 |
RangonNewsDaily:: Aug 8, 2013
မာမာေအး
" အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္ထဲမွာပဲ ေနတယ္။ အိမ္မွာေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ရင္ တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ရတယ္။ ပစ္ၾကခတ္ၾကတဲ့အသံေတြၾကားေတာ့ စိတ္မ ခ်မ္းသာဘူးေပါ့ေနာ္။ အိမ္မွာက အန္တီရဲ႕ အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိ တယ္။ ဒီရပ္ကြက္ကို ဗုံးႀကဲမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အသံေတြ ၾကားရ ေတာ့ ကေလးေတြကိုလည္း တျခားကို ပို႔ထားတယ္။ အစိုးရကလည္း လက္နက္ဆိုတာ ဘာလက္နက္မွမထားရဘူး ဆိုေတာ့ ေလာက္ေလးခြ ေတာင္ မရွိဘူး။
ၿမဳိ႕ထဲကေန သတင္းတစ္ခုၾကားရင္ ဟုတ္မွန္းလည္း မသိ မဟုတ္မွန္းလည္း မသိ။စိတ္ေတြ ဆင္းရဲၿပီးေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ လု႔ိေတာင္ ဆုမေတာင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။အန္တီက ျမန္မာ့အသံကေန ထြက္ ခဲ့တာ ၇၇ခုႏွစ္ကတည္းကပါ။ တခ်ဳိ႕က ေရာေနတယ္။ အန္တီေအး ကို ၈၈က်မွ ထြက္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ၈၈မွာတုန္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။ ခဏခဏမူးလဲတာေတြျဖစ္ျဖစ္ သြား ေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကူညီခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း အျပင္ကပဲ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့တာပါ။ ၈၈ကေတာ့ တကယ္ကို ဒီမိုကေရစီရသင့္ၿပီမို႔လို႔ ျပည္သူေတြက ေတာင္း ဆိုၾကတာေလ။ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ အခြင့္အေရးေတြေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီထက္ပိုရေအာင္လို႔ ဝိုင္းဝန္းၿပီး ေဖာ္ထုတ္သင့္ပါတယ္လု႔ိ ေျပာခ်င္ပါတယ္"
ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)
" ၈၈တုန္းက ဆရာကစက္႐ုံမွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနၿပီေလ။ အဲဒီ စက္႐ုံကအလုပ္သမားေတြနဲ႔အ တူတူပဲ လႈပ္ရွားၾကတာေပါ့။ စင္ေပၚမွာရြတ္တဲ့ကဗ်ာအရွည္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီအထဲကမွ အက်ဳံးဝင္ႏုိင္တဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ရြတ္ျပမယ္။ အဲဒီ အပုဒ္ေလးက " အသက္မ်ားစြာ စေတး၊ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ေသြးမ်ားနဲ႔ နီေမာင္းေမာင္း အေရာင္ျဖာ ေဟာဟုိမွာ ဒီမုိကေရစီေရာင္နီပ်ိဳ႕တက္ အ႐ုဏ္တက္ၿပီ လက္တစ္ကမ္းမွာ အလင္းျဖာတဲ့ အ႐ုဏ္ကုိ ႐ုိက်ိဳးျမတ္ႏုိးစြာ ထိန္းသိမ္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာေစာင့္ေရွာက္၊ ဤကမၻာမွာ ျပည္သူေလာက္ ႀကီးျမတ္ေသာ အရာရွိသည္မရွိ ျပည္သူ၏ဆႏၵေလာက္ စူးရွေသာကဗ်ာသည္မရွိ၊ ျပည္သူ၏ လႈပ္ရွားမႈျမင္ ကြင္းေလာက္ေကာင္းမြန္ေသာ ပန္းခ်ီသည္မရွိ၊ ျပည္သူသည္ ျပည္သူ႕အတြက္ လက္နဲ႔မေရး အသက္နဲ႔ေရး၏ ေဆးနဲ႔မျခယ္ေသြး နဲ႔ျခယ္၏၊
ဘယ္သူၾကည့္ၾကည့္ ၫႊတ္တုံ႔မိစရာ ဇာတိမာန္ထက္၊ ၾကက္သီး ထစရာေဟာဒီမွာ မဟာသူရဲေကာင္းမ်ား ပန္းခ်ီကား" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ေရးၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက စင္ေပၚမွာရြတ္တယ္။ ရြတ္ၿပီး ကတည္းက အိမ္ကုိေထာက္လွမ္း ေရးေတြလာေတာ့ မီး႐ိႈ႕တဲ့အထဲကုိ ပါသြားေရာ။ အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတာက အဲဒီကဗ်ာကိုကာ တြန္းဆရာဦးေဖသိန္းရဲ႕သမီးမပြင့္ဆီကျပန္ရတယ္။"
အ႐ိုင္း
" ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းကဆို အႏုပညာသမားလည္းျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအလုပ္ေတြလုပ္ရင္ တစ္ေန႔မွာ အဖမ္းခံရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံႏုိင္ရဲ႕လားလို႔ေမးၿပီးမွ လုပ္တာ။ ေဆး႐ုံႀကီးမွာ သံစည္ပိုင္းျပတ္ေပၚ ကေန စပီကာမပါဘဲ တရားေတြ တက္ေဟာခဲ့တာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ အဝိုင္း ခံရတဲ့အခ်ိိန္က မင္းကိုႏိုင္၊ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ကိုကိုႀကီးတုို႔ တကယ့္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ တရားတက္ေဟာတ့ဲ အခ်ိန္။
ဦး႐ိုင္းတို႔က အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာထုိင္ၿပီး လက္ခုပ္တီး၊ သူတုိ႔ေတြ ဝါဒျဖန္႔စာတမ္းေတြေရးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စာအုပ္ေတြ လွဴၾကတာေပါ့။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီမွာ သူငယ္ ခ်င္းေတြ အကုန္ျပန္စုၿပီး ဦးဇာဂနာ၊ ဦးမုိးဝင္းတို႔၊ ကိုညီဝင္းစိန္၊ ဦးဇင္ဝိုင္းတို႔နဲ႔စုၿပီး တရားေဟာၾကတာ၊စုၿပီး လက္မွတ္ ေတြထုိးၾကတာ။ အလုပ္သမားအဖြဲ႕အစည္း၊ အႏုပညာအဖြဲ႕ အစည္း၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ အစည္းေတြ၊ တျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြ အကုန္ေပါင္းစည္းမိၾကတာ။ ဒါက ဘယ္သူကမွ ဘယ္အမိန္႔နဲ႔မွ ေဖ်ာက္ ဖ်က္လုိ႔မရတဲ့ သမိုင္းရဲ႕ မွတ္တုိင္အစစ္ပဲေလ။ "
ေဗလုဝ
" ၈၈တုန္းက အစအဆုံးကို ပါဝင္ခဲ့တာပါပဲ။ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္ လုံးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ၈ရပ္ကြက္မွာ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ အားလုံး တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကတာပါ။ ၈၈ကေတာ့ အထင္ကရေန႔ပါပဲ။
ျပည္သူ ေတြအားလုံးအသက္ေသြး ေခြၽးေတြေပးခဲ့ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီကေလးေတြအတြက္ အင္မတန္ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာေန႔ ကေလးပါ။ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ အသက္ေပးသြားတဲ့လူေတြ အတြက္ အလွဴ အတန္းေတြလုပ္ၿပီး ဆုေတာင္းေပးေစခ်င္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္ႀကီး ကေတာ့ ဆက္သြားေနဦးမွာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ဳိး အသက္ေသြးေခြၽးေတြ ေပးဆပ္ရတာမ်ဳိး မေတြ႕ခ်င္မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး"
ေဂ်ညီညီ
" ကြၽန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ျပည္သူ ေတြကို အေစာ္ကားခံေန ရတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္အသိနဲ႔ ဒီထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးက ေတာ့ စုရပ္ပဲေပါ့။ ပထမဆံုးေတာ့ ကိုအံ့ေက်ာ္တို႔ေတြ၊ ကိုဇာဂနာတုိ႔ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဂီတသမားေတြလည္း ပါဝင္လႈပ္ရွား ၾကရာမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ေလးထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္ လိုက္မိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေဆး႐ံုႀကီးထဲမွာပဲ ေဟာေျပာေနရာကေန လမ္း ေတြေပၚထြက္ၿပီး လူထုကို စည္း႐ံုး ၾကတယ္။ ၈၈ အတြက္ ကို တာဆူၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒါႀကီးကို ဆိုင္းဘုတ္ျဖဳတ္ခ်ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံဂီတပညာရွင္မ်ားသမဂၢဆိုတာ ယာယီဖြဲ႕တယ္။ အႏုပညာ သမားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လူထုကို စည္း႐ံုးတဲ့ေနရာမွာ ပိုထိ ေရာက္မယ္ ဆိုတဲ့ အဲဒီအားနဲ႔ ဒီအေရးအခင္းႀကီး ကို ပါဝင္ဆင္ ႏႊဲခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အမ်ားႀကီးေဟာေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳအရေျပာရရင္ လူငယ္ေတြ ေလ့လာၾက ပါ။ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံနဲ႔ ဘယ္လုိ အပ္စပ္မလဲ ေလ့လာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ ေတာ္တု႔ိေတြ ဘာမွမသိခဲ့ရဘဲ လုပ္ခဲ့ရတာ။ အခုကေတာ့ ပြင့္လင္းျမင္သာ မႈလည္း ရွိေနၿပီဆုိေတာ့ေလ့လာပါ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္း ေအာင္ႀကဳိးစားပါ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ေဘး က လူေတြအတြက္ လည္းေကာင္းေအာင္ ႀကဳိးစားလုပ္ ေပးပါ"
ႏိုင္ျမန္မာ(ေတးေရး)
" ၈၈ကုိ ႐ုိး႐ုိးေလးပဲ သုံးသပ္တယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ တစာ စာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာလာခဲ့ၾကတာ။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကုိ တကယ္မခ်စ္ဘဲနဲ႔ ဒီလုိေျပာႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ၈၈တုန္း က ကြၽန္ေတာ့္အသက္က ၂၈၊ ၂၉ ေပါ့။ လူငယ္ထက္ လူရြယ္ပုိင္းေပါ့။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ တုိင္းျပည္တစ္ ခုကုိ တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ အရင္ဆုံးစၿပီး တံခါးေခါက္ၾကတာ ဒီအရြယ္ေတြပါ။ ၈၈မွာ ကြၽန္ေတာ္က သီခ်င္းေလာကထဲကုိ အသက္ ၂၃ႏွစ္မွာ ဝင္တယ္။ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ဝင္လာၿပီး ေတာ့ အသက္ ၂၈ႏွစ္ေလာက္မွာ ဒီလူထုအေရးေတာ္ပံုျဖစ္တယ္။
အမွန္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ တုိက္ခိုက္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာ ကုိယ္ေနေနတာ။ ကုိယ့္ျပည္သူလူထုေတြ ဘယ္လုိဒုကၡေတြ၊ဘယ္လုိက်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းမႈေတြကုိ ဘယ္လုိေက်ာ္လႊားေနၾကတယ္ဆုိတာကို ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ ႏွစ္ရွည္ လမ်ား ေဝးကြာေနရင္မသိႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာအၿမဲေနတဲ့ သူကေတာ့ အကုန္သိတယ္။ အဲဒီသိတဲ့အေပၚမွာ ႐ုန္းၾ<ြကမႈေတြ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တယ္။ ေဒါသထြက္စရာေတြေတြ႕ရင္ ေဒါသထြက္တယ္။ မတရားလုပ္တာျမင္ရင္ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ၈၈ အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ပါဝင္ကျပရတဲ့ေခတ္ ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါပဲ။"
မိုးမင္း
" ကြၽန္ေတာ္က (၈၈)ကာလမွာ ၂၁ႏွစ္အရြယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြက အႏုပညာသမားေတြလည္း ျဖစ္ေတာ့ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ တယ္။ အႏုပညာရွင္ေတြကို လိုက္လံ စည္း႐ုံးျခင္းေပါ့။ မိမိတို႔ အႏုပညာ သမားေတြက တစ္တပ္တစ္အားပါဝင္တယ္ဆိုရင္ ျပည္သူေတြ ကလည္း ပါဝင္ၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားခ်င္လာမွာေလ။ အဲဒီကာလမွာ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔က အႏုပညာသမားထက္ စာရင္ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ပဲရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးတာ က မၾကာေသးဘူးေလ။ေက်ာင္းသားေတြကို ဆုံးမမႈက ၾကမ္းတမ္း လြန္းတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡ၊ အခက္အခဲေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လူငယ္တစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ မခံစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲ့ဒီစိတ္ရင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွား ခဲ့တယ္။ မိမိရဲ႕အသက္ကို စြန္႔ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ဳိးေကာင္းက်ဳိးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ေတြက်ေတာ့ မျဖစ္မေနကို ေမြးထုတ္ထားသင့္တယ္။ ရွစ္ေလးလုံး က အမွတ္တရလည္းျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခုႏွစ္နဲ႔ ေန႔ရက္အခ်ိန္ကာလ က အလြန္ကို တိုက္ဆုိင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ထားသင့္တဲ့ ေန႔ရက္တစ္ခုလို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"
လူမင္း
" ၈၈ဆိုတာ အစ္ကိုတို႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းမွာ ဘယ္လုိမွ ခ်န္ ထားလို႔မရတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ လူ ထုလူတန္းစားတစ္ရပ္ပါဝင္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့တဲ့ ၈၈အေရးေတာ္ပုံ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မို႔လို႔ အခုအစ္ကိုတို႔ ရေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြစားသုံးခြင့္ ရေနတယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက စၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့လို႔ေပါ့။ အလကား ရလာတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အားလုံးနဲ႔ဆိုင္တယ္။ တစ္တုိင္းတစ္ ျပည္လုံးနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။အဲဒီလို မ်ဳိးခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ပညာရွင္ေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ လည္း အဲဒီလိုမ်ဳိး ခံယူထားတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ၈၈တုန္းက အစ္ကိုက ၁၈ႏွစ္သားပဲရွိေသးတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေျပာသေလာက္ ကိုယ္ေတြးေခၚသေလာက္ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အစ္ကို Óဏ္မမီခဲ့ ပါဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕သမိုင္းကိုေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာေနတဲ့ သူတိုင္း သိထားသင့္ပါတယ္"
ဒါရိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္
" ဆႏၵျပတဲ့ ကာလတုန္းကဆုိရင္ အစ္မရဲ႕အေဖနဲ႔ဦးေလးေတြက ၿမိဳ႕ ေတာ္ခန္းမေရွ႕သြားၾကတယ္။ ဆႏၵ ျပတဲ့သူေတြကုိ သြားအားေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မအရြယ္က ၆တန္း ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ ကစားေဖာ္ေတြ ၉တန္းေလာက္ ရွိေနၿပီ။ သူတုိ႔ေတြက ပါဝင္ၿပီး ဆႏၵျပၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပၾက တဲ့အထဲမွာ ကြၽန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပါေတာ့ သြားေတြ႕ၿပီး အားေပးစကားေျပာတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပၾကတာကလည္း ရက္ေတြက မနည္းေတာ့ဘူး။ လူေပါင္း မ်ားစြာက ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။
ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။၈ရက္ေန႔ ညမွာေတာ့ ေျပးသံေတြ၊ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံေနေအာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။ သိပ္ကုိေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ အေျခအေန ဆုိးႀကီးကုိ ျဖစ္သြားတယ္။ ကမၻာတည္သေရြ႕ ရွစ္ေလးလုံး ဆုိတာႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့သင့္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။ အဲဒီ ရက္ေရာက္တုိင္း ၈၈ရဲ႕ညကုိ အိပ္မက္ဆုိးႀကီးတစ္ခုလုိပဲ ကြၽန္မ အၿမဲတမ္းမွတ္မိေနတယ္။
ေပၚျပဴလာအဖြဲ႔
Popular Journal , RangonNewsDaily
kolatt (Pabedan): 8.8.2013
မာမာေအး
" အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္ထဲမွာပဲ ေနတယ္။ အိမ္မွာေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ရင္ တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ရတယ္။ ပစ္ၾကခတ္ၾကတဲ့အသံေတြၾကားေတာ့ စိတ္မ ခ်မ္းသာဘူးေပါ့ေနာ္။ အိမ္မွာက အန္တီရဲ႕ အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိ တယ္။ ဒီရပ္ကြက္ကို ဗုံးႀကဲမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အသံေတြ ၾကားရ ေတာ့ ကေလးေတြကိုလည္း တျခားကို ပို႔ထားတယ္။ အစိုးရကလည္း လက္နက္ဆိုတာ ဘာလက္နက္မွမထားရဘူး ဆိုေတာ့ ေလာက္ေလးခြ ေတာင္ မရွိဘူး။
ၿမဳိ႕ထဲကေန သတင္းတစ္ခုၾကားရင္ ဟုတ္မွန္းလည္း မသိ မဟုတ္မွန္းလည္း မသိ။စိတ္ေတြ ဆင္းရဲၿပီးေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ လု႔ိေတာင္ ဆုမေတာင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။အန္တီက ျမန္မာ့အသံကေန ထြက္ ခဲ့တာ ၇၇ခုႏွစ္ကတည္းကပါ။ တခ်ဳိ႕က ေရာေနတယ္။ အန္တီေအး ကို ၈၈က်မွ ထြက္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ၈၈မွာတုန္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။ ခဏခဏမူးလဲတာေတြျဖစ္ျဖစ္ သြား ေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကူညီခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း အျပင္ကပဲ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့တာပါ။ ၈၈ကေတာ့ တကယ္ကို ဒီမိုကေရစီရသင့္ၿပီမို႔လို႔ ျပည္သူေတြက ေတာင္း ဆိုၾကတာေလ။ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ အခြင့္အေရးေတြေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီထက္ပိုရေအာင္လို႔ ဝိုင္းဝန္းၿပီး ေဖာ္ထုတ္သင့္ပါတယ္လု႔ိ ေျပာခ်င္ပါတယ္"
ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)
" ၈၈တုန္းက ဆရာကစက္႐ုံမွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနၿပီေလ။ အဲဒီ စက္႐ုံကအလုပ္သမားေတြနဲ႔အ တူတူပဲ လႈပ္ရွားၾကတာေပါ့။ စင္ေပၚမွာရြတ္တဲ့ကဗ်ာအရွည္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီအထဲကမွ အက်ဳံးဝင္ႏုိင္တဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ရြတ္ျပမယ္။ အဲဒီ အပုဒ္ေလးက " အသက္မ်ားစြာ စေတး၊ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ေသြးမ်ားနဲ႔ နီေမာင္းေမာင္း အေရာင္ျဖာ ေဟာဟုိမွာ ဒီမုိကေရစီေရာင္နီပ်ိဳ႕တက္ အ႐ုဏ္တက္ၿပီ လက္တစ္ကမ္းမွာ အလင္းျဖာတဲ့ အ႐ုဏ္ကုိ ႐ုိက်ိဳးျမတ္ႏုိးစြာ ထိန္းသိမ္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာေစာင့္ေရွာက္၊ ဤကမၻာမွာ ျပည္သူေလာက္ ႀကီးျမတ္ေသာ အရာရွိသည္မရွိ ျပည္သူ၏ဆႏၵေလာက္ စူးရွေသာကဗ်ာသည္မရွိ၊ ျပည္သူ၏ လႈပ္ရွားမႈျမင္ ကြင္းေလာက္ေကာင္းမြန္ေသာ ပန္းခ်ီသည္မရွိ၊ ျပည္သူသည္ ျပည္သူ႕အတြက္ လက္နဲ႔မေရး အသက္နဲ႔ေရး၏ ေဆးနဲ႔မျခယ္ေသြး နဲ႔ျခယ္၏၊
ဘယ္သူၾကည့္ၾကည့္ ၫႊတ္တုံ႔မိစရာ ဇာတိမာန္ထက္၊ ၾကက္သီး ထစရာေဟာဒီမွာ မဟာသူရဲေကာင္းမ်ား ပန္းခ်ီကား" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ေရးၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက စင္ေပၚမွာရြတ္တယ္။ ရြတ္ၿပီး ကတည္းက အိမ္ကုိေထာက္လွမ္း ေရးေတြလာေတာ့ မီး႐ိႈ႕တဲ့အထဲကုိ ပါသြားေရာ။ အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတာက အဲဒီကဗ်ာကိုကာ တြန္းဆရာဦးေဖသိန္းရဲ႕သမီးမပြင့္ဆီကျပန္ရတယ္။"
အ႐ိုင္း
" ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းကဆို အႏုပညာသမားလည္းျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအလုပ္ေတြလုပ္ရင္ တစ္ေန႔မွာ အဖမ္းခံရမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံႏုိင္ရဲ႕လားလို႔ေမးၿပီးမွ လုပ္တာ။ ေဆး႐ုံႀကီးမွာ သံစည္ပိုင္းျပတ္ေပၚ ကေန စပီကာမပါဘဲ တရားေတြ တက္ေဟာခဲ့တာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ အဝိုင္း ခံရတဲ့အခ်ိိန္က မင္းကိုႏိုင္၊ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ကိုကိုႀကီးတုို႔ တကယ့္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ တရားတက္ေဟာတ့ဲ အခ်ိန္။
ဦး႐ိုင္းတို႔က အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာထုိင္ၿပီး လက္ခုပ္တီး၊ သူတုိ႔ေတြ ဝါဒျဖန္႔စာတမ္းေတြေရးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ စာအုပ္ေတြ လွဴၾကတာေပါ့။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီမွာ သူငယ္ ခ်င္းေတြ အကုန္ျပန္စုၿပီး ဦးဇာဂနာ၊ ဦးမုိးဝင္းတို႔၊ ကိုညီဝင္းစိန္၊ ဦးဇင္ဝိုင္းတို႔နဲ႔စုၿပီး တရားေဟာၾကတာ၊စုၿပီး လက္မွတ္ ေတြထုိးၾကတာ။ အလုပ္သမားအဖြဲ႕အစည္း၊ အႏုပညာအဖြဲ႕ အစည္း၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ အစည္းေတြ၊ တျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြ အကုန္ေပါင္းစည္းမိၾကတာ။ ဒါက ဘယ္သူကမွ ဘယ္အမိန္႔နဲ႔မွ ေဖ်ာက္ ဖ်က္လုိ႔မရတဲ့ သမိုင္းရဲ႕ မွတ္တုိင္အစစ္ပဲေလ။ "
ေဗလုဝ
" ၈၈တုန္းက အစအဆုံးကို ပါဝင္ခဲ့တာပါပဲ။ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္ လုံးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ၈ရပ္ကြက္မွာ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ အားလုံး တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကတာပါ။ ၈၈ကေတာ့ အထင္ကရေန႔ပါပဲ။
ျပည္သူ ေတြအားလုံးအသက္ေသြး ေခြၽးေတြေပးခဲ့ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီကေလးေတြအတြက္ အင္မတန္ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာေန႔ ကေလးပါ။ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ အသက္ေပးသြားတဲ့လူေတြ အတြက္ အလွဴ အတန္းေတြလုပ္ၿပီး ဆုေတာင္းေပးေစခ်င္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္ႀကီး ကေတာ့ ဆက္သြားေနဦးမွာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ဳိး အသက္ေသြးေခြၽးေတြ ေပးဆပ္ရတာမ်ဳိး မေတြ႕ခ်င္မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး"
ေဂ်ညီညီ
" ကြၽန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ျပည္သူ ေတြကို အေစာ္ကားခံေန ရတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္အသိနဲ႔ ဒီထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးက ေတာ့ စုရပ္ပဲေပါ့။ ပထမဆံုးေတာ့ ကိုအံ့ေက်ာ္တို႔ေတြ၊ ကိုဇာဂနာတုိ႔ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဂီတသမားေတြလည္း ပါဝင္လႈပ္ရွား ၾကရာမွာ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ေလးထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္ လိုက္မိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေဆး႐ံုႀကီးထဲမွာပဲ ေဟာေျပာေနရာကေန လမ္း ေတြေပၚထြက္ၿပီး လူထုကို စည္း႐ံုး ၾကတယ္။ ၈၈ အတြက္ ကို တာဆူၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒါႀကီးကို ဆိုင္းဘုတ္ျဖဳတ္ခ်ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံဂီတပညာရွင္မ်ားသမဂၢဆိုတာ ယာယီဖြဲ႕တယ္။ အႏုပညာ သမားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ လူထုကို စည္း႐ံုးတဲ့ေနရာမွာ ပိုထိ ေရာက္မယ္ ဆိုတဲ့ အဲဒီအားနဲ႔ ဒီအေရးအခင္းႀကီး ကို ပါဝင္ဆင္ ႏႊဲခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အမ်ားႀကီးေဟာေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳအရေျပာရရင္ လူငယ္ေတြ ေလ့လာၾက ပါ။ ကမၻာႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံနဲ႔ ဘယ္လုိ အပ္စပ္မလဲ ေလ့လာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ ေတာ္တု႔ိေတြ ဘာမွမသိခဲ့ရဘဲ လုပ္ခဲ့ရတာ။ အခုကေတာ့ ပြင့္လင္းျမင္သာ မႈလည္း ရွိေနၿပီဆုိေတာ့ေလ့လာပါ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္း ေအာင္ႀကဳိးစားပါ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ေဘး က လူေတြအတြက္ လည္းေကာင္းေအာင္ ႀကဳိးစားလုပ္ ေပးပါ"
ႏိုင္ျမန္မာ(ေတးေရး)
" ၈၈ကုိ ႐ုိး႐ုိးေလးပဲ သုံးသပ္တယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ တစာ စာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာလာခဲ့ၾကတာ။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကုိ တကယ္မခ်စ္ဘဲနဲ႔ ဒီလုိေျပာႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ၈၈တုန္း က ကြၽန္ေတာ့္အသက္က ၂၈၊ ၂၉ ေပါ့။ လူငယ္ထက္ လူရြယ္ပုိင္းေပါ့။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ တုိင္းျပည္တစ္ ခုကုိ တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ အရင္ဆုံးစၿပီး တံခါးေခါက္ၾကတာ ဒီအရြယ္ေတြပါ။ ၈၈မွာ ကြၽန္ေတာ္က သီခ်င္းေလာကထဲကုိ အသက္ ၂၃ႏွစ္မွာ ဝင္တယ္။ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ဝင္လာၿပီး ေတာ့ အသက္ ၂၈ႏွစ္ေလာက္မွာ ဒီလူထုအေရးေတာ္ပံုျဖစ္တယ္။
အမွန္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ တုိက္ခိုက္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာ ကုိယ္ေနေနတာ။ ကုိယ့္ျပည္သူလူထုေတြ ဘယ္လုိဒုကၡေတြ၊ဘယ္လုိက်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းမႈေတြကုိ ဘယ္လုိေက်ာ္လႊားေနၾကတယ္ဆုိတာကို ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ ႏွစ္ရွည္ လမ်ား ေဝးကြာေနရင္မသိႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာအၿမဲေနတဲ့ သူကေတာ့ အကုန္သိတယ္။ အဲဒီသိတဲ့အေပၚမွာ ႐ုန္းၾ<ြကမႈေတြ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တယ္။ ေဒါသထြက္စရာေတြေတြ႕ရင္ ေဒါသထြက္တယ္။ မတရားလုပ္တာျမင္ရင္ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ၈၈ အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ပါဝင္ကျပရတဲ့ေခတ္ ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါပဲ။"
မိုးမင္း
" ကြၽန္ေတာ္က (၈၈)ကာလမွာ ၂၁ႏွစ္အရြယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြက အႏုပညာသမားေတြလည္း ျဖစ္ေတာ့ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ တယ္။ အႏုပညာရွင္ေတြကို လိုက္လံ စည္း႐ုံးျခင္းေပါ့။ မိမိတို႔ အႏုပညာ သမားေတြက တစ္တပ္တစ္အားပါဝင္တယ္ဆိုရင္ ျပည္သူေတြ ကလည္း ပါဝင္ၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားခ်င္လာမွာေလ။ အဲဒီကာလမွာ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔က အႏုပညာသမားထက္ စာရင္ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ပဲရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးတာ က မၾကာေသးဘူးေလ။ေက်ာင္းသားေတြကို ဆုံးမမႈက ၾကမ္းတမ္း လြန္းတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡ၊ အခက္အခဲေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လူငယ္တစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ မခံစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲ့ဒီစိတ္ရင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွား ခဲ့တယ္။ မိမိရဲ႕အသက္ကို စြန္႔ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ဳိးေကာင္းက်ဳိးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ေတြက်ေတာ့ မျဖစ္မေနကို ေမြးထုတ္ထားသင့္တယ္။ ရွစ္ေလးလုံး က အမွတ္တရလည္းျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခုႏွစ္နဲ႔ ေန႔ရက္အခ်ိန္ကာလ က အလြန္ကို တိုက္ဆုိင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ထားသင့္တဲ့ ေန႔ရက္တစ္ခုလို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"
လူမင္း
" ၈၈ဆိုတာ အစ္ကိုတို႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းမွာ ဘယ္လုိမွ ခ်န္ ထားလို႔မရတဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ လူ ထုလူတန္းစားတစ္ရပ္ပါဝင္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့တဲ့ ၈၈အေရးေတာ္ပုံ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မို႔လို႔ အခုအစ္ကိုတို႔ ရေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြစားသုံးခြင့္ ရေနတယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက စၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့လို႔ေပါ့။ အလကား ရလာတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အားလုံးနဲ႔ဆိုင္တယ္။ တစ္တုိင္းတစ္ ျပည္လုံးနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။အဲဒီလို မ်ဳိးခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ပညာရွင္ေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ လည္း အဲဒီလိုမ်ဳိး ခံယူထားတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ၈၈တုန္းက အစ္ကိုက ၁၈ႏွစ္သားပဲရွိေသးတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေျပာသေလာက္ ကိုယ္ေတြးေခၚသေလာက္ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အစ္ကို Óဏ္မမီခဲ့ ပါဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕သမိုင္းကိုေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာေနတဲ့ သူတိုင္း သိထားသင့္ပါတယ္"
ဒါရိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္
" ဆႏၵျပတဲ့ ကာလတုန္းကဆုိရင္ အစ္မရဲ႕အေဖနဲ႔ဦးေလးေတြက ၿမိဳ႕ ေတာ္ခန္းမေရွ႕သြားၾကတယ္။ ဆႏၵ ျပတဲ့သူေတြကုိ သြားအားေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မအရြယ္က ၆တန္း ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ ကစားေဖာ္ေတြ ၉တန္းေလာက္ ရွိေနၿပီ။ သူတုိ႔ေတြက ပါဝင္ၿပီး ဆႏၵျပၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပၾက တဲ့အထဲမွာ ကြၽန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပါေတာ့ သြားေတြ႕ၿပီး အားေပးစကားေျပာတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပၾကတာကလည္း ရက္ေတြက မနည္းေတာ့ဘူး။ လူေပါင္း မ်ားစြာက ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။
ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။၈ရက္ေန႔ ညမွာေတာ့ ေျပးသံေတြ၊ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံေနေအာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။ သိပ္ကုိေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ အေျခအေန ဆုိးႀကီးကုိ ျဖစ္သြားတယ္။ ကမၻာတည္သေရြ႕ ရွစ္ေလးလုံး ဆုိတာႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့သင့္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။ အဲဒီ ရက္ေရာက္တုိင္း ၈၈ရဲ႕ညကုိ အိပ္မက္ဆုိးႀကီးတစ္ခုလုိပဲ ကြၽန္မ အၿမဲတမ္းမွတ္မိေနတယ္။
ေပၚျပဴလာအဖြဲ႔
Popular Journal , RangonNewsDaily
kolatt (Pabedan): 8.8.2013
No comments:
Post a Comment