 |
| (ဓာတ္ပံု – မႏၲေလးအလင္း) |
ေတာ့ သႀကၤန္မုိး ဇာတ္ကားနဲ႔ ပရိသတ္အသိအမွတ္ျပဳ ခံခဲ့ရၿပီး ဒဏၰာရီဇာတ္ကားနဲ႔ပါ ထပ္မံ ေအာင္ျမင္လာ
ခဲ့တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဇင္၀ုိင္းဟာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ျမင့္ျမတ္ႏွလုံးသားဆုိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားနဲ႔ အကယ္ဒမီဆု
ကုိ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး အရပ္သားအစုိးရသစ္ လက္ထက္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံးကုိ ဌာန
ဆုိင္ရာ လက္ေအာက္က လြတ္ကင္းတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုအျဖစ္၂၀၁၂ ဧၿပီလက ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းရာမွာ ျပည္
သူ႔ဆႏၵမဲမ်ားနဲ႔ ဥကၠ႒ ျဖစ္လာပါတယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာက အဆင့္အတန္းနဲ႔ လုိအပ္ခ်က္ေတြအ
ၿပင္ ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လုိမ်ိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္သြားဖုိ႔ ရွိသလဲဆုိတာေတြကုိ ဧရာ၀တီသတင္းေထာက္ မစပ္စု
က ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထားပါတယ္။
ေမး ။ ။ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ အဆင့္အတန္း တုိးျမင့္လာဖုိ႔အတြက္ အေျခခံအက်ဆုံး အေၾကာင္းအရာေတြက ဘာျဖစ္မလဲ။
ေျဖ ။ ။ အေျခခံအက်ဆုံး အေၾကာင္းအရာကေတာ့ (၁) က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသား အႏုပညာရွင္ အ
တတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးတုိးျမွင့္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားဘယ္
အခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ က်တယ္ေျပာေျပာ အေၾကာင္းေပါင္းစုံစြာ က်လာေပမယ့္လည္း အဓိက အခ်က္ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ အႏုပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အရည္ေသြးသည္ ႏုိင္ငံတကာ စံခ်ိန္ႏႈန္းထက္ ျမင့္တက္တုိးျမင့္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ဆုိတာ ဒါအေရးႀကီးဆုံးအခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
နံပါတ္ (၂) အခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေလာကသားမ်ားရဲ႕ စနစ္တက် လုပ္တတ္ကုိင္တတ္ဖုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က မိ႐ုိးဖလာ လုပ္ကုိင္လာၾကတဲ့ လူေတြျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံတကာက စနစ္ေတြနဲ႔ လုပ္ကုိင္တဲ့ေနရာမွာ အားနည္းမႈမ်ားစြာရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာကကုိ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ျဖစ္ခ်င္ရင္၊ တန္းတခုကုိ ေရာက္လာခ်င္တယ္ဆုိရင္ စနစ္တက်လုပ္တတ္ဖုိ႔ လုိ္ပါေသးတယ္။ စည္းကမ္းတက် အခ်ိန္ကုိ
ေလးစားျခင္း၊ မိမိတာ၀န္ကုိ ေလးစားျခင္း၊ မိမိအလုပ္အေပၚမွာ ေလးစားျခင္း စတဲ့ ဒီစနစ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးပါတယ္။
နံပါတ္ (၃) အခ်က္ကေတာ့ အေျခခံအက်ဆုံး ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ကူးတဲ့ စတူဒီယုိတုိ႔၊ စက္ကိရိယာ ပစၥည္းမ်ား ဒါေတြကုိ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ တုိးျမွင့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာရွိေနတဲ့ ေငြေၾကး အင္အားနဲ႔က ဘယ္လုိမွ လွမ္းမမီႏုိင္ပါဘူး။ ဒီအတြက္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ပူးေပါင္းပါ၀င္လာမယ့္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ၀ုိင္း၀န္းကူညီမယ့္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ကမ္းလွမ္းေနပါတယ္။
နံပါတ္ (၄) အခ်က္အေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အႏုပညာဖန္တီးတ့ဲေနရာမွာ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးခြင့္ရဖုိ႔ပါ။ ဒီမွာလည္း လြတ္လပ္ျခင္းဆုိတာနဲ႔အတူ အမိႈက္ေတြ၊ စ႐ုိက္ေတြ၊ ဒုိက္ေတြ ပါလာမွာပါ။ ဒါကလည္း အခ်ိန္နဲ႔ လူထုရဲ႕ ပရိသတ္ရဲ႕ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္သြားမႈနဲ႔ ဒါေတြက ေဘးေရာက္သြားမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္လပ္စြာဖန္တီးခ်င္တယ္ဆုိတာကလည္း ဟီရိၾသတၱပတရား ပ်က္ျပားေအာင္တုိ႔ တျခားသူကုိ ေစာ္ကားေမာ္ကား႐ုိက္ခ်င္တာ ဒါေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္စနစ္အရ တကယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ထင္ဟပ္ၿပီးေတာ့မွ တကယ့္သဘာ၀ေခတ္ကုိ ထင္ဟပ္ၿပီးေတာ့ ႐ုိက္ကူးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလုိ ႐ုိက္ကူးခြင့္ရဖုိ႔ဆုိတာကလည္း အႏုပညာဖန္တီးခြင့္ေတြကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာေတြကုိ ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။
နံပါတ္ (၅) အခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယုိ စတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ေစ်းကြက္အတြင္းမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ စီးဆင္းသြားေစခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အရည္အေသြးရွိတဲ့ ပစၥည္းကုိ ထုတ္လုပ္ထုတ္လုပ္ ဒီပစၥည္းမ်ားဟာ တရား၀င္ေရာင္းခ်ရျခင္း မရွိဘဲနဲ႔ နည္းလမ္းမွားစြာနဲ႔ ျဖစ္သြားတယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံလုိက္တဲ့ ေငြေၾကးက ျပန္လာဖုိ႔မရွိပါဘူး။ မရွိဘူးဆုိရင္ မိမိကုန္က်စရိတ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာတဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ မကုိက္ညီဘူးဆုိရင္ ဒီလုပ္ငန္းက ဘယ္လုိမွ ရွင္သန္ႏုိ္င္ဖုိ႔ မရွိပါဘူး။
အရည္အေသြးျမင့္တဲ့ ကုန္ပစၥည္းေတြလည္း ထုတ္လုပ္ႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဗီဒီယုိဆုိရင္လည္း ဗီဒီယုိ ေစ်းကြက္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္၊ ႐ုပ္ရွင္ဆုိရင္လည္း ႐ုပ္ရွင္႐ုံအသစ္ေတြ ပုိမုိတုိးတက္လာေအာင္ ရွိၿပီးသား႐ုံေတြကုိလည္း အဆင့္မီ႐ုံေတြ ျဖစ္လာေအာင္ အမ်ားႀကီးလုပ္ရမွာပါ။
ေမး ။ ။ အခု ဆင္ဆာမူ၀ါဒေတြ ေလွ်ာ့ခ်လုိက္တာဟာလည္း ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာက ေကာင္းမြန္ဖုိ႔ နည္းလမ္းအစလုိ႔
ေျပာလုိ႔ရပါသလား။
ေျဖ ။ ။ မွန္ပါတယ္ဗ်။ အရင္ကထင္စာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ လူးသာလြန္႔သာလာပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္ကားေလးမ်ားကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ လုိခ်င္တဲ့အတုိင္း မဟုတ္ေတာင္မွ အတုိင္းအတာ တခုအထိ ဖန္တီးခြင့္ေလးေတြ ရလာပါၿပီ။ အဲ့ဒါေတြလည္း ဖန္လည္း ဖန္တီးေနၾကပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ျဖစ္လာတဲ့့ ရလဒ္ကုိေတာ့ ၾကည့္ၾကရမွာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဖန္တီးလုိက္တာဟာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့မွ ဘယ္လုိ ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြနဲ႔ ႀကံဳရမလဲဆုိတာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္မွန္းထားမႈေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ေမး ။ ။ ဌာနဆုိင္ရာ လက္ေအာက္ကေန မညီမွ်မႈေတြ၊ လုိအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားအျပားနဲ႔ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့
ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံးကုိ ျပန္လည္ တည့္မတ္လာေအာင္ လုပ္ရတဲ့အေပၚ ဘယ္လုိသုံးသပ္ခ်င္ပါလဲ။
ေျဖ ။ ။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အရမ္းကုိ ခက္ခဲပင္ပန္းပါတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ အခု ေရွ႕လာမယ့္ ေအာက္တုိဘာ ၁၀ ရက္ဆုိ ၆ လ ျပည့္ပါၿပီ။ ၆ လအတြင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အမႈေဆာင္မ်ားေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းကူၾကတဲ့ ေလာကသားမ်ား အမ်ားစု ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ တေန႔မွာ ႐ုံးကုိ အနည္းဆုံး ၁၀ နာရီနဲ႔ အထက္ ၁၄၊ ၁၅ နာရီထုိင္ၿပီး လုပ္ၾကပါတယ္။
သုိ႔ေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီ ၆ လအတြင္းမွာ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္မႈဟာ က်ေနာ္တုိ႔ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ ခရီးက မေပါက္ပါဘူး။ အလားသ႑န္တခုနဲ႔ ႏႈိင္းရမယ္ဆုိရင္ အခု က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ေျပာင္းလဲမႈ တခုကုိ ဦးတည္တယ္ဆုိေပမယ့္ ဒီေျပာင္းလဲမႈကုိ တားဆီးေနတဲ့သူေတြ ပိတ္ပင္ေနတဲ့သူေတြ ကန္လန္႔ခံေနတဲ့သူေတြ အခက္အခဲေတြေၾကာင့္လုိ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အရင္ ဗဟုိဦးစီးစနစ္ဆုိတာကုိ ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ ဒီမုိကေရစီေပ့ါေနာ္၊ အမ်ားဆႏၵနဲ႔ အညီ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္တဲ့ စနစ္လုပ္တာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီမုိကေရစီ စံခ်ိန္စံညႊန္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေလာကသားမ်ားအားလုံး က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံလုိပဲေပ့ါေနာ္၊ မက်င့္သုံးႏုိင္ေသးတဲ့၊ အေလ့အက်င့္ မရေသးတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အရင္တုန္းကလုိ အမိန္႔ေပးမွ လုပ္တာတုိ႔၊ အာဏာရွိမွ ေၾကာက္တယ္ဆုိတာ မ်ိဳးေလးေတြေပ့ါ။ အခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အာဏာရွင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
အာဏာရွိတဲ့သူကလည္း ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံမေပးေတာ့ စည္း႐ုံးျခင္းနဲ႔ သိမ္းသြင္းၿပီးေတာ့ေပ့ါ ဒီလုိပဲ အင္အားေလး စုစည္းၿပီး ညီညြတ္မႈေလးတခုနဲ႔ပဲ သြားၾကရတာပါ။
အဲ့ဒီအခါမွာေတာ့ အရင္တုန္းကလုိ အာဏာရွိတဲ့လူတေယာက္က ထို္င္ေနၿပီးေတာ့ အာဏာနဲ႔ အမိန္႔ကုိ ေပးတယ္။ သူခြဲေ၀ေပးတဲ့ အာဏာကုိ ကုိင္တြယ္ သုံးစြဲတဲ့သူကလည္း အာဏာရွိမယ္။ အဆင့္ဆင့္ လက္ေ၀ခံမ်ားနဲ႔ တကယ္ကုိ လုံး၀ပ်က္ဆီးသြားတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က အဲ့ဒီစနစ္ေတြ ေဖ်ာက္လုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ တဖက္က ဘာေပၚလာလဲဆုိေတာ့ အဆင့္ဆင့္ကုိ ေလးစားမႈမရွိတဲ့ ကိစၥမိ်ဳးေပ့ါ။ မိမိတာ၀န္မိမိ မယူတာမ်ိဳးတုိ႔၊ ဒါ NGO ပဲ၊ ငါက ဘာနာခံစရာ ရွိလဲဆုိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြက အစေပ့ါ၊ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ခက္္ခဲပါတယ္။
ကုိယ္စီရဲ႕ က်င့္၀တ္နဲ႔ တာ၀န္ယူမႈ တာ၀န္ခံမႈေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အေလ့အက်င့္ နည္းေသးတာကုိး။ ဒါကလည္း အျပစ္ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ အေျပာင္းအလဲ ကာလတခုဆိုေတာ့ ဒီလုိ ခက္ခဲအၾကမ္းအတမ္းမႈေတာ့ ႀကံဳရမွာပါပဲ။ ဒီၾကမ္းတမ္းမႈကို က်ေနာ္တုိ႔က တတ္ႏုိင္သမွ် စည္း႐ုံးၿပီးေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္း ဒီအသိစိတ္ဓာတ္ေလး ၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါပဲ။
ေမး ။ ။ ႏုိင္ငံတကာ ထုိးေဖာက္ဖုိ႔ဆုိတာ ထားဦး၊ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းနီးပါးေလာက္ လုိက္မီႏုိင္ဖုိ႔ ဒီကေန႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ အဆင့္အတန္းအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားရပါဦးမလဲ။
ေျဖ ။ ။ ႏုိင္ငံတကာဆုိတာကို ေဘးဖယ္လုိ္က္ပါဦး။ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဆုံး က်င့္ႀကံေနတာက ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ျပည္တြင္း ေစ်းကြက္ေပါ့ေနာ္၊ အဓိကကေတာ့ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကုိ ၾကည့္ၾကတဲ့ ျမန္မာပရိသတ္မ်ားဟာ ျမန္မာဇာတ္ကားမ်ားကုိ ေလးေလးစားစား အေလးထားၿပီး ျပန္ၾကည့္လာတဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔က ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။
ျမန္မာဇာတ္ကားဆုိတာ ငါတုိ႔အတြက္ ၾကည့္သင့္တဲ့အရာ၊ တကယ္ကုိမွ တန္ဖုိးရိွတဲ့အရာ တခုခုေပ့ါေနာ္၊ အက်ိဳးျပဳေစတဲ့ အရာတခုခု ျဖစ္လာဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ႀကိဳးစားရဦးမွာ။ အဲ့ဒီအဆင့္ေလးရဖုိ႔ကုိေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားရဦးပါမယ္။ ဒါလက္ရွိ အေျခအေနအရေပါ့ေနာ္။
ေနာက္ ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ႏိုင္ဖုိ႔ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ေလာကသားေတြက မိမိမွာရွိတဲ့ Mind-set (စိတ္ေနသေဘာထား) ေတြကုိလည္း ေျပာင္းမယ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ ဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ကလည္း ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ဆုိတာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသားလကၡဏာ တရပ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ လကၡဏာတရပ္၊ ဒါ့အတြက္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ကုိ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ငါတုိ႔က ၀ုိင္း၀န္းၿပီးေတာ့ အားေပးရမယ္ ဆုိတာမ်ိဳးလည္း အားေပးမယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကမယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႕က ေျပးေနတဲ့သူက သူကရပ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေျပးသထက္ေျပးေနမွာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ႀကိဳတင္ ျပဳျပင္ခဲ့ၾကတဲ့ အားကစားဆုိတဲ့ ေလာကဆုိတာေတာင္မွပဲ ႏုိင္ငံေတာ္က ေငြေၾကးအလုံးအရင္းနဲ႔ ပုံေအာၿပီးေတာ့မွ ျပင္ပက ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကလည္း ပုံေအာၿပီးလုပ္ၾကတာပါပဲ။
ဒီဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာပဲ ဘယ္ေလာက္အထိ တုိးတက္လာသလဲဆုိေတာ့လည္း ထင္သာျမင္သာရွိေအာင္ တုိးတက္မႈမရွိေသးပါဘူး။ တုိးတက္မႈ မရွိလုိ႔ မျပဳျပင္ရဘူးလား ဆုိေတာ့လဲ အားကစားဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပယုဂ္ပဲေလ။ ႀကိဳးစားေနရမွာပါပဲ။
ဒီလုိပဲ စာေပ၊ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္ဆုိတဲ့ အရာေတြကလည္း ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ အင္အာႀကီးတခုပါပဲ။ ဒါမရွိရင္ မရပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမွာ ဒီအင္အားႀကီးနဲ႔ပဲ တျခားႏုိင္ငံေတြကုိ လႊမ္းမုိးႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ တခု ကံေကာင္းေနတာက က်ေနာ္တုိ႔ႏုိ္င္ငံရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ စ႐ုိက္လကၡဏာ တခုပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔နုိင္ငံမွာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေပါင္းကုိ တရာ့သုံးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ စုဖြဲ႔ထားတယ္။ မတူညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဓေလ့ေတြ ထုံးတမ္းအစဥ္အလာေတြ၊ စ႐ုိက္လကၡဏာေတြ ေပါင္းစုံၿပီးေတာ့ ဒီထူးျခားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြမွာ ကမာၻက မသိေသးတဲ့၊ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အလြန္ကုိ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့စ႐ုိက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။
ဥပမာ- ကုိရီးယား ဇာတ္ကားေတြ ကမာၻကုိ ျဖန္႔တယ္။ ဒါကုိၾကည့္တဲ့အခါမွာ သူတုိ႔ ဓေလ့စ႐ုိက္ေတြထက္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာမွာ ဒီထက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့စ႐ုိက္ေတြရွိပါေသးတယ္။ ဒါေလးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔က စနစ္တက် အႏုပညာဂုဏ္ေျမာက္ေအာင္ ေဖာ္က်ဴးႏုိင္ရင္ ႏုိင္ငံတကာက စိတ္၀င္းစားျခင္းကုိ ခံရမွာပါ။
ေနာက္တခု က်ေနာ္တုိ႔မွာ သဘာ၀က ေပးထားတ့ဲ အေမြအႏွစ္ ေရခဲေတာင္လည္းရွိတယ္။ ကႏာၱရ လြင္ျပင္လုိဆန္တဲ့ အပူပုိင္းဇုန္လည္း ရွိတယ္။ အလြန္လွပတဲ့ ဧရာ၀တီ၊ ခ်င္းတြင္း၊ စစ္ေတာင္းျမစ္လုိမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းနားလည္း ရွိတယ္။
ဒီအလွအပေတြကလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ္တုိ႔က သံကြန္ခ်ာထဲ ေနလာခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ ကမာၻသူ ကမာၻသားမ်ားမသိတဲ့၊ မထိေတြ႔ရတဲ့ အစိမ္းသက္သက္ နယ္ေျမလုိလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီနယ္ေျမေဒသ အလွအပေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသားမ်ားရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့စ႐ုိက္ ထုံးတမ္းအစဥ္အလာေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ႏွလုံးသားေပါ့ေလ၊ ဒါေတြကုိ အႏုပညာနဲ႔ ထုံမြမ္းတင္ျပႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အားသာခ်က္တခုျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ မွန္းတာပါ။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ ၃၀၊ ၄၀ ေလာက္ လုိက္ရမယ့္ သေဘာရွိပါတယ္။
ဒါေတာင္မွ အားလုံးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး အျမင္ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ကူညီၾကမွာသာ ဒီအဆင့္ေရာက္မွာပါ ခင္ဗ်ာ။
ေမး ။ ။ ၁၉၂၀ မွာ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ စေပၚလာၿပီး ၁၉၇၀ နီးပါးအထိ ေရႊေရာင္လႊမ္းခဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလကေန အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္း ဒီကေန႔အခ်ိန္အထိ ယိုင္နဲ႔လာခဲ့ရတာ ဘယ္လုိ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ပါလဲ။
ေျဖ ။ ။ ႐ုပ္ရွင္ဆုိတာ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမွ ႏုိင္ငံေတာ္ကေန ခ်ဳပ္ကုိင္ၿပီးလုပ္လုိက္လုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ႀကီး တုိးတက္သြားတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္က ခ်ဳပ္ကုိင္မယ္ဆုိရင္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ယႏၲရားတခုပဲ ျဖစ္သြားမယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ မတုိင္ခင္အထိိေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဆုိတာ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးၾကတယ္။ အႏုပညာဖန္တီးမႈေတြ စက္မႈဘက္ဆုိင္ရာေရာ၊ က်န္တဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳပုိင္းမွာေရာ၊ က်န္တဲ့ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံေတြထက္ေတာင္မွ ျမင့္ခဲ့ပါေသးတယ္။
ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဆုိၿပီး ျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အရာရာအားလုံးဟာ ျပည္သူပုိင္ျဖစ္ၾကရတာပါပဲ။ ပထမဆုံး ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းလုိ္က္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းမဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္ ၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႕ ေစတနာ ေလ်ာ့ပါးလာမႈေၾကာင့္ ဒီ႐ုံေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆင့္အတန္း နိမ့္က်သြားရတာပါ။
လူေတြက ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲဆုိ မ၀င္ခ်င္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ေရာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ဖလင္ဆိုတာက ႏုိင္ငံျခားေငြနဲ႔ ၀ယ္ရတာပါ။ အ့ဲ့ေတာ့ ဒါကုိလည္း ေဖ်ာ္ေျဖေရးသက္သက္ေလာက္ျဖစ္တဲ့ Entertainment ေလာက္အတြက္ သုံးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္အတြက္ကုိ ေရႊနဲ႔ ဆက္၀ယ္ရတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက ေဒၚလာကုိ ေရႊနဲ႔ႏႈိုင္းတာကုိး။ ဒီလုိ ၀ယ္ရတဲ့ ဖလင္ေတြကုိ အကုန္အက် မခံႏုိင္ဘူးဆုိၿပီးေတာ့ ဖလင္ေတြကို ပထမေလ်ာ့ ေနာက္ေတာ့ လုံး၀ မသြင္းေတာ့တဲ့အထိ ေရာက္ကုန္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဗီဒီယုိဆုိတာ ျဖစ္လာရတာေလ။
ေနာက္ မူ၀ါဒပုိင္းဆုိင္ရာ ခ်ဳပ္ကုိင္မႈေတြပါလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းတင္းက်ပ္လာတဲ့ ဆင္ဆာ မူ၀ါဒေတြက ဘယ္ေလာက္အထိလဲဆုိရင္ လင္မယားရန္ျဖစ္လုိ႔ မိန္းမကုိ ေယာက်ာ္းက ႐ုိက္လုိက္ ႏွက္လုိက္တာဆုိရင္ အမ်ိဳးသမီးေရးရာနဲ႔ ထိပ္တုိက္တုိးရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး၊ တလေလာက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ သမီးကုိ လုိက္ရွာရင္းေတြ႔လုိ႔ ကားကုိ လမ္းေဘးထုိးရပ္ၿပီး သမီးကုိေတြ႔လုိ႔ သမီးေနာက္ ေျပးဆင္းလုိက္သြားတဲ့ အခန္းမ်ိဳးမွာ ကားကို ျဖဴနီက်ားမွာ မရပ္လုိ႔ဆုိၿပီး ယာဥ္စည္းကမ္းက ခြင့္မျပဳဘူးဆုိၿပီး ျဖတ္ေတာက္ခံရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြေပ့ါေနာ္။
ဌာနဆုိင္ရာေပါင္းစုံကေန သိပ္တင္းက်ပ္လာတဲ့အခါမွာ အနုပညာဖန္တီးမႈဆုိတာ ေဘာင္ထဲမွာ ေရာက္သြားတာပါ။
ၾကာေတာ့လည္း ဒီေဘာင္ထဲကေန ဖန္တီးလာရတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဦးေႏွာက္ေတြ၊ Mind-set ေတြလည္း ပ်က္သုဥ္းလာၾကတာပါပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးေတြးေခၚျခင္း ရွိေတာ့ဘူး။
စ စဥ္းစားလုိက္တာနဲ႔ ဆင္ဆာနဲ႔ ဘယ္လုိလြတ္ေအာင္ ႐ုိက္ရမလဲဆုိတဲ့ ကိစၥေတြသာ အဓိက ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္လာတာပါပဲ။ အေျခခံ စက္မႈပိုင္းဆုိရင္ရာမွာလည္း တုိးျမင့္လာျခင္းမရွိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ စတူဒီယုိႀကီးေတြဆုိရင္လည္း ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ဘယ္လုိမွ အျမတ္အစြန္း မရႏုိင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ကို္ယ့္ဘာသာကုိယ္ ပုိင္းျခားေရာင္းပစ္တာေတြလည္း ရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕ဆုိ ႏုိင္ငံေတာ္ကကုိ သိ္မ္းပစ္လုိက္တာေတြရွိပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တဦးတည္းအေနနဲ႔ ဒီေလာက္ ေျမယာေတြ ပုိင္ဆုိင္ထားတာ မသင့္ေတာ္ဘူးဆုိရင္ ပုိင္းျခားၿပီး အကြက္ေတြ႐ုိက္ၿပီးေတာ့မွ သက္ဆုိိင္ရာက သိမ္းလုိက္ၾကတာပါ။
ဒါ့အျပင္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်လာတဲ့ ၄၀၀၊ ၅၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြကုိလည္း မကုိက္ေတာ့လုိ႔ ဆုိၿပီး ထုခြဲေရာင္းခ်လုိက္ျပန္ေရာ။ တပ္မေတာ္ အစုိးရလက္ထက္က်ျပန္ေတာ့ ပုဂၢလိက ျပန္လႊဲတယ္။ ပထမတုန္းကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ တ႐ုံဖ်က္ရင္ တ႐ုံျပန္ရမယ္ဆုိတဲ့ မူနဲ႔ေပ့ါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီမူကလည္း စာရြက္ထဲမွာပဲ ရွိတာပါ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အေကာင္အထည္ မေပၚပါဘူး။ ဆူးေလဘုရားလမ္းမွာရွိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ႀကီးေတြေနရာမွာ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ျဖစ္လာတာပါပဲ။ နယ္ၿမိဳ႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ဒီလုိပဲ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြကုိ ပုဂၢလိက ျပန္ေရာင္းခ်လုိက္တာပါပဲ။ ျမန္မာတနုိင္ငံလုံးမွာ လက္ရွိ ၁၁၆ ႐ုံ စာရင္းေပါက္ရွိပါတယ္။
ျမန္မာဇာတ္ကားကုိ တကယ္ျပေနတာက ၄၉ ႐ုံပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ဒီလုိ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာပါ။
ေမး ။ ။ ႏုိင္ငံတကာမွာ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားအလုိက္ သတ္မွတ္ ၾကည့္႐ႈသင့္တဲ့ ဇာတ္ကားေတြရွိသလုိ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာက မွာေရာ ဒီလုိမ်ိဳး လုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ျမင္ပါလား။ ေနာက္ပုိ္င္းမွာ လုပ္ဖုိ႔ေရာ ရွိပါလား။
ေျဖ ။ ။ လုပ္သင့္ပါတယ္။ စ႐ုိက္ကတည္းက ဒါ ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ ၾကည့္ဖုိ႔ ႐ုိက္တယ္၊ ဒါက ၁၈ ႏွစ္ အထက္ ၾကည့္ဖုိ႔႐ုိက္တယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ဆီမွာ ဒါ ႐ုိက္ကူးလုိက္တာပါပဲ။ ႐ုိက္ကူးလုိက္တဲ့ ကားအေပၚမွာသာ ဆင္ဆာက သတ္မွတ္ ေပးလုိက္တာပါပဲ။ စားသုံးသူက သူ႔ဘာသာ ေရြးခ်ယ္ ၾကည့္သြား႐ုံပါပဲ။ ဆင္ဆာဆုိတာနဲ႔ ဒီကားမုိလို႔ မျပရဘူး။ ဟုိကားမုိလုိ႔ မလုပ္ရဘူး မရွိပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း တခိ်န္ေသာ ကာလက်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဖန္တီးလုိ္္က္တဲ့ အနုပညာဇာတ္ကားေတြကုိေပ့ါ၊ မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္အဖြဲ႔အစည္းကမွ ျဖတ္ေတာက္ျခင္း မျပဳေတာ့တဲ့ အဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ သြားရမွာပါ။ ၾကားကာလမွာေတာ့ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကုိ ပါသင့္ပါထုိက္တဲ့ အဖြဲ႔၀င္မ်ားနဲ႔ စုစည္းထားတဲ့ ဆင္ဆာအဖြဲ႔ဆုိတာ ရွိပါလိ္မ့္မယ္။
ဒီကာလကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ ေရွ႕မွာ ဆင္ဆာဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆင္ဆာသည္ က်ေနာ္တုိ႔က အဆင့္ပဲ သတ္မွတ္ေပးလုိ္က္မယ္။ ၿပီးရင္ ဒါကို မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျပဖုိ႔ပါပဲ။
ဖန္တိီးလုိက္တဲ့ အနုပညာသည္ ပုဂၢိဳလ္တခု အဖြဲ႔အစည္းတခုကို သြားေရာက္ ထိခုိက္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ေျဖရွင္း၊ သူတုိ႔တရားစြဲလာရင္ ေျဖရွင္းၾက။ က်ေနာ္တုိ႔ မွားရင္ခံ၊ က်ေနာ္တုိ႔ မွန္ရင္ဆက္လုပ္ ဒီလုိမ်ိဳးေပ့ါေနာ္။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အဓိက ဆင္ဆာသည္ စာနယ္ဇင္းဆရာႀကီးမ်ားက ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္မယ္၊ ႐ႈတ္ခ်မယ္၊ မဟုတ္တာလုပ္ရင္။ ေနာက္ အဓိက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဆင္ဆာ Member မ်ားကေတာ့ ျပည္သူပါပဲ။
ေမး ။ ။ အနာဂတ္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာကရဲ႕ အဆင့္အတန္းကုိ ဘယ္ေလာက္အထိ ေမွ်ာ္မွန္းထားပါလဲ။
ေျဖ ။ ။ က်ေနာ္ တခါတရံ အလြန္စိတ္ဓာတ္က်ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ ႐ုပ္ရွင္ထမင္းကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ့ တသက္မကဘူး၊ က်ေနာ့သားပါ ႐ုပ္ရွင္ထမင္းကုိ စားခဲ့ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အတြက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔က ဖန္တီးေပးခဲ့ရပါမယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က က်ေနာ့္ထက္ တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ထက္ သိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို အခုလက္ရွိျဖစ္ေနတာထက္ ပုိမုိေကာင္းမြန္တဲ့ ေလာကႀကီးတခုကုိ ဖန္တီးၿပီး သူတုိ႔ လက္ထဲကုိ ထည့္ေပးခဲ့ခ်င္ပါတယ္။
ဒါမွ တာ၀န္ေက်တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းတေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီ့အတြက္ က်ေနာ္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေန
ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ျဖစ္ႏုိင္မလဲဆုိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အသိဥာဏ္၊ အရည္အခ်င္း၊ စြန္႔လႊတ္
ႏိုင္မႈ၊ ႀကိဳးစားမႈ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေလာကသားမ်ားရဲ႕ ကံတရား၊ ဒါ့အျပင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာပုိင္ အဖြဲ႔
အစည္း အသီးသီးကေနၿပီးေတာ့ ၀ုိင္း၀န္းပံ႔ပုိးမႈ ဒါေတြ အမ်ားႀကီး လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး
ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာကရဲ႕ အနာဂတ္ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးဟာ ျဖစ္သြားမွာပါ။
က်ေနာ္ျမင္တာေတာ့ လက္ရွိျဖစ္ေနတာထက္ ပုိေကာင္းလာမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ
ရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ လြန္ခဲ့တ့ဲတႏွစ္ကဆုိရင္မႈန္၀ါး၀ါးပါ။အခုခ်ိန္မွာက်ေနာ္တုိ႔သြားခ်င္တဲ့ အနာဂတ္ ပုံရိပ္ေလး
ကုိ ျမင္ေနရပါၿပီ။ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သူတုိ႔ေတြသည္ တကယ္လုပ္
ေနၾကတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ သိထားၾကပါတယ္။
သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာလည္း တဦးနဲ႔တဦး ေလးစားမႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ၊အျပန္အလွန္ယုံၾကည္မႈေတြတည္ေဆာက္
ေနၿပီလုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒီအားေတြနဲ႔သာ ဦးေဆာင္ ခ်ီတက္သြားမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာကဆုိတဲ့က
႑တခုကလည္း ဒီအေရြ႕ထဲမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ႏုိင္ငံအက်ိဳးကုိ သယ္ပုိးမယ္။ ႏုိင္
ငံေတာ္ ဒီကေန႔သြားေနတဲ့ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရး၊ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားေတြက ပူးေပါင္းပါ၀င္မယ္။
ဒီလုိမ်ိဳး တုန္႔ျပန္မႈေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေလာက တုိးတက္ျမင့္မားလာေအာင္ ျပန္လည္ၿပီး ၾကည့္႐ႈတယ္၊ ေစာင့္
ေရွာက္တယ္ ဒီလုိသာ အျပန္အလွန္သြားၾကမယ္ဆုိရင္က်ေနာ္တုိ႔ေလာကဟာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕က်န္းမာ
ေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က႑ေတြနဲ႔ တေျပးညီ က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္က႑လည္း တိုးတက္လာမွာ
ပါပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားမ်ားသည္ မိမိေလာက ေကာင္းစားေရးအတြက္၊ တျခား မည္သည့္ေလာက ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေလာကကုိ တက်ပ္ေပးရမလား၊ ပညာေရး
ေလာကကုိ တက်ပ္ေပးရမလား၊ ဘယ္ဟာကုိ ယူမလဲဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေလာကကုိ မေပးပါနဲ႔၊ ပညာေရး
`ေလာကကုိ ေပးပါ။ မင္းတုိ႔ကုိ တက်ပ္ေပးရမလား၊ က်န္မာေရးေလာကကုိ တက်ပ္ေပးရမလား ဆုိရင္ က်
ေနာ္တုိ႔ကုိ မေပးပါနဲ႔ က်န္းမာေရးကုိ ေပးပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီလုိပဲ ခံယူပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ဖာသာနည္းနဲ႔ ႀကိဳးစားေနသလုိ ေလာကေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း တုိင္းျပည္
ေကာင္းေအာင္ အမ်ိဳးသားေရး ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ။
ဧရာ၀တီသတင္း
No comments:
Post a Comment