ၿမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်မ္းသာဆံုးစာရင္း၀င္ ဦးေတဇသားမ်ားႏွင့္ ဖုိးလျပည့္အေၾကာင္း

ၿမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်မ္းသာဆံုးစာရင္း၀င္ ဦးေတဇႏွင္႕သူရဲ႕သားမ်ား ။၄င္းတို႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြသူတုိ ့အဖြဲ

ေၿပာေနတဲ့စကားေတြကဘယ္ေတာ့မွေဒၚလာငါးသန္းေအာက္မရွိဘူး။သူတုိ ့ရဲ ့ကားေတြကလည္း ေဒၚလာ

ေလးငါးသန္းတန္ကားေတြျဖစ္တဲ့ဖရာရီ (Ferrari) ကားေတြဆုိေတာ့ အင္ဂ်င္ပါ၀ါအရမ္းေကာင္းပါတယ္။ သူတုိေဘးမွာကလည္းစကတ္တုိတုိနဲအရမ္းကုိလွတဲ့ေကာင္မေလးသုံးေလးေယာက္ကလည္း မႈးယစ္ရီေ၀

ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ။အားလုံးလုိလုိက အေနာက္တုိင္းစတုိင္ ျမဴးၾကြတဲ့ေတးသီးခ်င္းေတြနဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾက

တဲ့အခ်ိန္။ အခ်ိန္ကညသန္းေခၚယံ။ေနရာကမဂၤလာဒုံေလယ်ာဥ္ကြင္း။ဒီအခ်ိန္မွာသူတုိက ဘာလုိ ့ေလယ်ာဥ္ကြင္းကုိ

ဘာလို႕လာတာလဲလုိ ့ေမးစရာရွိတယ္။

သူတုိရဲကားေတြကေနာက္ဆုံးေပၚအေကာင္းဆုံးကားေတြျဖစ္ေတာ့အရမ္းျမန္တယ္။အင္ဂ်င္ပါ၀ါေကာင္း

ေတာ့အသံေတြက ဂ်က္ေလယ်ာဥ္အလားပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီကားေတြနဲ ့ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ေပၚက ရွိသမွ်လမ္းေတြေပၚမွာ တစ္ခုမွသူတုိကားေတြနဲမကိုက္ဘူး။အဆင္မေျပဘူး။ကားေမာင္းၿပိဳင္ရင္ လမ္းေကာင္းတာကုိ ရွာေဖြရတယ္။ သူတုိကားေတြအတြက္လမ္းေကာင္းတဲ့ေနရာကရန္ကုန္မဂၤလာဒုံေလယ်ာဥ္ကြင္းတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ေလယဥ္

ေၿပးလမ္းေပၚမွာကားေမာင္းၿပိဳင္တာကအႏၱာရယ္လည္းကင္းတယ္။ ဒ့ါေၾကာင့္မေရြးခ်င္ပဲ ေရြးရတဲ့ေလယဥ္

ကြင္းျဖစ္တယ္လုိ ့သူတုိ ့တစ္စုက က်ေနာ့္ကုိရွင္းျပပါတယ္။

" ခင္ဗ်ားတုိ ့ကုိ ေလယ်ာဥ္ကြင္းရဖုိ ့ဘယ္သူက ခြင့္ျပဳတာလဲဗ်"

"ဒါမ်ားအဆန္းလုပ္လုိ ့။ ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ဆီကုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ၿပီးတာပဲ"

ညသန္းေခါင္ယံမွာ ေလယ်ာဥ္အတက္အဆင္းမရွိေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ သူတုိ ့တစ္စုကားေမာင္းၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ သူတုိဆုိတာကသူေဌးႀကီးဦးေတဇသားမ်ားႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသန္းေရႊရဲ ့အခ်စ္ဆုံးေျမးဖုိးလျပည့္တုိ ့ပဲျဖစ္ပါ

တယ္။သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြျဖစ္တဲ့ဗလေကာင္းေကာင္းခပ္မုိက္မုိက္မ်က္ႏွာနဲလူေတြကလည္း သူတုိ ့ေဘး

မွာ ရပ္ေနၾကပါတယ္။ အားလုံးရဲ ့ဂ်ိဳင္းေအာက္မွာ ေသနတ္ကုိယ္စီနဲ ့ဆုိေတာ့ ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ကုိ အသက္၀င္တယ္။အားလုံးကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာတရားအားထုတ္ေနတာမဟုတ္ေတာ့ အၿပဳံးကုိယ္စီမရွိၾက

ပါဘူး။ မ်က္ႏွာတုိင္းက ခပ္တည္တည္နဲ ့။

ေဒၚလာသုံးသန္းေၾကး ကားေမာင္းၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို ကမၻာေပၚက အဆင္းရဲဆုံးတုိင္းျပည္မွာ က်င္းပေနတာကို စာဖတ္သူမ်ားအခုမွသိၾကတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ဒီျဖစ္စဥ္ေတြကလည္းမၾကာခဏျဖစ္တတ္ပါတယ္လုိ ့ဆုိၿပီး

သူတုိ ့ေဘးနားက သက္ေတာ္ေစာင့္ႀကီးက ရွင္းျပပါတယ္။

"ေဒၚလာသုံးသန္းကို ဘယ္လုိမ်ဳိးေပးလဲ။ ေငြအိတ္နဲ ့ေပးတာလား။ ခ်က္လက္မွတ္နဲ ့ေပးတာလားဗ်" က်ေနာ္က အရပ္ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတဲ့ ဗလေကာင္းေကာင္း သက္ေတာ္ေစာင့္ႀကီးကုိ ဆက္ေမးေတာ့....

"ေငြေပးတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ေလနဲေပးတာ။သူတုိအေဖေတြ အဘုိးေတြဆီကုိေျပာလုိက္ရင္ ေဒၚလာသုံးသန္း

တန္လုပ္ကြက္ရတယ္။ သုံးသန္းတန္လုပ္ပုိင္ခြင့္ကိုေပးတာ"

ဒီညေကာင္းေမာင္းၿပိဳင္ပြဲၿပီးရင္က်ေနာ္တုိႏိုက္ကလပ္ကိုဆက္သြားမယ္။အဲဒိမွာ အရက္ေသာက္ၾကမယ္လုိ ့

ဆုိၿပီး သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြက ရွင္းျပတယ္။ သက္ေတာ္ေစာင့္က တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံးရဲ ့အ၀တ္အစားေတြဟာ ဆင္တူေတြခ်ည္းပဲ ၀တ္ထားေတာ့ အင္မတန္ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။

ေလယ်ာဥ္ကြင္းမွာၿပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ ဘယ္သူေတြႏုိင္သြားလဲဆုိတာကုိေတာ့ မသိခ်င္ပါနဲ ့။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္မေျပာခ်င္လုိ ့ပါ။

ပြဲလည္းၿပီးေရာ သူတုိ ့လူစု ႏုိက္ကလပ္ဆီကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။

ၾသစေတ်းလ်ကေနရန္ကုန္ကုိအလည္လာတဲ့က်ေနာ္လည္းႏိုက္ကလပ္တက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေသာက္ေန

တဲ့ စားပြဲ၀ုိင္းကုိ VIP ၀ုိင္းလုိ ့ေခၚတယ္။ ေရွ ့ဆုံးတန္းရဲ ့သုံး၀ုိင္းေျမာက္ပြဲမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေသာက္ေနမိတယ္။

က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ဘာလုိလဲဆုိေတာ့ က်ေနာ့္စားပြဲကလြဲရင္ ဘယ္သူမွVIP၀ုိင္းမွာမထုိင္ႏုိင္ပဲရုိးရုိးစားပြဲေတြမွာသာ သူတုိ ့ထုိင္ပါတယ္။ ေဒၚလာနဲ ့ရွင္းရတဲ့ေနရာမုိ ့အင္

မတန္ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ၾသစေတ်းလ်မွာလည္း ေဒၚလာသုံးတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ မထူးဆန္းပါဘူး။ စားပြဲေပၚမွာ Black Label တစ္လုံးနဲ ့ ခ်ိစ္ကိုက္ၿပီး ရင္သားလွလွ၊ တင္သားလွလွေတြကို ထုိင္ၿပီး ရႈ ့စားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ေရွ ့က ျမင္ကြင္းေတြက ရုတ္တရက္ ပ်ာယာခတ္သြားၾကတာကုိ သတိထားမိတယ္။

ဗလႀကီးႀကီး၊ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းနဲ ့လူသုံးေယာက္က ေရွ ့ဆုံးတန္းက VIP စားပြဲခုံ ေလးငါးလုံးကုိ တစ္ခုံတည္းျဖစ္ေအာင္စုစည္းလုိက္တယ္။

စားပြဲေပၚမွာGoldLabelသုံးလုံးကိုေဒါင္လုိက္ေထာင္လုိက္ပါတယ္။ တစ္လုံးကို ေဒၚလာႏွစ္ရာေလာက္ပဲတန္

တယ္။က်ေနာ့္ဘလက္ေလဘယ္ကငါးဆယ္ေက်ာ္ပဲတန္ေတာ့သူတုိထက္ေစ်းနည္းတယ္။ သက္ေတာ္ေစာင့္

သုံးေယာက္ထဲကႏွစ္ေယာက္က ႏုိက္ကလပ္ထဲမွာ အရက္၀ုိင္းကို ေစာင့္ေနၿပီး သူတုိ ့ဆရာအတြက္ အသင့္ျပင္ထားေပးရတယ္။ 

 

က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကအျပင္ကိုထြက္ၿပီးေဒၚလာေလးငါးသန္းတန္တဲ့ဖရာရီကားနားကိုသြားၿပီး အဆင့္ျဖစ္

ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းပိုတယ္။တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့လူငယ္တစ္ေယာက္ ရုပ္ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲကားေပၚက

ဆင္းလားတယ္။သူေဘးမွာသက္ေတာ္ေစာင့္သုံးေလးေယာက္။ေဘးနားမွာက ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလး

တစ္စု။Sexyခပ္က်က်အ၀တ္အစားေတြနဲ။ 

 

သူတုိ ့လူတစ္စု ႏုိက္ကလပ္ထဲကို ၀င္လာတယ္ၿပီး အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ Gold label ၀ုိင္းမွာထုိင္ၿပီး ေပ်ာ္ပါးကခုန္ၾကတာကို သူတုိ ့အေနာက္ကေန ၾကည့္ေနမိတယ္။ အားက်လုိက္တာ။ ကံေကာင္းလုိက္တဲ့ လူငယ္ေတြ။

သက္ေတာ္ေစာင့္တစ္ေယာက္နဲက်ေနာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူက ခရာေတးကစားတာ အေလးမတာကုိ ၀ါသနာပါတဲ့လူ။ အရပ္ကလည္းေကာင္း ဗလကလည္းေကာင္းေတာ့ သူ ဒီအလုပ္ကို ရတာထင္တယ္။သူဒီအလုပ္လုပ္ေနမွန္းက်ေနာ္မသိဘူး။က်ေနာ္ေတြေတြခ်င္းသူ ့ႏုိက္ကလပ္ထဲမွာ ႏုတ္ဆက္

ပါတယ္။

"ေဟ့...ဘဲႀကီး ဘယ္တုန္းက ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္ေနတာလဲဗ်"

"ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ေရာက္တာ။ မင္းက ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

"ဦးေတဇသားေတြကုိသက္ေတာ္ေစာင့္လုပ္ေနတာ။ေနာက္မွစကားေျပာမယ္ဗ်ာ။အခု အလုပ္မအားေသး

လုိ ့"

သူ အလုပ္မ်ားေနေတာ့ က်ေနာ္နဲ ့ေကာင္းေကာင္းစကားမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေသာက္စား ကခုန္ၿပီး ေတြ ့တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့က်ေနာ္တည္းခုိတဲ့ ဟုိတည္းကုိ ျပန္လာၿပီး အပန္းေျဖခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။။က်ေနာ့္အေတြအႀကဳံမဟုတ္ပါဘူး။သူငယ္ခ်င္းရဲအေတြအႀကဳံ အျဖစ္မွန္ကုိ ျပန္လည္ေရးသား

ထားၿခင္းျဖစ္ပါတယ္။

--
Thanks for sending!!!
Phone Kyaw