အိႏိၵယႏိုင္ငံ မြမ္ဘိုင္းၿမိဳ႕မွာ လက္ေရးစာ ေရးသားတဲ့လုပ္ငန္း ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည္

kolatt(PBDN): April . 1 .2014
အိႏၵိယႏိုင္ငံ မြမ္ဘိုင္းၿမိဳ႕မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က လက္ေရးစာ ေရးသားျခင္းဟာ ေရပန္းစားတဲ့ အလုပ္တခုပါ။စာမတတ္ၾက
တဲ့ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားေတြဟာ သူတို႔ ဇာတိေျမက မိသားစုေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို စာပို႔ဖို႔အတြက္ သူတို႔ ေျပာခ်င္
တာကို စာရြက္ေပၚ ေရးေပးတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ တန္းစီေစာင့္ခဲ့ၾကရပါတယ္။


ဒါေပမယ့္လည္း မိုဘိုင္းဖုန္းေတြ သံုးႏိုင္လာၾကတဲ့သူေတြ အေရအတြက္ မ်ားလာတာနဲ႔ အတူ ဖုန္းေခၚဆိုခေတြလည္း ေစ်းသက္သာ
တာေတြေၾကာင့္ ခုေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ့္ လုပ္ငန္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။

မြမ္ဘိုင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္က အေထြေထြစာတိုက္ရံုး အေဆာက္အဦရဲ႕ လမ္းညာဘက္ ကေလးမွာ အသက္၅၄ ႏွစ္အရြယ္ရွာကီလ္
 အာမက္တေယာက္ အျပာေရာင္ တာေပၚလင္စ ေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။

သူဟာ ပါဆယ္ထုပ္ေတြ ထုပ္ပိုးေနၿပီး စာတိုက္ကေန ေငြပို႔ေပးဖို႔ ေငြလႊဲပံုစံ စာရြက္မွာ ျဖည့္ေနပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္ကဆိုရင္ သူ ဒီေနရာမွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ ပံုစံ နဲနဲ ကြဲပါတယ္ လို႔ ရွာကီး
လ္အာမက္က ေျပာပါတယ္။

“အရင္တုန္းကေတာ့ အလုပ္က မတူဘူးေပါ့ဗ်ာ။ လူေတြက စာတိုက္ကေန ေငြလႊဲတာတို႔၊ ပိုက္ဆံနဲ႔တပါထဲ စာပါ ပို႔တာတို႔ လုပ္ေန
က်ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ စာေတြ ဘာေတြ ေရးေပးေနက်ေပါ့ဗ်ာ။”

စာမတတ္ၾကတဲ့ ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြက သူ႔ဆိုင္ခန္းေရွ႕မွာ တန္းစီၾကၿပီး သူတို႔ေတြရဲ႕ ဇာတိေျမက မိသားစုေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြ
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာေရးေပးဖို႔ ရွာကီးလ္ အာမက္ကို ေျပာၾကရပါတယ္။

အာမက္ဟာ ဟင္ဒီနဲ႔ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားေတြမွာ ပိုင္ႏိုင္ခ်က္ခ်ာတာေၾကာင့္ သူ႔မွာ ေဖာက္သည္ေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္။

“တခ်ိန္လံုး က်ေနာ့္ေဖာက္သည္ေတြကေတာ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း ဥတာပရာဒက္ရွ္တို႔၊ ဘီဟာတို႔ ဘင္ေဂါလ္တို႔ကေန လာၾက
တာဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဂူဂ်ာရတီ၊ တမီးလ္၊ ခန္နဒါတို႔ ဘာသာစကားေပါင္းစံု စာေရးေပးတဲ့သူေတြက ဒီမွာပဲ ရွိတာေလ။ ေနာက္ၿပီးမာလာ
ရာလမ္ ဘာသာစကား ေရးၾကေျပာၾကတဲ့ ကယ္ရာလာျပည္နယ္က လူေတြလဲ ရွိတယ္။”

ေဖာက္သည္ေတြရဲ႕ စာေတြကို ေရးေပးလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေလာက္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ အာမက္ က “အမ်ိဴးသမီးတေယာက္ ရွိတယ္ဗ်။ သူ႔ေယာက်္ားက သူ႔ကို ဒီေခၚလာၿပီးေတာ့ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ခိုင္းတာေလ။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ေတာ္ေတာ္ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ က်ေနာ့္ဆီလာၿပီး သူ႔အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႔ဖို႔ လာတာေလ။ သူ႔စာေတြထဲမွာေတာ့ သူ တကယ္ ဘာလုပ္ေန ရပါတယ္ဆိုတာ အမွန္အတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ သူက ရံုးတရံုးမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ ေျပာတာ”လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတပါး လွ်ိဳဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ထိန္းေပးရတာက စာေရးသားေပးတဲ့ အလုုပ္လုပ္သူေတြရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ က်င့္၀တ္ပဲလို႔ အာမက္က ေျပာျပပါတယ္။

“က်ေနာ္တို႔က လူေတြ ဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ တျခားသူေတြကို မေျပာျပပါဘူး။ ဒီအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ဒါေတြ ဒါေတြ လုပ္ေနတယ္
။ ဒီလူကေတာ့ အဲဒီမွာ လုပ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ က်ေနာ္တို႔ လံုး၀ကို ဘာမွ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ စာတိုက္
လိပ္စာ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လိပ္စာကိုေတာင္ ေပးထားရတာ။ သူတို႔ေဆြမ်ိဳသားခ်င္းေတြ၊ အသိမိတ္ေဆြေတြ ဒီလာၿပီး သူတို႔ ဘယ္မွာ ဘာ
လုပ္ေနလဲ ဆိုတာေတြ လာေမးရင္ေတာင္ က်ေနာ္တို႔ တလံုးမွ မေျပာျပဘူး။”

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုနီးပါးေလာက္တုန္းက ဒီေနရာမွာ လက္ေရးစာ ေရးေပးသူ အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုက်ေတာ့ အဲဒီတုန္းကထကတ၀က္မရွိတရွိေလာက္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ အာမက္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ခပ္ငယ္ငယ္ တေယာက္ျဖစ္
တဲ့ ဒီလစ္ပ္ ပန္ေဒး ကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာတမ္းတေနပါတယ္။

“ခုက်ေတာ့၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္အခ်ိ္န္ေတြမွာလူေတြကစာမေရးခိုင္းခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒီကလူေတြက သူတို႔ေတြ
ဆီမွာ စာလာေရးၾကေအာင္ အရင္ဆံုး လူေခၚတာတို႔ ဘာတို႔ေတာင္ လုပ္ၾကေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အားလံုး ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။”

မြမ္ဘိုင္းၿမိဳ႕က ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကုမၸဏီတခုရဲ႕ ကားဒရိုင္ဘာ အသက္ ၂၉ ႏွစ္အရြယ္ ဆရီနီဗာစ္ဟာ အစက အန္ဒရာပရာဒက္ရွ္ ျပည္
နယ္ကေန ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက မြမ္ဘိုင္းမွာ ေနထိုင္လာတာပါ။

ကားဒရိုင္ဘာ ဆရီနီဗာစ္ က “အရင္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႔ခ်င္ရင္ စာတိုက္ႀကီး အျပင္ဘက္မွာ တန္းစီ ရတယ္ဗ်။ နာရီ၀က္၊ ၁ နာရီေလာက္ ၾကာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စာေတြ ဘာေတြ ေရးေပးႏိုင္တဲ့သူကိုလဲ ရွာရေသးတယ္။ တခါတေလ
က်ေတာ့ သူတို႔ကေနတဆင့္ ဆက္သြယ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္။ သူတို႔ကိုလဲ ကိုယ့္အေၾကာင္း အကုန္လံုး မေျပာျပႏိုင္ဘူးေလ။ ဟုတ္
တယ္မလား”လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုေန႔ေတြ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။

ဒီေန႔မွာေတာ့ ဆရီနီဗာစ္ဟာ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကေလး ၂ ေယာက္ဆီကို တေန႔ကို ၃ – ၄ ႀကိမ္ေလာက္ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ပါတယ္။

“ခုေတာ့ က်ေနာ္ တခ်ိဳ႕ပိုက္ဆံေတြကို က်ေနာ့္မိုဘိုင္းဖုန္းကေနပဲ တခါထဲ လုပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖုန္းက နာရီ၀က္ေလာက္ ေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ ၁ နာရီေလာက္ေပါ့။ အစတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္တိ္ု႔ အိမ္ကို စာပို႔ဖို႔ ႀကိဳးစားရ၊ ပို႔မယ့္စာ
ထဲမွာ ဘာေတြ ေရးရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားရနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ အဲဒါေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘူူး။”

အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ မိုဘိုင္းဖုန္းေစ်းကြက္ အႀကီးဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ အိႏၵိယလူဦးေရ ၁ ဒသာမ ၃ ဘီလီယံရဲ႕ တ၀က္ေက်ာ္ေလာက္
က မိုဘိုင္းဖုန္းေတြ သံုးေနၾကပါၿပီ။ ဒါကပဲ သူ႔လို လက္ေရးစာ ေရးေပးသူေတြအတြက္ အလုပ္မရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားတာလို႔ ဒီလစ္ပ္ပန္ဒီက ေျပာပါတယ္။

လက္ေရးစာ ေရးေပးသူ ဒီလစ္ပ္ပန္ဒီက “အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဖုန္း ၁ ခါေခၚ ၅ ရူပီးေလာက္ ေပးရတယ္ဗ်။ အ၀င္ေကာလ္ေ
တြေတာင္ ေပးရတယ္။ အခုေတာ့ အမ်ားႀကီး တိုးတက္သြားၿပီ။ ခုဆို တေယာက္ေယာက္က စာေလးတေစာင္ ပို႔ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ၅ ရူပီးနဲ႔ ပီဆာ ၂၀ ပဲ ကုန္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ တရူပီးေလာက္နဲ႔ ဖုန္းေခၚမယ္ဆိုရင္လဲ တမိနစ္ခြဲ ၂ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေျပာလို႔ ရတယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။

ရွာကီးလ္ဆီ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူဟာ ေဖာက္သည္အသစ္တေယာက္နဲ႔ ေျပာဆိုေနပါတယ္။ ဘာ စာမွ ေရးစရာ မရွိေတာ့ေပမယ့္
လဲ ရွာကီးလ္ဟာ စာတိုက္ကေန ပို႔မယ့္ ပါဆယ္ထုပ္ေတြကို ထုပ္ပိုးေပးတဲ့ အလုပ္ လုပ္ေနတာပါ။

“ဒီေန႔ဆိုရင္ ၀င္ေငြကေတာ့ အမွန္ မရွိဘူးေပါ့။ အလုပ္ေကာင္းတဲ့ေန႔ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ရူပီး ၁၀၀ ကေန ၄၀၀ ၾကားေလာက္ ရပါတယ္။ မရဘူးဆိုရင္ ၁၀၀၊ ၂၀၀ ေလာက္ပါပဲ။ ဒါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တုန္းကေတာ့ ဒါ့ထက္ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္း
တာေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ့္အလုပ္ ကူလုပ္ေပးဖို႔ လူ ၃ ေယာက္ေတာင္ ငွားထားရတာ။ က်ေနာ့္မွာ အပိုခ်ိန္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ အဲဒီတုန္း
က ရွာေဖြ စုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေၾကာင့္ က်ေနာ္ ခုလို ေန ေနရတာ။ က်ေနာ္ ဒီမွာ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ အလုပ္ ဆက္လုပ္ေန
ရဦးမယ္။ က်ေနာ့္ကေလးေတြကို ဒီအလုပ္ထဲ ဆြဲမသြင္းခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ဒီအလုပ္လုပ္တာ က်ေနာ္ပဲ ေနာက္ဆံုးလူ ျဖစ္ရမွာေပါ့။”

ရွာကီးလ္လို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ၾကသူေတြ ရာနဲ႔ ေထာင္ခ်ီၿပီး အလုပ္ေတြ ျပဳတ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံက ေခတ္မီလာၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္သူေတြနဲ႔ က်ဆံုးသူေတြ ၂ မ်ိဳးလံုး ရွိေနတာပါ။

အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးအတြက္ သတင္းေထာက္ ဂါယာထရီ ပါရာမီဆြာရန္က အိႏၵိယႏိုင္ငံ မြမ္ဘိုင္းၿမိဳ႕ကေန သတင္းေပးပို
႔ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

DVB , kolatt(PBDN)
RangonNewsDaily