၂၂ ႏႇစ္ ဆုိတာ . . . (ေဆာင္းပါး)

လံုထိန္းရဲမ်ား လက္ခ်က္ျဖင့္ မတ္လ အေရးအခင္းက က်ဆံုးခဲ့သူမ်ားအား ဂုဏ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ တံတား
နီဟု အမည္ေပးၿပီး လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ ခ်ၾကစဥ္။(ဓာတ္ပံု -၁၇-၉-၁၉၈၈ ေန႔ထုတ္မီးပြားေန႔စဥ္)''၂၂ ႏႇစ္ဆုိတာ''
ေဆာင္းပါးကုိ ၂၀၁၀ က ေရးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အရမ္းတင္းက်ပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ Faceb
ook မႇာပဲ တင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္း ၃၀-၄၀ ေလာက္ပဲ ဖတ္ရပါတယ္။
၂၀၁၁ မႇာ အဆက္နည္းနည္း ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီက်မႇ ဒီေဆာင္းပါးကုိ Publicize လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ၂၀၁၃ မႇာ ၂၅ ႏႇစ္ျပည့္မႇာ အဆက္ေရးဖုိ႔ ႀကိဳးစားသြားပါမယ္။ ဒါကုိ The Daily Eleven သတင္းစာမႇာ ေန႔စဥ္ (သုိ႔မဟုတ္) ရက္ျခား (သုိ႔မဟုတ္) အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေဖာ္ျပေပးသြားပါမယ္။

- စာေရးသူ
(၁)
၄၇ ႏႇစ္ဆိုတာ မၾကာခဏ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ေလာက္ေအာင္ အသက္မႀကီးေသးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ခဏခဏ
ေမ့တတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို ေမ့တတ္ပါတယ္။ ခုေလာေလာ
ဆယ္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းနဲ႕ ဆိုင္တာေတြ မေမ့ေပမယ့္ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆိုရင္ မၾကာခဏ
 ေမ့တတ္ပါတယ္။

 ေနထိုင္လႇည့္လည္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ စံုသလို၊ နယ္ပယ္၀န္းက်င္ေတြစံုေတာ့ လူေတြကို ေရာေထြးေနသလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း ေရာေထြးေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မႇာ မေမ့တဲ့ အခ်ိန္ႏႇစ္ခုပဲ ရႇိပါတယ္။ တစ္ခု
က ၁၀ တန္းစာေမးပြဲ ေျဖတုန္းက၊ ေနာက္ တစ္ခုက . . . . . .

(၂)
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္တာပါပဲ။ ဘ၀မႇာ ကိုယ္႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ပစ္ခ်င္တာ လူေတြရဲ႕ သ
ဘာ၀ပါ။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ၀န္းက်င္၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံဟာ ၂၂ ႏႇစ္ၾကာ
တဲ့ အထိ ဘာမႇျဖစ္ မလာခဲ့ဘူး။ ျဖစ္လာဖို႔လည္း မႈန္၀ါး၀ါးပဲဆိုတာ သိလာတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမႇာ ကြၽန္ေတာ္ အတိတ္ကို ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ကိုယ္ရည္မႇန္း ခဲ့တာေတြ၊ ကိုယ္စြန္႔စားခဲ့ရတာေတြ၊ ကိုယ္ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ကိုယ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြ အရာမထင္ဘူးဆိုတဲ့ အသိမ်ဳိး၀င္လာရင္ ငါ့ထက္ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြ၊ စြန္႕လႊတ္ခဲ့သူေတြ အတြက္နဲ႕ ကိုယ္
လုပ္စရာ ရႇိတာေတြ ဆက္လုပ္ေနမိတာပါ။ လုပ္ႏိုင္စြမ္း မရႇိတဲ့ ေနရာမႇာေတာင္ အျမဲေခါင္းထဲမႇာ ရႇိေနရင္ အခုလို လုပ္ႏိုင္စြမ္းရႇိတဲ့ အခ်ိန္မႇာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္ဖို႔ မျဖစ္ပါဘူး။

(၃)
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က'ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲၿပီး တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲသို႕ က်ရန္ လက္တစ္လံုး အလို
တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လႇန္ေရး ေကာင္စီကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္ခဲ့
သည္' ဆိုတဲ့ သမိုင္းအမႇားႀကီးကို အာဂံုေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႕ ၁၉၈၈ ကာလမႇာ သမိုင္းေတြကို အ
က်ယ္တ၀င့္ ဖတ္႐ႈေလ့လာၿပီး အမႇန္သိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

'၁၉၈၈ ဆူပူမႈ အေရးအခင္းဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ ေခါင္းျဖတ္၊ လုယက္၊ လူသတ္ အေရးအခင္းႀကီးဆိုတဲ့ စ
ကားလံုးေတြ' ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြရဲ႕ သမိုင္းစာအုပ္ေတြမႇာ သင္ေနရတာေတြ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၈-၈-၈၈ ဟာ ဘယ္ပေရာဂ ဘယ္လႈံ႔ေဆာ္မႈမႇ မပါဘဲ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ကစၿပီး မဆလ ပါတီ အာဏာရႇင္စနစ္ကို ေတာ္လႇန္ခဲ့တဲ့ အေရးေတာ္ပံု တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(၄)
လြန္ခဲ့တဲ့၂၆ ႏႇစ္ကာလမႇာအေရႇ႕ေတာင္အာရႇမႇာတိုးတက္မႈအေကာင္းဆံုး ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့အဆင္း
ရဲဆံုး ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ျခင္း၊မိမိရဲ႕အာဏာကိုထိပါးမယ့္သေဘာကြဲလြဲသူေတြ (အထူးသျဖင့္
ေက်ာင္းသားေတြ) ကို ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏႇိပ္ျခင္း၊ လူအမ်ားစုရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ကို ထိခိုက္နစ္နာ ေစခဲ့တဲ့ ေငြ
စကၠဴမ်ားကို တရားမ၀င္ ေၾကညာခဲ့ျခင္း၊ ပါတီ၊ ေကာင္စီဆိုတဲ့ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားတစ္ရပ္ရဲ႕ ဖိႏႇိပ္မႈ မ်ားျပားလာျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္ ပိတ္လာျခင္းေတြက ၈ ေလးလံုးလို႔ေခၚတဲ့ လူထု အံုႂကြမႈႀကီး ျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။

လူငယ္ေတြရဲ႕ထြက္ေပါက္ ပိတ္လာျခင္းထဲမႇာ အဲဒီတုန္းက ေဆးေက်ာင္းၿပီးခါစ ဆရာ၀န္ လူငယ္ေပါက္စ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ပါပါတယ္။ ၁၉၈၇-၈၈ ၀န္းက်င္က ဆရာ၀န္ငယ္ေတြ အဖို႔ တျခားလူငယ္ေတြလိုပဲ ဘယ္သြားရမယ္၊ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဦးတည္ရာဟာ ေရေရရာရာ မရႇိခဲ့ပါဘူး။ ေဟာက္ဆာဂ်င္ၿပီးရင္ ငါ
ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျမဲျပန္ေမးေနတဲ့ ေမးခြန္းပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မႇာက ဘုန္းေမာ္ ေသဆံုးတဲ့ သတင္း၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ဖမ္း
ဆီးႏႇိပ္စက္တဲ့ သတင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္ ေဟာက္ဆာဂ်င္လုပ္တဲ့ မႏၲေလးကအစ တစ္ျပည္လံုးမႇာ ပ်ံ့ႏႇံ႔ေန
တာပါပဲ။

ၾကားရသူတိုင္း ေတာက္တေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေနတဲ့အထဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းသားဘ၀ၿပီးခါစ ေက်ာင္း
သားလူငယ္စိတ္နဲ႔ စဥ္းစားစရာေတြ ေတြးေတာစရာေတြ အျပည့္နဲ႕ပဲေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အားက်ခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာရီေဇာ္၊ ေခ်ေဂြဗားရား...၊ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း စဥ္းစား
တယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာလုပ္သင့္သလဲ၊ MI ဆိုတဲ့ ေထာက္လႇမ္းေရးကို ဖိမ့္ဖိမ့္တုန္ေအာင္
 ေၾကာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မႇာ ပါတီ၊ ေကာင္စီ သတင္းေပးေတြ၊ ေက်ာင္းသား MI သတင္းေပးေတြ အမ်ားႀကီး ရႇိေနတဲ့အထဲမႇာ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကို ယံုၾကည္ရမလဲ...

ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံဟာ ၂၂ ႏႇစ္ၾကာတဲ့ အထိ ဘာမႇျဖစ္ မလာခဲ့ဘူး။ ျဖစ္လာဖို႔လည္း မႈန္၀ါး၀ါးပဲဆိုတာ သိလာတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမႇာ ကြၽန္ေတာ္ အတိတ္ကို ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ရည္မႇန္း ခဲ့တာေတြ၊ ကိုယ္စြန္႔စားခဲ့ရတာေတြ၊ ကိုယ္ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ကိုယ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြ အရာမထင္ဘူးဆိုတဲ့ အသိမ်ဳိး၀င္လာရင္ ငါ့ထက္ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြ၊ စြန္႕လႊတ္ခဲ့သူေတြ အတြက္...

အေရးအႀကီးဆံုး ေက်ာ္လႊားရတာကေတာ့ အေၾကာက္တရားပါပဲ။ မၾကာခင္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ လူ
တစ္ေယာက္ မိဘေတြက အစိုးရ အရာရႇိႀကီးေတြ၊ ရည္မႇန္းခ်က္ ႀကီးမားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ အျမဲတမ္း တြန္႔
ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနတာေတာ့ အမႇန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေထာင္က်မခံရဲဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားမႈ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ တစ္ဖက္သတ္ ရက္ရက္စက္စက္ ေခ်မႈန္းတဲ့ အစိုးရအေပၚ နာၾကည္းတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ စလႈပ္ရႇားပါ
တယ္။ အိမ္ကလူေတြ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အရင္းႏႇီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ မသိဘဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဆန္႔က်င္စာေတြ
ေရးသလို၊ တစ္ဆင့္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႕အစည္း ေပါင္းစံုက စာေတြကို ျဖန္႔ရတာပါပဲ။

အခုဒီလို ကြန္ပ်ဴတာတို႔၊ ပရင္တာတို႔၊ အင္တာနက္တို႔၊ မိတၲဴကူးစက္ေတြ မရႇိတဲ့ အခ်ိန္မႇာ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ား
ဆံုး အားကိုးရတာကေတာ့ မင္ခံစကၠဴခံၿပီး လက္ေရးနဲ႔ (လက္ေရးကိုလည္း လက္ႏႇိပ္စက္ပုံစံမ်ဳိး ဖ်က္ေရးရ
ေသးတယ္)။ တစ္ခါေရးရင္ ၄၊ ၅၊ ၆ ရြက္ထက္ ပိုမရေတာ့ အပင္ပန္း ခံရတာပါပဲ။ သူမ်ားျဖန္႔ထားတဲ့စာ ကိုယ္
ဖတ္ရသလို ကုိယ္ျဖန္႔ထားတဲ့၊ ေရးထားတဲ့စာ ကိုယ့္ဆီ ျပန္ေရာက္ရင္လည္း ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ က်ိတ္ျပံဳးရ
ပါေသးတယ္။

ဇြန္အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ဆင္းၿပီး စနည္းနာပါတယ္။ အေျခအေနေတြ စံုစမ္းပါတယ္။ ဆမထုတ္ရင္း နဲ႔ေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မႇာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရႇားမႈ အရႇိန္ျမင့္ေနပါၿပီ။ကြၽန္ေတာ္မႏၲေလးျပန္လာတယ္
။ ေဆးခန္းေလးတစ္ခန္းစဖြင့္တယ္။အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနပါၿပီ။ ဒီေနရာမႇာ ရယ္စရာတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ အမႇတ္
ရစရာတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ ပါေသးတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ဘက္မႇာ အိမ္ငယ္ေလး ရႇိပါတယ္။ အဲ့ဒီမႇာ ကြၽန္ေတာ့္ညီ (2nd MB) အိပ္ပါတယ္။ သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စာက်က္ေလ့ ရႇိပါတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ သူတို႔အိမ္ေလးဆီ သြားၾကည့္ပါတယ္။ အခုတေလာသူတို႔ေတြညလံုးေပါက္ စာက်က္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ နည္းနည္းမသကၤာျဖစ္
လို႔ သြားၾကည့္တာပါ။ တံခါးေခါက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းတံခါး ဖြင့္မေပးပါဘူး။

၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္း အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ခဏအၾကာ တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ သူတို႔ေတြ စာက်က္တဲ့ပံု ဟန္
ေဆာင္ေနတယ္။မ်က္ႏႇာေတြကမလံုမလဲနဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕ ခုတင္ေအာက္မႇာ စာရြက္အစေတြ၊ မင္ေတြ၊ ဖေယာင္း
စေတြ ေတြ႕ရတယ္။ စာရြက္အစ တစ္ခုကိုယူၿပီး ဖတ္မယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး မ်က္ႏႇာပ်က္ၿပီး စာရြက္
ကို လုယူတယ္။

စာရြက္ရဲ႕အစမႇာ ေရးထားတာ 'ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢေၾကညာခ်က္' သူတို႔ ဖေယာင္းနဲ႔ စာေတြ မိတၲဴကူးေနတာေလ။တစ္အိမ္ထဲေနတဲ့ ညီအစ္ကိုခ်င္းေတာင္ အသိမခံဘဲ ကြၽန္ေတာ္အပါအ၀င္
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ လႈပ္ရႇားခဲ့ၾကတာပါ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ မႏၲေလးမႇာသာမက ရန္ကုန္၊ တစ္ျပည္လံုးမႇာရႇိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကြန္ရက္၊ အင္အား
ဘယ္ေလာက္ ႀကီးတယ္ဆိုတာ မဆလအစိုးရ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မႇာ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ စိတ္၊ မ
တရားတာ၊ မမွ်တတာကို မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲရႇိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မႇာ ဘာႏိုင္ငံေရး ၀ါဒမႇလည္း မရႇိဘူး။ ဒီမို
ကေရစီ ဆိုတာေတာင္ မသိဘူး။

ဒါကို ၈-၈-၈၈ အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္း အစိုးရက ၈ ေလးလံုး အေရးအခင္းဟာ ဗကပတို႔ရဲ႕၊ ဗကပ UG
 ေတြရဲ႕ လႈံ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး သမိုင္းေရးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာေျပာရမလဲ။

(၅)
၈-၈-၈၈ စၿပီ
၈ ေလးလံုးကို ေျပာရင္ BBC သတင္းေထာက္ ခရစၥတိုဖာဂန္းနက္ကို ေမ့လို႔မရပါဘူး။ မႇန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႇား
သည္ျဖစ္ေစ လံုထိန္းေတြက ေက်ာင္းသူေတြကို မုဒိမ္းက်င့္တယ္ဆိုတဲ့ မီးစက ၈ ေလးလံုးကို အရႇိန္ျဖစ္ေစ ခဲ့တာေတာ့ အမႇန္ပါ။ ၈ ေလးလံုး စတဲ့ေန႔မႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပင္ထြက္လို႔ မရပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက ညီ
အစ္ကို ႏႇစ္ေယာက္လံုး အိမ္ျပင္ မထြက္ရဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားေတာ့ ညေနပိုင္း ေဆးခန္းသြားခါနီးမႇ ၿမိဳ႕
ထဲစက္ဘီးနဲ႔ပတ္ၿပီး ၾကည့္ရတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အသင့္ေဆာင္ထားတာက မ်က္ႏႇာသုတ္ပ၀ါ အေသးေလး။ အဲဒီတုန္းက ဆႏၵျပသူေတြ အားလံုး
ဟာ အစပိုင္းမႇာ ကိုယ့္ပံု မေပၚေအာင္၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ မခံရေအာင္ မ်က္ႏႇာကို ပ၀ါစီးထား ၾကတယ္ေလ . . . .။

လမ္းက်ဥ္းထဲမႇာ ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္လို႔တဲ့။ ေသတာ အမ်ားစုက ေတာက တက္လာတဲ့ ဆႏၵျပသူ ေတာသူေတာင္သားေတြ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေသြး ငယ္ထိပ္ေရာက္လာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေၾကာက္တရားေတြ လြင့္စဥ္စ ျပဳလာၿပီ။ ေသသြားမလား။ တစ္ခါပဲကြာ...

ဒီအခ်ိန္မႇာေတာ့ ဆႏၵျပသူေတြ ၿမိဳ႕လယ္မႇာ မရႇိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ေနာက္ကို ဆက္လိုက္လို႔ မရ
ဘူး။ ေဆးခန္းကို ဆက္သြားရတယ္။ ေဆးခန္းမႇာလည္း စိတ္မေရာက္ဘူး။ အာ႐ံုက ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ။

ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ။ မႏၲေလးမႇာေတာ့ ပစ္ခတ္ႏႇိမ္နင္းတာ အႀကီးအက်ယ္မရႇိေပမယ့္ရန္ကုန္မႇာေတာ့ ေက်ာင္း
သားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသတယ္လို႔ သတင္းေတြ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ကြၽန္
ေတာ္ တာ၀န္မေက်သလို ခံစားေနရတယ္။

၉-၈-၈၈
အိမ္မႇာေတာ့ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို ႏႇစ္ေယာက္ အေၾကာင္းျပ အိမ္ျပင္ထြက္ဖို႔ အိမ္တြင္း ဆႏၵျပေနရၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ျပင္ထြက္ခြင့္ရၿပီ။ ဆႏၵျပတာ လိုက္ၾကည့္လို႔ေတာ့ ရတယ္။ ၀င္ေတာ့ မပါရဘူး။ ဘယ္သူ သိတာမႇတ္လို႔။ ဆႏၵျပသူေတြ အားလံုးကလည္း အားလံုး မ်က္ႏႇာဖံုးစြပ္ေတြနဲ႔ပဲ။

ဆႏၵျပသူေတြ အားလံုးနီးပါး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မသိၾကဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ည္းပဲ မဟုတ္
ေတာ့ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ အရပ္သားေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာၿပီ။ ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ တပ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တာ နည္းေပမယ့္ ပစ္ခတ္မႈ တခ်ဳိ႕ေတာ့ ရႇိေနတယ္။

၁၀-၈-၈၈
မေန႔ကရန္ကုန္မႇာ ေနရာအႏႇံ႔မႇာပစ္ခတ္မႈေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ အျဖဴအစိမ္းေလးေတြ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူ အေတာ္မ်ားမ်ား ေသြးေျမက်ခဲ့ရတယ္။ စစ္ကားေတြက လမ္းေပၚမႇာ လူအုပ္ျမင္တိုင္း ပစ္ခတ္၊
 ေဆး႐ံုမႇာလည္း လူနာေတြ ျပည့္ေနၿပီ။ ေသြးေတြ၊ ေဆးေတြလည္း ျပတ္ေနၿပီ။ အပစ္ရပ္ေပးဖို႔ ေဆး႐ုံႀကီးက ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြ ေဆး႐ံုႀကီး၀င္း အတြင္းက ထပ္ၿပီး လႇည့္လည္ ဆႏၵျပတာကို အျပင္ကေန တပ္မ ၂၂ က ပစ္လို႔ တခ်ဳိ႕ေသေက် ဒဏ္ရာရတဲ့ သတင္းေတြ ေရာက္လာၿပီ။

မေန႔ကလည္း စစ္ကိုင္းမႇာ တိုင္းေကာင္စီ ဥကၠ႒ သူရေက်ာ္စြာေၾကာင့္ ဆႏၵျပသူ ၂၀၀ ေလာက္ ေသတယ္။ လမ္းက်ဥ္းထဲမႇာ ညႇပ္ပူးညႇပ္ပိတ္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္လို႔တဲ့။ ေသတာ အမ်ားစုက ေတာက တက္လာတဲ့ ဆႏၵျပသူ ေတာသူေတာင္သားေတြ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေသြး ငယ္ထိပ္ေရာက္လာၿပီ။

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေၾကာက္တရားေတြ လြင့္စဥ္စ ျပဳလာၿပီ။ ေသသြားမလား။ တစ္ခါပဲကြာ။ ေထာင္က်ၿပီး ဘ၀
ပ်က္သြားမလား။ ငါခံေတာ့မယ္။ညေန၃ နာရီဆႏၵျပလူအုပ္ႀကီး ၂၆ လမ္း၊ လမ္း ၈၀ ေထာင့္ ေရာက္လာၿပီး
အားေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္။ တရားေဟာဖို႔ တစ္ဦးၿပီး တစ္ဦး တက္ေဟာၾကတယ္။ မိုက္ကိုင္ထားတဲ့ စင္ျမင့္
နားကို ကြၽန္ေတာ္ ကပ္သြားတယ္။

အဲဒီက သံဃာတစ္ပါးကို ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးပါ။ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးက အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္
လို႔ ေလ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ အားလံုး အံ့အားသင့္ၿပီး စင္ေပၚခ်က္ခ်င္းတင္တယ္။ စင္ဆိုတာ စားပြဲတစ္လံုး
ပါ။ စင္ေပၚကေန ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ၀န္တစ္ဦးပါလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ အားလံုး ၿငိမ္သက္သြားတယ္။

အဲဒီေခတ္က ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမႇာ ဆရာ၀န္တစ္ဦး ဒီလို မ်က္ႏႇာဖံုးစြပ္ ဆႏၵျပမယ္။ တရားေဟာမယ္ မထင္ၾက
ဘူး။ဘာမႇမေရရာေသးတဲ့အခ်ိန္၊ ေန႔ခင္းဆႏၵျပ၊ ညဘက္ၾကံဳရာမႇာပုန္းေနရတဲ့အခ်ိန္။ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္
လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အားလံုး အံ့အားသင့္သြားတာပါ။

ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးက အေၾကာင္းနဲ႔ မဆလ အစိုးရဟာ ဂ်ီနီဗာကြန္ဗင္းရႇင္းကို ခ်ဳိးေဖာက္ေနတဲ့ အေၾကာင္း၊အစခ်ီၿပီး၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေဟာေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာရီေဇာ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ 'ကြၽန္
ေတြမရႇိတဲ့ ေနရာမႇာသခင္ေတြမရႇိႏိုင္ဘူး' နဲ႕ပိတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ MI က ဓာတ္ပံု႐ိုက္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့ လာဖမ္းမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မစဥ္းစား ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ေသြးေတြ ဆူပြက္ေနၿပီ။

အဲဒီလို ေဟာေျပာပြဲၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမႇာ ကြၽန္ေတာ္ ဆႏၵျပ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ ေရာလိုက္သြားတယ္။တစ္ေနရာ
ေရာက္ေတာ့မႇလူအုပ္ႀကီးကေန ေရႇာင္ထြက္လာခဲ့တယ္။အိမ္ကိုမျပန္ေသးဘဲ ေနရာသံုးေလး ေနရာေလာက္
၀င္ၿပီးမႇ အိမ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္မႇာ ညအိပ္ရမႇာကို စိုးရိမ္ေနတယ္။ MI ေတြက ညဘက္မႇာမႇ အိမ္၀င္ဖမ္း
တာကိုး။ ေခြးေဟာင္သံၾကားတိုင္း ထထၾကည့္ေနရတယ္။ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။

တျခားမႇာ သြားအိပ္ဖို႔ကလည္း အိမ္ကို ဒီအေၾကာင္းေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အေဖက သူ႔အလုပ္အတြက္စိုးရိမ္တာ
ထက္ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ ေရႇ႕ေရးကို ပူပန္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုခုလုပ္ခဲ့သလားလို႔ ခဏခဏေမးတယ္။ အဲ
ဒီအခ်ိန္က ဘာမႇ မသဲကြဲေသးဘူး။

၁၁။၁၂။၁၃။၁၄
ဆႏၵျပတဲ့ေနရာကို ႏႇစ္ရက္ေလာက္ မသြားဘဲ ေရႇာင္ေနလိုက္တယ္။ သတင္းေတြ စုေဆာင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္
ဖက္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ပံုမႇန္ေတြ႕ၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။

မႏၲေလးမႇာ မစိုးရိမ္နဲ႔ ဘုရားႀကီးမႇာ အခိုင္အမာ သပိတ္စခန္းေတြရႇိၿပီးအရႇိန္အဟုန္ျမႇင့္တာရႇိေပမယ့္ရန္ကုန္
မႇာေတာ့ မတရားပစ္ခတ္ တာေၾကာင့္လမ္းေတြေပၚမႇာလူသိပ္မရႇိေတာ့ဘူး။ ေဆး႐ံုႀကီးမႇာပဲလူေတြ စုေနၾက
တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အားျပန္စုေနတယ္။နယ္ၿမိဳ႕ေတြမႇာေတာ့အရႇိန္ရေနၾကၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ ေဆးခန္းတစ္
ရက္ပဲပ်က္ၿပီး ေနာက္ရက္ ပံုမႇန္သြားထိုင္တယ္။

နယူးစီဗြီ လိုင္းအိမ္ကေန ေဆးခန္းသြားရင္ ေထာက္လႇမ္းေရး (၁) ေရႇ႕က အျမဲျဖတ္ရတယ္။ အဲဒီ ေရႇ႕ေရာက္
ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ မသိစိတ္က စက္ဘီးကို အရႇိန္ျမႇင့္မိတယ္။ ေက်ာခ်မ္းမိတာ အမႇန္ပါပဲ။ တစ္ခုခု ျဖစ္လိမ့္မယ္
လို႔ ထင္မိတယ္။

(ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ဆ႒မအာ႐ံု ရႇိတယ္လို႔ ထင္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္လေက်ာ္ေလာက္ အၾကာ
မႇာ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးခန္းအျပန္ လမ္းေပၚမႇာပဲ ေထာက္လႇမ္းေရးက ဖမ္းေခၚသြားတယ္)။

ဒါေပမဲ့ စမိတဲ့အလုပ္ ဆံုးတဲ့အထိ လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မႇာ ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္တာ တစ္ခုက ဆႏ
ၵျပတာေတြ ရက္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ပန္းၿပီး ၿပိဳကြဲသြားမႇာကိုပါပဲ။ရန္ကုန္မႇာ အရႇိန္ေလ်ာ့က် လာတာကို စိုးရိမ္
လာတယ္။ မႏၲေလးမႇာက သံဃာအားႀကီးေတာ့ ေက်ာင္း သားေတြအား ရႇိလာတယ္။

၁၅။၁၆
ဆႏၵျပပြဲေတြကပံုမႇန္ပါပဲ။လူတန္းစား ေပါင္းစံုပါလာဖို႔ကြၽန္ေတာ္တို႔ လံုးပန္းၾကတယ္။လူအမ်ားစုက ေၾကာက္
ရြံ႕ေနၾကဆဲပဲ။ ေဘးက အားေပးတဲ့လူက ပိုမ်ားတယ္။ ဆႏၵျပတဲ့ အထဲမႇာ လူသိမ်ားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ
ေတြ ထြက္မလာ ၾကေသးဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ စိုးရိမ္စ ျပဳလာၿပီ။ မဆလ အစိုးရက အရႇည္ဆြဲၿပီးထားရင္၊ ဆႏၵျပမႈက အား
ေပ်ာ့ၿပိဳကြဲသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေသၿပီ။ ေဘးက အားေပးတဲ့ လူေတြရဲ႕ သတၲိကို ဘယ္လို ျမႇင့္ေပးရမလဲ။ သူ
တို႔ပါလာမႇ ရေတာ့မယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Eleven Media ,,,   RangonNewsDaily
kolatt (Pabedan): 25.7.2013