ရင္း သူ႔အသက္ ၃၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္ေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္ သံေတာင္ ေဒသဘက္ကို ေရာက္ရွိခဲ့ကာ လက္ေဝွ႔ပြဲတပြဲကို ထိုးသတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို ပြဲတြင္ ထိုစဥ္ က နာမည္ေက်ာ္ လက္ေဝွ႔သမားတဦး ျဖစ္သူ တိုင္းေက်ာ္ ဆိုသူႏွင့္ ထိုးသတ္ရင္း တိုင္းေက်ာ္ သည္ သူ၏ထိုးခ်က္ေၾကာင့္ ေသဆံုး သြားခဲ့ရသည္။
“အဲဒီတုန္းက သူက ၂၇ ႏွစ္၊ ဦးက ၃၂ ႏွစ္ ေလာက္ရွိတယ္၊ သူက လက္ေဝွ႔ေက်ာ္ေပါ့၊ အဲဒီပြဲ မွာ သူေသသြားတယ္၊ ငါလည္း ေတာ္ ေတာ္စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁ ပြဲ ၂ ပြဲထိုးၿပီး မထိုးေတာ့ဘူး၊ သူက ကေလးႏွစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့ တယ္၊ အဲဒီပြဲႏိုင္တာ ပိုက္ဆံ ၁၅၀ ပဲ ရတာ” ဟု အတိတ္ကို ျပန္လည္မွန္းဆရင္း ဦးေဒါင္းနီက ဆိုသည္။
ေရႊ တက်ပ္သားကို ၃၅၀ က်ပ္ ေပးရေသာ ေခတ္တြင္ လက္ေဝွ႔ပြဲေတြ ယွဥ္ၿပိဳင္ထိုးသတ္ရင္း သူ အမ်ားဆံုးရခဲ့ဖူးေသာ ေငြမွာ ၂၀ဝ၀ က်ပ္ျဖစ္ သည္ဟုလည္း ဦးေဒါင္းနီက ေျပာသည္။
“အဲဒီေနာက္ပိုင္း နားလိုက္တယ္၊ ဒိုင္ခ်ဳပ္ ေျပာင္းလုပ္တယ္၊ ထိုးခဲ့တဲ့သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ႐ံႈးတာလည္း ရွိတယ္၊ ႏိုင္တာလည္း ရွိတယ္၊ ႏိုင္တာကေတာ့ မ်ားတယ္၊ ပထမဆံုး စထိုးတဲ့ပြဲက ႏိုင္တယ္၊ ဦးက ပညာအရည္အခ်င္းလည္း သိပ္မရွိဘူး၊ ဝါသနာအရ လက္ေဝွ႔ပဲ လိုက္ထိုးခဲ့တာ”ဟု သူက ေျပာသည္။
လက္ေဝွ႔တမ်ိဳးကိုသာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အျဖစ္ ဝါသနာအရင္းခံ ထိုးခဲ့ၿပီး အသက္ႀကီးလာ၍ လက္ေဝွ႔ မထိုးႏိုင္ေတာ့ေသာ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာကို ဦးေဒါင္းနီ ရင္ဆိုင္လာရသည္။
“လက္ေဝွ႔ပဲ ထိုးစားလာေတာ့ အခု ဘာ အလုပ္မွလည္း ေကာင္းေကာင္း မလုပ္တတ္ဘူး၊ အိမ္ေထာင္က အသက္ ၃၂ ႏွစ္ေလာက္ မွာ က် တယ္၊ ဒီၾကားထဲ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းလို႔ ေဆး႐ံု တက္ရေသးတယ္” ဟု သူကဆိုသည္။
လက္ေဝွ႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖြဲ႕ထားသည့္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မ်ားထံမွလည္း မည္သည့္ အေထာက္အပံ့မ်ိဳးမွ သူ မရရွိခဲ့ဘူးေၾကာင္းလည္း သိရ သည္။
“ငါးျပားတေစ့မွ ခံစားခြင့္ေပးခဲ့တာ မရွိဘူး၊ တို႔က လက္ေဝွ႔ပြဲေတြမွာ လိုက္ေအာ္ဟစ္ေပးေနတာ ဝါသနာပါလို႔လိုက္လုပ္ေနတာ၊ အမ်ိဳးသမီးက ေစ်းေရာင္းၿပီး ရွာေကြ်းလို႔ ထမင္းမငတ္တာ” ဟု သူက သူ႔လက္ရွိ အေျခအေနကို နာက်ည္းသံျဖင့္ ဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ သူက ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ ေခတ္ေကာင္းစဥ္ ကာလေတြတုန္းကေတာ့ လက္ေဝွ႔ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ နည္းျပလုပ္ရင္း ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမ်ားဆီသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ဖူးသူျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ က သူတို႔ဆီတြင္ လာေရာက္ေနထိုင္ရန္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ သည္ ကို ျငင္းပယ္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဦးေဒါင္းနီသည္ မိဘ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ ရရွိသည့္ ေငြက်ပ္ ၄၀ဝ ျဖင့္ ဝယ္ယူပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အိမ္ကေလးမွာေနထိုင္ရင္း ျမန္မာ့႐ိုးရာ လက္ေဝွ႔အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တြင္ ခံုဒိုင္ခ်ဳပ္၊ နည္းျပခ်ဳပ္ တာဝန္မ်ားယူရင္း ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔ဖြံ႕ၿဖိဳးရန္ မ်ိဳးဆက္သစ္ မ်ား မ်ား ေမြးထုတ္ရမည္ဟူေသာ စိတ္ကူး အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ဆက္လက္ရွင္သန္ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။
သူ ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္သည့္ စကားတခြန္းကေတာ့ သူ႔ဘဝ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳေတြ အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳေနသည္။
“တို႔ႏိုင္ငံမွာ လက္ေဝွ႔ထိုးၿပီးေတာ့ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္လို႔မရႏိုင္ဘူး”
ဧရာ၀တီ , KOLATT(PBDN)
RangonNewsDaily
0 comments:
Post a Comment