"ငါ-ဘာေကာင္လည္း၊ မင္းသိလား" ဆိုသူမ်ားဖတ္ရန္ (ဟာသ)

နယူးေယာက္ျမိဳ႕ေလဆိပ္မွာပါ။ ယူႏိုက္တက္အဲလိုင္းက ေလယာဥ္တစီးမထြက္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလ
ယာဥ္ေအးဂ်င့္အမ်ဳိးသမီးေလးတေယာက္ထဲ အဲဒီေလယာဥ္ေပၚလိုက္ပါမဲ့ခရီးသည္ေတြအတြက္ ေနာက္
ေလယာဥ္ကိုျပန္ၿပီးဘိုကင္လုပ္ေပးေနရတယ္။

သူမတဦးထဲမို႔ ေကာင္တာေနာက္မွာ ရွဳပ္ရွက္ခပ္ေအာင္လုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ခရီသည္တ

ေယာက္ လူေတြကိုတိုးေဝွ႔ဖယ္ရွားၿပီး ေကာင္တာေရွ႕ကိုေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ေလယာဥ္လက္

မွတ္ကို ေကာင္တာေပၚခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးရိုက္တင္လိုက္ၿပီး"ငါ-ဒီေလယာဥ္ကိုစီးမဲ့ ပထမတန္းကခရီးသည္"
ေအးဂ်င့္-----"ဝမ္းနည္းပါတယ္ရွင္။ က်မအရမ္းကူညီခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေရွ႕ကခရီးသည္ေတြကိုအရင္ဘို

ကင္လုပ္ေပးရအံုးမယ္။ ၿပီးရင္ အေသအခ်ာပဲရွင့္အလွည့္ေရာက္မွာပါ။"

စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးခရီးသည္ကမေၾကနပ္စြာနဲ႔သူ႕ေနာက္ကခရီးသည္ေတြအကုန္ၾကားရေလာက္တဲ့ေလသံမာနဲ႔

"ငါ-ဘာေကာင္လည္းဆိုတာ မင္းသိလား။"

ေအးဂ်င့္လည္း လံုးဝတုန္႔ဆိုင္းမွဳမရွိပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔သူမေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ မိုက္ခရိုဖုန္းေလးကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး "ေက်းဇူးျပဳၿပီးအားလံုးနားေထာင္ေပးပါ၊" သူမရဲ႕အသံ ေလယာဥ္ကြင္းတခုလံုးမွာ ျပတ္သား၊ ၾကည္

လြင္၊ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာတယ္။ "က်မတို႔ရဲ႕ဂိတ္အမွတ္ ၁၄ မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္သူမွန္းမသိပဲ ငါဘယ္သူလဲသိလားလို႔ေမးေနတဲ့ ခရီးသည္တေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္။ သူ႕ကိုသိတဲ့သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ လာ

ေရာက္နာမည္ေျပာေပးပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"

ခရီးသည္ေတြအားလံုး ရီေမာကုန္ၾကတယ္။ ေအးဂ်င့္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ဆက္ၿပီး(မိုက္ခရိုဖုန္းမပါ) "ဝမ္းနည္း

ပါတယ္ရွင္။ ေနာက္ကတန္းစီေပးပါ။ ရွင့္အလွည့္ေရာက္လာပါလိမၼယ္။"

Life isn't about how to survive the storm, but how to dance in the rain.

 Rangonnewsdaily
RND:  :1.5.2013