Pages

Pages - Menu

Wednesday, February 6, 2013

“စာဖတ္ျခင္းအႏုပညာ-

“စာဖတ္ျခင္းအႏုပညာ-၃-”

 စာဖတ္တဲ႔ေနရာမွာလည္း အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ျပီး သူ႔အလုိလိုေတာ႔ ပံုစံက ေျပာင္းလာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေရာက္လာေတာ႔ အခ်စ္၀တၳဳေတြ အေဖ႔ဆီက ပါမစ္မက်လည္း ေက်ာင္းစာအုပ္ၾကားမွာညႇပ္ျပီး ခိုးဖတ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ စာသားေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြဆိုရင္ ကူးေရးတတ္လာရံုမကဘဲ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း ကဗ်ာေလးေတြအျဖစ္ေရးတတ္လာတယ္။

   အဲဒီကေနတဆင္႔ တက္လာေတာ႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို စာအုပ္ေနာက္ေက်ာေတြမွာ ရင္ဖြင္႔တတ္လာျပီ။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ႔ အေဆာင္နံရံကပ္စာေစာင္ေတြမွာ ကဗ်ာေတြ၊ စာညြန္႔ေတြ ၀င္ျပိဳင္ျပီး ဆုေတြဘာေတြ ရလို႔....။

    တစ္ခါ.. ၈၈ အေရးအခင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသံုးႏွစ္ပိတ္လိုက္ခ်ိန္က်ေတာ႔ တကယ္႔ကို စိတ္ေလခ်င္စရာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရွည္ၾကီးေပါ႔ေနာ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက အလုပ္ေတြထြက္လုပ္၊ သင္တန္းေတြတက္နဲ႔ဆုိေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း အားက်ျပီးတက္ခ်င္တယ္။ အိမ္ကစိတ္မခ်ေတာ႔ ခြင္႔မျပဳပါဘူး။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္မက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတဲ႔ စိတ္ေတြကို စာဖတ္ျခင္းမွာ ႏွစ္ပစ္လုိက္မိတာပါ။

     အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း ၀တၱဳတို ေရႊေခတ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ မေဟသီ၊ ေရႊအျမဳေတ၊ ရင္ခုန္ပြင္႔၊ ပန္းေ၀သီ၊ ေပဖူးလႊာ၊ လံုမေလးမဂၢဇင္းေတြ.. မွာ ၀တၳဳေတြ အစံုဖတ္ခဲ႔ရတယ္။ လံုးခ်င္းေတြထဲမွာဆုိရင္လည္း ဆရာမၾကီး ၾကည္ေအး၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ဆရာမ မစႏၵာ၊ ဆရာမမုိးမုိးအင္းလ်ားေတြအျပင္ ဆရာႏို္င္၀င္းေဆြတို႔လုိ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းလုိ ဟုိုးတုန္းကစာအုပ္အေဟာင္းေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

   အဲဒီတုန္းက ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ စံုစံုလင္လင္ရွိတဲ႔ စာအုပ္ဆုိင္ေလးကို ရွာေတြ႕ထားတာ။
အဲဒီဆုိင္မွာ တုိင္းရင္းေမလုိ စာေစာင္အေဟာင္းေတြကအစ၊ ညီေတာ္အာနႏၵာမွတ္တမ္းလို ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြအထိ ေတာ္ေတာ္စံုတယ္။ ကၽြန္မလည္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ဖတ္လိုက္တာမွ တစ္ရက္တစ္ရက္ ရသမွ်မုန္႔ဘုိး အကုန္ စာအုပ္ေတြခ်ည္း ငွားဖတ္ပစ္တာပဲ။

      အဲဒီမွာ စာဖတ္သက္ရင္႔လာေတာ႔ ဘယ္စာဖတ္သင္႔တယ္။ ဘယ္စာေတာ႔ မဖတ္သင္႔ဘူးဆိုတာလည္း ကိုယ္႔ဖာသာေရြးတတ္လာပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္ဖတ္မိတဲ႔စာထဲက ဒါကျဖင္႔ အဆိပ္အေတာက္၊ ဒါကျဖင္႔ အာဟာရရယ္လုိ႔လည္း အႏွစ္အသားကို ခြဲျခားစုတ္ယူတတ္လာပါတယ္။

    အဲဒီလုိ စာအုပ္ေတြ အသဲအမဲဖတ္ျဖစ္ျပီးေနာက္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းသြားခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းသံုးႏွစ္ ပိတ္ျပီးလုိ႔ ျပန္ဖြင္႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္ေနခဲ႔ျပီ။ ငယ္ငယ္ကဆုိ လူေၾကာက္ျပီး မေျပာရဲ မဆုိရဲနဲ႔ စိတ္မလံုျခံဳတဲ႔သူက ေျပာတတ္ဆုိတတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ယံုၾကည္မႈေတြရွိလာရတယ္။ အရင္က ကိုယ္႔တစ္ကိုယ္စာ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းတင္တတ္တဲ႔စိတ္ေတြကလည္း ေဘးကို ငဲ႔ေစာင္းမွ်ေတြးတတ္လာတယ္။ သူတစ္ပါးအေပၚ ပိုျပီး နားလည္စာနာတတ္လာတယ္။ ကူညီေဖးမခ်င္စိတ္ေတြ ပိုရွိလာတယ္။ အခက္အခဲဆိုရင္လည္း ေတာ္ရံုစိတ္ဓာတ္ မက်တတ္ေတာ႔ဘူး။ ေက်ာ္ႏုိင္လာတယ္။

    အဲဒီလို စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ ပိုတက္လာတာလည္း ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ သတိထားမိလာတယ္။ ဒါဟာ ဖတ္မိသမွ်စာေတြကေန စုတ္ယူအားျပည့္လာတဲ႔ စိတ္ခြန္အားေတြလို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္။

     အဲဒီကေနတဆင္႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ၾကားထိေတြ႔ရတာေလးေတြကို ကိုယ္ျမင္ရသလုိ၊ ကိုယ္ေတြးမိသလို ျပန္ျပီး မွ်ေ၀ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကၽြန္မ ၀တၳဳတိုေလးေတြေရးမိလာပါတယ္။ ဒါဟာ စာဖတ္ျခင္းကေနဆင္႔ပြားလာတဲ႔ အႏုပညာတစ္ခုေပါ႔ေနာ္။

    အဲဒါေၾကာင္႔ စာဖတ္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အႏုပညာေျမာက္သလဲဆိုရင္ ဖတ္လိုက္သမွ်စာေတြထဲက ရသအဆီအႏွစ္ေတြဟာ ကၽြန္မရင္ထဲကုိ စိမ္႔၀င္လာျပီးေနာက္မွာ အဲဒီကေန ဆင္႔ပြားျပီးေတာ႔ ပီတိေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္လာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ရသစာေတြ... တစ္နည္းေျပာရရင္ အႏုပညာဖန္တီးမႈေတြ ျပန္အန္က်လာရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ရွင္။

+++++++++

ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

တကယ္တမ္းက ဧရာ၀တီစာေပပြဲေတာ္မွာ သံုးပိုင္းပိုင္းျပီး ေဆြးေႏြးမယ္လို႔ ေတြးထားတာပါ...
ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္က တစ္နာရီပဲရတာေၾကာင္႔ ႏွစ္ပိုင္းပဲေျပာျဖစ္ျပီး..
 ေနာက္ဆံုးတစ္ပိုင္းက မေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး.. 
စာဖတ္သူမိတ္ေဆြေတြ ဖတ္ရေအာင္လို႔သာ တင္ေပးလိုက္တာပါ..

စာဖတ္တဲ႔ေနရာမွာလည္း အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ျပီး သူ႔အလုိလိုေတာ႔ ပံုစံက ေျပာင္းလာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေရာက္လာေတာ႔ အခ်စ္၀တၳဳေတြ အေဖ႔ဆီက ပါမစ္မက်လည္း ေက်ာင္းစာအုပ္ၾကားမွာညႇပ္ျပီး ခိုးဖတ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ စာသားေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြဆိုရင္ ကူးေရးတတ္လာရံုမကဘဲ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း ကဗ်ာေလးေတြအျဖစ္ေရးတတ္လာတယ္။
အဲဒီကေနတဆင္႔ တက္လာေတာ႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို စာအုပ္ေနာက္ေက်ာေတြမွာ ရင္ဖြင္႔တတ္လာျပီ။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ႔ အေဆာင္နံရံကပ္စာေစာင္ေတြမွာ ကဗ်ာေတြ၊ စာညြန္႔ေတြ ၀င္ျပိဳင္ျပီး ဆုေတြဘာေတြ ရလို႔....။

တစ္ခါ.. ၈၈ အေရးအခင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသံုးႏွစ္ပိတ္လိုက္ခ်ိန္က်ေတာ႔ တကယ္႔ကို စိတ္ေလခ်င္စရာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရွည္ၾကီးေပါ႔ေနာ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက အလုပ္ေတြထြက္လုပ္၊ သင္တန္းေတြတက္နဲ႔ဆုိေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း အားက်ျပီးတက္ခ်င္တယ္။ အိမ္ကစိတ္မခ်ေတာ႔ ခြင္႔မျပဳပါဘူး။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္မက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတဲ႔ စိတ္ေတြကို စာဖတ္ျခင္းမွာ ႏွစ္ပစ္လုိက္မိတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း ၀တၱဳတို ေရႊေခတ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ မေဟသီ၊ ေရႊအျမဳေတ၊ ရင္ခုန္ပြင္႔၊ ပန္းေ၀သီ၊ ေပ
ဖူးလႊာ၊ လံုမေလးမဂၢဇင္းေတြ.. မွာ ၀တၳဳေတြ အစံုဖတ္ခဲ႔ရတယ္။ လံုးခ်င္းေတြထဲမွာဆုိရင္လည္း ဆရာမၾကီး ၾကည္ေအး၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ဆရာမ မစႏၵာ၊ ဆရာမမုိးမုိးအင္းလ်ားေတြအျပင္ ဆရာႏို္င္၀င္းေဆြ
တို႔လုိ ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းလုိ ဟုိုးတုန္းကစာအုပ္အေဟာင္းေတြကိုလည္း ေတာ္
ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

အဲဒီတုန္းက ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ စံုစံုလင္လင္ရွိတဲ႔ စာအုပ္ဆုိင္ေလးကို ရွာေတြ႕

ထားတာ။အဲဒီဆုိင္မွာ တုိင္းရင္းေမလုိ စာေစာင္အေဟာင္းေတြကအစ၊ ညီေတာ္အာနႏၵာမွတ္တမ္းလို ဘာ
သာေရး စာအုပ္ေတြအထိ ေတာ္ေတာ္စံုတယ္။ ကၽြန္မလည္း လက္လွမ္းမီသေလာက္ဖတ္လိုက္တာမွ တစ္
ရက္တစ္ရက္ ရသမွ်မုန္႔ဘုိး အကုန္ စာအုပ္ေတြခ်ည္း ငွားဖတ္ပစ္တာပဲ။

အဲဒီမွာ စာဖတ္သက္ရင္႔လာေတာ႔ ဘယ္စာဖတ္သင္႔တယ္။ ဘယ္စာေတာ႔ မဖတ္သင္႔ဘူးဆိုတာလည္း ကိုယ္႔

ဖာသာေရြးတတ္လာပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ကိုယ္ဖတ္မိတဲ႔စာထဲက ဒါကျဖင္႔ အဆိပ္အေတာက္၊ ဒါကျဖင္႔ အာဟာရရယ္လုိ႔လည္း အႏွစ္အသားကို ခြဲျခားစုတ္ယူတတ္လာပါတယ္။

အဲဒီလုိ စာအုပ္ေတြ အသဲအမဲဖတ္ျဖစ္ျပီးေနာက္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းသြား ခဲ႔တယ္aက်ာင္း

သံုးႏွစ္ ပိတ္ျပီးလုိ႔ ျပန္ဖြင္႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္ေနခဲ႔ျပီ။ ငယ္ငယ္ကဆုိ လူေၾကာက္ျပီး မေျပာ
ရဲ မဆုိရဲနဲ႔ စိတ္မလံုျခံဳတဲ႔သူက ေျပာတတ္ဆုိတတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ယံုၾကည္မႈေတြရွိလာရတယ္။ အ
ရင္က ကိုယ္႔တစ္ကိုယ္စာ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းတင္တတ္တဲ႔စိတ္ေတြကလည္း ေဘးကို ငဲ႔ေစာင္းမွ်ေတြး
တတ္လာတယ္။ သူတစ္ပါးအေပၚ ပိုျပီး နားလည္စာနာတတ္လာတယ္။ ကူညီေဖးမခ်င္စိတ္ေတြ ပိုရွိလာ
တယ္။ အခက္အခဲဆိုရင္လည္း ေတာ္ရံုစိတ္ဓာတ္ မက်တတ္ေတာ႔ဘူး။ ေက်ာ္ႏုိင္လာတယ္။

အဲဒီလို စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ ပိုတက္လာတာလည္း ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ သတိထားမိလာတယ္။ ဒါဟာ ဖတ္မိ

သမွ်စာေတြကေန စုတ္ယူအားျပည့္လာတဲ႔ စိတ္ခြန္အားေတြလို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ပါတယ္။

အဲဒီကေနတဆင္႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ၾကားထိေတြ႔ရတာေလးေတြကို ကိုယ္ျမင္ရသလုိ၊ ကိုယ္ေတြးမိသလို

 ျပန္ျပီး မွ်ေ၀ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကၽြန္မ ၀တၳဳတိုေလးေတြေရးမိလာပါတယ္။ ဒါဟာ စာဖတ္ျခင္းကေန
ဆင္႔ပြားလာတဲ႔ အႏုပညာတစ္ခုေပါ႔ေနာ္။

အဲဒါေၾကာင္႔ စာဖတ္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အႏုပညာေျမာက္သလဲဆိုရင္ ဖတ္လိုက္သမွ်စာေတြထဲက ရသ

အဆီအႏွစ္ေတြဟာ ကၽြန္မရင္ထဲကုိ စိမ္႔၀င္လာျပီးေနာက္မွာ အဲဒီကေန ဆင္႔ပြားျပီးေတာ႔ ပီတိေတြဟာ ကၽြန္
မရဲ႕ေစတနာကို လႈံ႕ေဆာ္လာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ရသစာေတြ..တစ္နည္းေျပာရရင္ အႏုပညာဖန္တီး
မႈေတြ ျပန္အန္က်လာရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ရွင္။


ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)

No comments:

Post a Comment