သူတို႔ေျပာေသာ ၈ ေလးလံုး အမွတ္တရ ျမင္ကြင္းမ်ား

RangonNewsDaily:: Aug 5, 2013
ေဒါက္တာ ျမတ္ထူးရာဇတ္ (ဇူလိုင္ ၁၉ တြင္ က်ဆံုးသြားေသာ ပညာေရးႏွင့္ အမ်ိဳးသား စီမံကိန္း၀န္ႀကီး ဦး
ရာဇတ္၏ ေျမး)ေၿပာၿပတာက၈ ေလးလံုး အေရး ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေျမာက္ဥကၠလာ ေဆး႐ံုမွာ တာ
၀န္က်ေနတယ္။၈ ေလးလံုးေန႔မွာက်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္စီး ထြက္လာတယ္။ လူေတြ
က ထြက္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကတာ ေတြ႕ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ျပန္လာၾကၿပီး တခုခုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး ျပင္
ဆင္ထားၾကလုိက္တယ္။ ညမွာ လူထုက ေတာ္ေတာ္ေလး အံုႂကြေနၿပီ။
အဲဒီမွာ ပစ္ခတ္တဲ့ သတင္းေရာက္လာတယ္။ လူနာေတြကို သယ္လာလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္ၿပီး လုပ္ၾက မယ္လို႔ စဥ္းစားၾကေတာ့လည္း သတင္းက မွန္မမွန္ အတည္မျပဳႏိုင္သလို၊ ေဆး႐ံုကေန ထြက္လုိ႔လည္း မရခဲ့ဘူး။ ေနာက္တေန႔ မနက္ ၉ ရက္ေန႔ က်ေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာ လူထုကလည္း ထြက္ဆႏၵျပေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ထြက္မွရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့အတြက္ ေျမာက္ဥကၠလာ ခံုးတံတားမွာ ၿမိဳ႕ထဲကို သြားတဲ့လူအုပ္ႀကီးက ပိတ္ခံရေနၿပီ။

က်ေနာ္က ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီးကို အေရးေပၚ ကားေတာင္းတယ္။ ဒီလိုဆႏၵျပတဲ့အခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ကလည္း ႂကြက္တက္တာတို႔၊ မူးတာတုိ႔ ျဖစ္တတ္လို႔ဆိုၿပီး ေတာင္းတာမရဘူး။ ဒါနဲ႔ ရတဲ့ကားနဲ႔ ထြက္သြားတာမွာ ေျမာက္ဥကၠလာ ခံုး ေအာက္နားက မိခင္နဲ႔ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရး႐ံုးေလးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဦးဇင္းတပါးက ထေျပာတယ္။ ထြက္ခြင့္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းတယ္။ အဲဒီဦးဇင္းကုိ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ လူေတြက ၀ုန္း၀ုန္းျဖစ္သြားၿပီး ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ၾကေရာ။ အဲဒီမွာပဲ ဆႏၵျပလို႔ မူးေမာ္တာေတြ လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘဲ က်ည္ဆံ ေဖာက္ထြက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လူနာေတြ ေရာက္လာေရာ။ အဲဒီ မိခင္နဲ႔ကေလး ေစာင့္ ေရွာက္ေရး ရံုးေလးမွာပဲ က်ေနာ္၊ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ ၃ ေယာက္၊ သူနာျပဳ ၃ ေယာက္စလံုးက ကုသေရးေတြ လုပ္ရေရာ။

တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေသြးထြက္ေနတာ ပိတ္မရတာတို႔၊ ေခါင္းကိုထိတာ ဦးေႏွာက္ကိုျမင္ရတဲ့အထိ ျဖစ္တာတို႔နဲ႔ ေသတဲ့သူေတြေတာ့ ေရာက္မလာဘူး။ မေသတဲ့ သူေတြပဲ က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္တာ။ အဆုတ္ ေဖာက္သြားတဲ့ သူေတြဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ပိတ္ ရတာ။ မပိတ္လုိ႔ ေလ၀င္သြားရင္ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ပစ္ၿပီး တက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကုစရာရွိတာကို ကုၿပီး က်ေနာ္တို႔ ရွိေနတဲ့ ႐ံုးေလးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကေန ရပ္ကြက္ထဲကို ထြက္လို႔ရေတာ့ သိပ္ၿပီးမျပင္း ထန္တဲ့သူကို ၾကည့္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲကေန ထြက္ခိုင္းတယ္။

က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္က လူနာကို ကုသဖုိ႔ပဲဆိုၿပီး အေဆာက္အဦးအထဲမွာ လုပ္စရာကို လုပ္ေနခ်ိန္ စစ္တပ္က က်ေနာ္တို႔ရွိတဲ့ အေဆာက္အဦးကို ၀ိုင္းလုိက္တယ္။ တံခါးေခါက္ေတာ့ ကိုစံလွက သြားဖြင့္ေပးေတာ့ အထဲမွာ ဘယ္သူေတြရွိလဲလို႔ ေမးတယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာေဆး႐ံုက ဆရာ၀န္ေတြရွိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ၀င္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ၃ ပြင့္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီး ၂ ေယာက္ ၀င္လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ အေဆာက္အဦးထဲမွာ လူနာ ၄ ဦးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေတာ္႐ံုထိတဲ့သူေတြက ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ၁ ေယာက္က ရည္ရည္မြန္မြန္ပဲ။ “ဆရာတုိ႔ရွိလို႔ လူနာေတြကို ကယ္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ က်ေနာ္တို႔ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က စိတ္ေတာ္ေတာ္ ၿငိမ္သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္း ၁ ေယာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ ၁ ေယာက္က “က်ဳပ္တို႔က ေရာ္ဘာက်ည္ဆံနဲ႔ ပစ္လို႔။ ႏုိ႔မို႔ဆို အကုန္ေသကုန္မယ္” လို႔ ထေျပာေရာ။ က်ေနာ္က ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး လက္က လွမ္းရိုက္မလုိ႔ ျပင္ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ပုခံုးကို ညင္ညင္သာသာေလးပဲ ပုတ္ၿပီး “ဗိုလ္ ႀကီး၊ က်ေနာ္တို႔မွာ လူနာ ၃ ေယာက္က ေဆး႐ံုမပို႔လို႔ မရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကို ပို႔ဖို႔လိုတယ္။ ပို႔ဖုိ႔ အခက္ခဲရွိေနတယ္” လုိ႔ ေျပာေတာ့ သူတို႔က ပို႔ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။

အဲဒါနဲ႔ လူနာေတြကို သူတုိ႔ကားေပၚ အကုန္တင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လူနာ ၁ ေယာက္က ေပါင္က ေသြးေၾကာျပတ္ေနၿပီး ေသြးေတြ တအားထြက္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ေဒါက္တာေက်ာ္ဇင္က အ၀တ္ေတြနဲ႔ အတင္းဖိၿပီး သူတို႔ကို ေရာက္ေအာင္ ေခၚသြားဖုိ႔ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထိထားတဲ့ လူနာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္၊ သူတို႔ကိုလည္း သြားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး က်န္ ေနခဲ့တယ္။ စစ္ကားေပၚ လူနာေတြနဲ႔ လိုက္သြားဖို႔ ၾကည္မင္း၊ ေက်ာ္သက္ဦးတို႔ကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကည့္ေပးခဲ့တဲ့လူ အားလံုးေပါင္းက လူနာ ၄၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိတယ္။

က်ေနာ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၾကည့္ေပးေနတုန္း အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေဆး႐ံုက အေရးေပၚကား ၁ စီး ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို နာမည္တပ္ ေခၚလိုက္ရွာတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ ေျပာေနၾကတာက၊ က်ေနာ္တို႔ ဆရာ၀န္ေတြကို စစ္ တပ္က သတ္လိုက္ၾကၿပီလို႔ သတင္းထြက္လာလို႔ ေဆး႐ံုကလူေတြ အားလံုးက ေဒါသထြက္ၿပီေတာ့ အေရးေပၚကားနဲ႔ လာရွာတာ။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ၾကည့္စရာရွိတာၾကည့္ၿပီး အဲဒီ အေရးေပၚကားနဲ႔ ေဆး႐ံုကို ျပန္လိုက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ေဆး႐ံုကို ေရာက္လာေပမယ့္ စစ္ကားနဲ႔ လိုက္သြားတဲ့ သူေတြေရာ၊ လူနာေတြပါ ေရာက္ မလာၾကေသးဘူး။ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူသြားတယ္။

ညေနေရာက္မွ သူတုိ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကို စစ္တပ္ေနာက္တဖြဲ႕က တားၿပီးေတာ့ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း ဆက္ဆံတာ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတာ ေတြကို ေနာက္ေတာ့မွ ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္က ေဆး႐ံုအျပင္ ထြက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ေဆး႐ံုမွာပဲ လူနာေတြ အရမ္းမ်ားေနေတာ့ တေနကုန္ ခြဲစိတ္ေနရတယ္။ ေဒါက္တာေ႐ႊဉာဏ္၊ ကိုသိန္းစိုးတုိ႔ အကုန္အလုပ္ရႈပ္ေနရၿပီ။ သူနာျပဳဆရာမေတြ၊ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းေတြ အားလံုးက အရမ္းညီၾကတယ္။

၁၀ ရက္ေန႔လည္းက်ေရာ က်ေနာ္တို႔က အျပင္ထြက္ၿပီးလူနာေကာက္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ေဆး႐ံုေရွ႕မွာတင္
ပစ္တာ။ ေဆးရံုအေပၚက ထြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ အခုပဲ ဆႏၵျပတဲ့လူေတြေရာက္လာ၊ ပစ္လိုက္ျပန္၊ လူနာေတြ
ေဆး႐ံုကိုေရာက္လာျပန္နဲ႔ တခ်ိန္လံုး ခြဲစိတ္ေနရေတာ့တာ။ ကံေကာင္းစြာလို႔ ေျပာရမလား၊ ေဆး႐ံုမွာလုပ္
ၾကတဲ့သူေတြက တအားညီေတာ့ ေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတဲ့ ဒဏ္ရနဲ႔သူေတြ၁ ေယာက္မွမေသဘူး။ ေသၿပီးတဲ့
လူေတြကေတာ့ ေဆး႐ံုကို ေရာက္မလာၾကပါဘူး။

ေျမာက္ဥကၠလာမွာ က်ေနာ္တို႔ကုသေပးတဲ့သူကို ေနာက္ထပ္ ဆႏၵျပပြဲမွာ ျပန္္ေတြ႕ခဲ့ရတာလည္းရွိတယ္။က်
ေနာ္ ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ လႈပ္ရွားမႈေတြ တက္လုပ္ေနေတာ့ ရင္ဘတ္မွာ က်ည္ဆံမွန္လို႔ ခြဲစိတ္ေပးလိုက္
တဲ့သူက “ဆရာ၊က်ေနာ့္ကိုမွတ္မိလား၊ ဆရာခြဲေပးလိုက္တဲ့ သူေလ” လို႔ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္က “ဟာ၊ ကိုယ့္
လူက တယ္မာပါလား” လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေပး လိုက္ရတယ္။

ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ လူနာေကာက္ေနရင္း အေပၚက ပစ္ခ်တာေတြလည္း ခံခဲ့
ရတယ္။က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ဥကၠလာ ေဆး႐ံုမွာ ကုသေရးေတြ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေဆး႐ံုကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာ
လည္း ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ လူအုပ္ႀကီးက အရမ္းႀကီးေနေတာ့ ေဆး႐ံုကို ဗံုးနဲ႔ ပစ္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ ေကာလာ
ဟလ အသံေတြ ၾကားေနတာေတာင္မွ က်ေနာ္တို႔က လံုး၀ေနာက္မဆုတ္ဘဲ လူနာေတြ ဆက္ကုသ ေပးခဲ့ရ
တာလည္း ရွိတယ္။

အဓိက ေျပာခ်င္တာကက်ေနာ္တို႔ ဆရာ၀န္ေတြဟာအဲဒီကာလမွာ ျပည္သူေတြအတြက္အင္တိုက္အားတိုက္
ပါ၀င္ရပ္တည္ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ကိုနားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ ျပည္သူေတြအတြက္က်န္း
မာေရး၀န္ထမ္းေတြ အားလံုးက ညီညီညာညာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီလို ျပည္သူေတြ
အတြက္ ရပ္တည္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ က်န္းမာေရး ၀န္ထမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္။ လူထုကို တာ၀န္ထမ္း ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က အနစ္နာခံေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ က်ရာတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္သြားတာ။

ေနာက္တခု ေျပာခ်င္တာက ေျမာက္ဥကၠလာ ေဆး႐ံုမွာပဲ က်ေနာ္တို႔က ဆႏၵျပလို႔ ထိတဲ့လူေတြကိုပဲ ကုသ
ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ဘယ္သူ႔ကိုမဆိုက်ေနာ္တို႔က လူနာလို႔ပဲ သတ္မွတ္ၿပီး ကုသေပးတာ။ လံုၿခံဳေရး ၀န္ထမ္း
ရဲ႕ မိန္းမတဦး ေဆး႐ံုကို က်ည္ထိလို႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။

သူ႔မိသားစုနဲ႔တရက္အိမ္ျပန္အိပ္ေနရင္းသူ႔ေသနတ္က က်ည္ထြက္ၿပီး မွန္တာ။ လံုၿခံဳေရး ၀န္ထမ္းေတြ ဘယ္
ေလာက္ အထိ သူတို႔မွာလည္း ေန႔မအိပ္ညမအိပ္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကရလဲ ဆိုရင္ အိပ္တာေတာင္ ေသနတ္က်ည္ထိုး
ရင္း အိပ္တာ။ စေရာက္ေတာ့ လူထုက တမ်ိဳးျဖစ္တာေပါ့။ 

က်ေနာ္တို႔က တားတယ္။ ေဆး႐ံုကိုေရာက္လာၿပီဆုိရင္ လူနာပဲ။ ဘယ္လိုလူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူနာအျဖစ္ ေရာက္
တာကို မလုပ္ၾကဖို႔ တားတယ္။ ကုသေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ဘာသာ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ဆင္းသြား
တယ္။

ဧရာ၀တီ , RangonNewsDaily
kolatt (Pabedan): 5.8.2013