ပူတာအိုက ေတာင္ေပၚသူေလးမ်ားရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ပူတာအို”ဟု အသံၾကားလိုက္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းအက်ဆံုး၊ ေရခဲေတာင္ရိွသည့္ ေနရာေဒ သတစ္ခုမွန္း အားလံုးအသိပင္။ ျပည္ပခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္မႈ အျပည့္အဝေပးသည့္ နယ္ေျမတစ္ခုအျဖစ္လည္း တည္ရိွေနသည္။

ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္းႀကီး သြယ္တန္းတည္ရိွၿပီး ရွားပါးသည့္ သတၱဝါ၊ ပန္းမ်ိဳးစံု၊ သဘာဝ သီးႏွံမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို ျမင္ကြင္းတစ္ဆံုး က်ယ္ေျပာလွေပသည္။

 

ေအးခ်မ္းသည့္ နယ္ေျမေဒသတစ္ခုျဖစ္၍ ထိုေဒသမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ လွပသည့္ အသားအရည္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္။ အသားအရည္ ျဖဴဝင္းကာ မ်က္ႏွာတြင္ ပါးနီဖို႔စရာမလိုေအာင္ပင္ ပန္းႏုေရာင္ သန္း ေနသည္။ ေတာင္ဇလပ္ႏွင္႔ သစ္ခြနက္မွာ ေဒသတြင္း အလွဆင္သည္႔ပန္းမ်ားအျဖစ္ ရွိေနၾကသည္။

 

ထိုေဒသရွိ အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားမွာ လွပသည္႔အသားအေရ ပိုင္ဆိုင္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔ လက္ေခ်ာင္း မ်ားမွာ အသာမာတက္ ၾကမ္းတမ္းေနသည္။ ၾကံ့ခိုင္သည့္ ခႏၵာကိုယ္၊ ထံုးဖြဲ႔ ထားသည့္ ဆံႏြယ္၊ ဖ်တ္လတ္သည့္္ ေျခေထာက္တို႔က သူတို႔၏ မိသားစုအတြက္ အားမာန္တစ္ခုလို။ သူတို႔မွာ ဝမ္းစာအတြက္ ရုန္းကန္ေနရသျဖင့္ ပညာေရးဘက္ကို ေျခဦးမတည့္ႏိုင္ၾက။

 

မိန္းကေလးမ်ားသည္ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ သားေမြးရမည္ဟု အစြဲျပဳကာ အလယ္တန္းေက်ာင္း မွ ေက်ာင္းရပ္ နား လိုက္ကာ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္က မ်ားလွေပသည္။

 

ေမွာင္မည္းေနသည့္ ျမဴအုပ္ဆိုင္းၾကားတြင္ ရီသံလြင္လြင္ ၾကားေနရသည္။ မၾကာခင္ထို လူအုပ္အရိပ္ကို စမ္း တစ္ဝါးဝါး ျမင္ေနရၿပီ။ အဖာ၊ အစပ္မ်ားျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ အေႏြးထည္၊ ေက်ာင္းစိမ္း လံုျခည္ေအာက္တြင္ ရွည္ထြက္ေနေသာ အေႏြးေဘာင္းဘီရွည္မ်ား ဝတ္ဆင္ထား သည့္ ေက်ာင္း သားမ်ားပင္။

 

 

သူတို႔သည္ ပူတာအို ၿမိဳ႕နယ္ မာမူးလဲ ေက်းရြာအုပ္စုမွ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သည္။ ပူတာအို အ.ထ. က ေက်ာင္းသို႔သြားရန္ မနက္ (၇) နာရီခြဲမွ ရြာက ေျခက်င္ ထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ၎တို႔ ေက်းရြာမွ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လွ်င္ (၁)နာရီခြဲခန္႔ ၾကာေၾကာင္း သိရသည္။

 

ထိုေက်ာင္းသားအထဲမွ အသက္(၁၆)ႏွစ္ရိွ  (၉) တန္း ေက်ာင္းသူ ေအမီနာ တစ္ေယာက္က သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္မွာ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။

 

ေအမီနာသည္ ေမာင္ႏွမ (၅) ေယာက္ထဲမွ  အႀကီးဆံုးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။  ဖခင္မွာ မ်က္စိကြယ္ေန သျဖင့္ မိခင္ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ဝိုင္းဝန္း ကူညီေပးေနသူလည္းျဖစ္သည္။ 

 

“ကၽြန္မ ေက်ာင္းဆရာမ အရမ္းျဖစ္ခ်င္တယ္။ အိမ္မွာက ပိုက္ဆံမရိွေတာ့ အေမက ေက်ာင္း မထား ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းမထြက္ခ်င္ဘူး။ ဆရာမ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဆရာမ လုပ္ရင္း ပိုက္ဆံ ရွာခ်င္တယ္။” ဟု သူမက ေျပာသည္။

 

 

သူမ  ညီမႏွင့္ ေမာင္ေလးမ်ားသည္ သူငယ္တန္း၊ ပထမတန္း၊ အ႒မတန္း တက္ေရာက္ေနၿပီး ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္မူ ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ မိဘမဲ့ေဂဟာသို႔ ပို႔ထားေၾကာင္း သိရသည္။

 

ေအမီနာသည္ မာမူးလဲ   ေက်းရြာအုပ္စုမွ ဘုရားေကာင္းႀကီးခံစားရသည့္ သူတစ္ဦးျဖစ္ကာ တနည္း အားျဖင့္ ကံေကာင္းသူတစ္ဦးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

 

ပူတာအို ခရိုင္တြင္ စားဝတ္ေနေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ မိဘမ်ားက မိမိသားသမီးမ်ားအားလံုးကို ပညာေရး မွာ ထူးခြ်န္ေအာင္ ပံ့ပိုးမႈ မေပးႏိုင္သျဖင့္ သားေယာကၤ်ားမ်ားကိုသာ ေက်ာင္းထားရန္ အဓိက ဦးစားေပးေန ရသည္ ကို ျမင္ေတြ႔ေနရျခင္းျဖစ္သည္။

 

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပညာေရးအဆင့္သံုးဆင့္ရိွသည့္အနက္ ပူတာအိုခရိုင္တြင္ မူလတန္းအဆင့္တြင္ ေက်ာင္း သား မ်ားထက္ ေက်ာင္းသူမ်ားက မ်ားျပားေနၿပီး အလယ္တန္းအဆင့္တြင္ မိသားစု၏ ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲ ေၾကာင့္ အလယ္တန္းအဆင့္ တက္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသူေလး မ်ား ေက်ာင္းထြက္သြား သည္က မ်ားသည္။

 

အထက္တန္းအဆင့္တြင္မူ ေက်ာင္းသူမွာ (၂၀) ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ေတြ႔ျမင္ရ ေတာ့သည္ဟု ပူတာအိုၿမိဳ႕နယ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဦးေဂ်ေယာဝူက ေျပာသည္။

 

ၿမိဳ႕ႏွင့္ေဝးလံေခါင္သီသည့္ အဆိုပါ ေက်းရြာမ်ား၌ မိသားစု တစ္ခုလွ်င္ သားသမီး အနည္းဆံုး ၅မွ ၆ ဦး ခန္႔ရိွၿပီး အမ်ားဆံုး (၉)ဦးမွ  (၁၀) ဦး အထက္ ရိွသည္။ ထိုသို႔ သားသမီး မ်ားျပားျခင္းေၾကာင့္ မိန္းကေလး မ်ားထက္ ေယာကၤ်ားသားမ်ားကို ပညာေရးပိုင္းတြင္ ဦးစားေပးၾကသည္။

 

ယင္းတို႔ မိန္းကေလးမ်ား အလယ္တန္း ပညာေရးအဆင့္ ေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ၾကကာ မိသားစု အလုပ္ ျဖစ္သည့္ ေတာင္ယာ၊ လယ္ယာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဝိုင္းဝန္းကူညီၾက ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ အရြယ္ျဖစ္သည့္ သူတို႔မွာ အိမ္အလုပ္လုပ္ရင္း အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ၾကသည္က အမ်ား။

 

အဆုိပါ ေက်းရြာမ်ားတြင္ အသက္ (၁၅) ႏွစ္မွ အသက္ (၂၀) ၾကားတြင္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသည္က ဓေလ့တစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့သည္။

 

“ အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ အပ်ိဳရိွတာ မေတြ႔ရသေလာက္ပဲ။  အိမ္ေထာင္ျပဳတာ အရမ္းေစာတယ္။” ဟု ဦးေဂ်ေယာဝူက ေျပာသည္။

 

ပူတာအို ခရိုင္သည္ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး အခက္ခဲျခင္း၊ စားဝတ္ေနေရး အၾကပ္အတည္းရိွျခင္းတို ႔ေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားကို မိဘမ်ားက ပညာေရးပိုင္းသို႔ တြန္းမပို႔ႏိုင္ၾကေပ။

 

အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ သားေမြးၿပီး ေတာင္ယာလုပ္ငန္း၊ လယ္လုပ္ငန္း မ်ားကို တႏိုင္တပိုင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကသည္။

 

အခ်ိဳ႕တေလ ေငြေၾကးတက္ႏိုင္သူမ်ားမွာ ၿမိဳ႕သို႔ ေက်ာင္းပို႔ထားသည္မွာလည္း ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ၎မွာ အနည္းအက်ဥ္းသာျဖစ္သည္။

 

၎ခရိုင္တြင္ တကၠသိုလ္စာေမးပြဲေျဖဆိုေအာင္ျမင္သည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဆရာ ဝန္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ သူ ယခုထိ မရိွေသးေပ။ ဒီအျပင္ အင္ဂ်ီနီယာ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သူလည္း တစ္ဦးမွ် မရိွေၾကာင္း ၿပီးခဲ့သည့္ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝးတြင္ ဦးေဂ်ေယာဝူက တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့သည္။

 

ပူတာအိုၿမိဳ႕နယ္တြင္ မခ်မ္းေဖာ့ အ.ထ.က၊ ဆြမ္ပရာဘြမ္ အ.ထ.က၊ ေနာင္မြန္း အ.ထ.က၊ ပူတာအို အ.ထ.က (၁) ႏွင့္ (၂) ေက်ာင္းရိွၿပီး တစ္ႏွစ္လွ်င္ တကၠသိုလ္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုသည့္ ေက်ာင္းသား ဦးေရ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ရိွၿပီး ေအာင္ျမင္သူ ေက်ာင္းသားမွာ (၂၀၀) ခန္႔ ရိွေၾကာင္း သိရသည္။ 

 

“ တစ္ခါတစ္ေလ ေအာင္သူမရိွတဲ့ ႏွစ္ေတာင္ ရိွတယ္။” ဟု ဦးေဂ်ေယာဝူက က ေျပာသည္။

 

၂၀၁၂- ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ပညာသင္ႏွစ္ ပူတာအို ခရိုင္တြင္ ပထမဦးဆံုး (၃) ဘာသာ ဂုဏ္ထူးထြက္ သည့္ ေမာင္ငြားေဂ်ာဆာသည္ ေငြေၾကး ခက္ခဲျခင္းေၾကာင့္ ယခုတိုင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း တက္ရန္ ေက်ာင္းမအပ္ ႏိုင္ေသးေပ။

 

“ ယဥ္ေက်းမႈရံုးမွာ လာေျပာတယ္ အလုပ္ရွာေပးဖို႔၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေထာက္ပံ့မယ့္ လူရွာေပးဖို႔ လာေျပာတယ္။” ဟု ပူတာအို ယာဥ္ေက်းမႈရံုးမွ အတြင္းေရးမွဴး ဦးေယာစီက ေျပာသည္။

 

အဆိုပါ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေက်ာင္းဆရာမ လံုေလာက္မႈ မရိွျခင္း၊ ဗမာ စကား နားမလည္ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား   ေက်ာင္းစာ မလုိက္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ မိသားစု ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အ ခဲမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္း သားမ်ား ပညာေရးတြင္ လြန္စြာအားနည္းေနေၾကာင္း ပူတာအိုၿမိဳ႕ရိွ နည္းပညာအ ထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းဆရာမ ကိုင္ဆုိင္းက ေျပာသည္။

 

သို႕ေသာ္ ပူတာအိုမွ  ေတာင္ေပၚသူေလးမ်ားက သူတို႕ရဲ႕အနာဂတ္သာယာရန္ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ္စီနဲ႕ ဘ၀ပန္းတိုင္ကိုေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါတယ္။