ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့အရာ

ျမန္မာျပည္ႀကီး တကယ္ေျပာင္းလဲေနၿပီလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို၊ လူတိုင္းပဲ စိတ္၀င္စားေနၾကသည္။ မေန႔ကနဲ႔ ဒီေန႔ ဘယ္အရာကမႇေတာ့၊ တစ္သမတ္တည္း ရႇိေနမည္မဟုတ္။ 

အနည္းဆံုးေတာ့ ႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားေတြ အားလံုး၊ သမိုင္းမႇတ္တိုင္ေတြ၊ တစ္ေကြ႔ၿပီးတစ္ေကြ႔ျဖတ္လို႔၊ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနၾက
ရသည္။ ႀကီးရင့္ ေျပာင္းလဲေနၾကသည္။

ကေလးေတြကေန လူငယ္ေတြ။ လူငယ္ေတြကေန လူရြယ္ေတြ။ လူရြယ္ေတြကေန လူႀကီးေတြ။ လူႀကီးေတြကေန လူအိုေတြ။

ယူနီေဖာင္းအျဖဴကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့၊ လူ၀င္မူႀကီး ၾကပ္ေရးအရာရႇိ လူရြယ္ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြက၊ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုတ္ေပၚမႇာ၊ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ လႈပ္ရႇားေနသလို၊ အၾကည့္ေတြကလည္း ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏႇာျပင္နဲ႔၊ ခရီးသြားစာအုပ္ၾကားမႇာ၊ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေရြ႕ေလ်ာေနသည္။ ဟုတ္ကဲ့ရပါၿပီဆိုတဲ့၊ အျပံဳးတ၀က္ အသံတ၀က္ေနာက္မႇာ၊ ဘာမႇ အထူးအေထြ စူးစမ္းမူေတြမပါ၊ ႐ိုးရႇင္းေျပျပစ္လႇသည္။  

ဟုတ္သည္ အဲဒီလို ႐ိုးရႇင္း ေျပျပစ္မူကိုသာ၊ လိုခ်င္ေတာင့္တခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။ တစ္ခ်ိန္က၊  ဒီေနရာကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔၊ မိသားစုရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အျပံဳးေတြကို မေတြ႔မျမင္ရခင္မႇာ၊ မယံုသကၤာေတြ၊ မလိုတမာေတြ ၾကားထဲမႇာ စိုးရြံ႕ေနၾကရသည္ေလ။ 

ေခတ္မီသစ္လြင္ေနတဲ့၊ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ အျပင္ခန္းမထဲကို၊ ထြက္လိုက္ေတာ့၊ အသီးသီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ႀကိဳဆိုေနတဲ့ မိသားစုေတြ။ အဲဒီအထဲကမႇ ေတာင္ေ၀ႇးႀကီးေထာက္ၿပီး လက္လႇမ္းျပေနတဲ့၊ ဦးႀကီးျဖစ္သူနဲ႔၊ လူေတြၾကားထဲ အရပ္ရႇည္ႀကီး ထိုးထြက္ေနတဲ့၊ တူကေလးကို ၀မ္းသာအံ့ၾသစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ၀မ္းသာရတာက၊ ဦးႀကီးကိုအျပင္မႇာ၊ အခုလိုလြတ္ လြတ္လပ္လပ္ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေတြ႔ရလို႔။ အံ့ၾသရတာက၊ ဆယ္တန္း ေျဖထားတယ္ဆိုတဲ့ တူေလးက၊ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္၊ အရြယ္ေရာက္ေနေလၿပီမို႔။ အရင္ဦးဆံုး ေဘးလြယ္ အိတ္ထဲမႇာ အလြယ္တကူ ထဲ့ယူလာခဲ့တဲ့၊ စာအုပ္ကုိ ထုတ္ၿပီး၊ ဦးႀကီးရဲ႕ လက္ႏႇစ္ဖက္ထဲ၊ ထဲ့လိုက္ရင္း၊ အားရပါးရ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ထားေတာ့၊ ေဘးမႇာရပ္ေနတဲ့ တူကေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမႇာ၊  စူးစမ္းတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ၊ ဖ်တ္ခနဲ ေျပးသြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ 

ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ေၾကာင့္ ႏႇစ္ရႇည္လမ်ား အက်ဥ္းက်ခဲ့ရတဲ့ အဘိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမႇာ သြားေရာက္ေနထိုင္ေနတဲ့ ဦးေလးအေဒၚေတြရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ကို၊ ဘယ္လိုနားလည္လက္ခံ ေလမလဲ။ ေတာင္ေ၀ႇးေပၚမႇာ အားျပဳေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဦးႀကီးကို အသာ ေငးရင္း ရဲရင့္ဖ်တ္လတ္ခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္တခ်ဳိ႕ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ အိတ္ေတြကို ဆြဲယူရင္း လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ၊ ေလ်ာက္သြားတဲ့ တူကေလးရဲ႕ေနာက္ကလိုက္ရင္း၊ ေလဆိပ္မႇန္တံခါးက၊ ထြက္လိုက္ေတာ့၊  မုတ္သုံမိုးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက၊ ေစာင့္ႀကိဳလ်က္။ ပင့္သက္႐ႈိက္ကာ၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိေပေတာ့သည္။ 

အဲဒါအခ်ိန္ကာလရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္လား၊ ေျပာင္းလဲျခင္းရဲ႕ျပယုဂ္လား စကားကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေမးခြန္းနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္မိေပမဲ့၊ တကယ္ေတာ့၊ ဒီစကား၀ိုင္းထဲမႇာ၊ တိတိပပ အေျဖမရႇိမႇန္းလည္း သိေနသည္ပဲ။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့၊ ေျပာင္းလဲတာေတာ့ တကယ္ေျပာင္းလဲေနၿပီဟလို႔၊ အားရပါးရေျဖေနေပသည္။ သူက မႏႇစ္တစ္ႏႇစ္ကမႇ၊ စင္ကာပူက ျပန္လာခဲ့ၿပီး၊ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က၊ ပုဂၢလိကဘဏ္ႀကီးတခုရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ေနရာတစ္ခုမႇာ၊ ေနသားတက် ျဖစ္ေနပံုရသည္။ သူအဲဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့မႇ၊ လက္ရႇိထုတ္လိုက္ တဲ့တစ္ေသာင္းတန္အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံ တကာမႇာသံုးေနတဲ့ဘဏ္ကတ္ေတြအ ေၾကာင္း၊ စကား၀ိုင္းရဲ႕ျမားဦးေတြက သူ့ဆီစုျပံဳက်ေရာက္သြားသည္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ့္၊ ေခတ္မီ ဘဏ္စနစ္ေတြ၊ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ေတာ့ ျဖစ္လာေတာ့မႇာပါဟာ အေရးႀကီးတာ ငါတို႔စိတ္ရႇည္ဖိုနဲ႔အေကာင္း ျမင္တတ္ဖို့ပဲလိုတာလို့သူကဆိုေလ သည္။ 

ေဟ့ အေကာင္းျမင္တာေတြ အဆိုးျမင္တာေတြဖန္ခြက္တစ္၀က္ေတြ အျပည့္ေတြေျပာမေနနဲ့ကြာ၊ ဖန္ခြက္ ထဲကေရကို ဘယ္လိုေသာက္ရမလဲ ဆိုတာပဲ အေရးႀကီးတာလို့၀င္ေနာက္ လိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက၊ ကုမၸဏီနာ မည္တစ္ခုမႇတ္ပံုတင္ထားသူ။ သူ႕ ကုမၸဏီက၊ ဘာေတြလုပ္သလဲဆိုတာ ေတာ့၊ အားလံုးတိတိက်က်မသိလႇ ေပမဲ့၊ သူစီးလာတဲ့ကားက၊ အေတာ္ ေစ်းႀကီးလႇသည္။ မူလတန္းေက်ာင္း သူသမီးက၊ ေက်ာင္းမႇာ သူငယ္ခ်င္း ေတြကားအသစ္ေတြလဲကုန္ၿပီမို့၊ အေမ ကို ပူဆာေနတယ္ဆိုတဲ့၊ ရတနာကုန္ သည္သူငယ္ခ်င္းမကိုေတာင္၊ ကား အသစ္လဲဖို့၊ အၾကံၪာဏ္ေတြ၊ ေပးေန ေလသည္။ အခု၀င္လာတဲ့ ကားေတြ မႇာ၊ ကီလိုမီတာေတြ ဘယ္လိုေလ်ာ့ လို့ရတဲ့အေၾကာင္း၊  ကားေမာ္ဒယ္ကို ေတာင္ေျပာင္းထားလို့ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာကို ၾကားေတာ့၊ မ်က္လံုး ပင္ျပဴးသြားမိသည္။ ျမန္မာျပည္က၊ လက္ရႇိနာမည္ေက်ာ္၊ စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းရႇင္ သူေဌးႀကီးေတြကိုလည္း အ ေတာ္အားက်ပံုရသည္။ ပါးစပ္ဖ်ား ကမခ်။ ျပန္ သာလာၾကစမ္းပါဟာ ဒီမႇာ လုပ္စရာခြင္ေတြေပါလြန္းလို့ သူထပ္ေျပာတဲ့အခ်ိန္မႇာ၊ သူ႕ေရႇ႕စားပြဲ ေပၚမႇာတင္ထားတဲ့အိုင္ဖုန္းက၊ တ တစ္တစ္နဲ့ ျမည္လာသည္။ 

သူငယ္ခ်င္းမကေတာ့၊ တေလာေလးက၊ သိန္းငါးရာတန္ အခန္းတစ္ခန္း ဆြဲထားလိုက္မိလို႔၊ ကားမလဲႏိုင္ေသးပါဘူးဟာလို႔ ဆိုသည္ ။ ျခံေတြ ေျမေတြကေတာ့၊ သိန္းသံုးေထာင္အထက္ခ်ည္းပဲမို႔၊ အနားမကပ္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြပညာေရးကလည္း၊ ပ႐ိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းထားတာဆိုေတာ့၊ တအားကုန္တဲ့အေၾကာင္း ထပ္ညည္းျပေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမကို ေငးရင္း၊ ဆယ္စုႏႇစ္ တစ္ခုေက်ာ္စာ အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတိတ္ေတြကို၊ ျပန္သတိရေနမိသည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးက၊ ေက်ာင္းၿပီးစ သူငယ္ခ်င္းႏႇစ္ေယာက္ သား၊ ႏိုင္ငံျခား တကၠသိုလ္တစ္ခုခုမႇာ၊ ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ရေရး၊ စေကာလားရႇစ္ရေရးသည္၊ အႀကီးဆံုး ရည္မႇန္းခ်က္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ေလ။ 

ဟိုးအရင္ ငယ္စဥ္က၊ ပိတ္ဆို႔ရႇားပါးတဲ့ ေခတ္ၾကီးမို႔၊ ႏုိင္ငံျခားကို ေရာက္ေနတဲ့ ၊ အသိမိတ္ေဆြေတြ၊ ျပန္လာၿပီဆိုရင္၊ ျပင္ပကမၻာက၊ သတင္းေတြ၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြသည္၊ နားေထာင္လို႔ မၿငီးႏိုင္ခဲ့။ သူတို႔ေျပာသမွ်ကိုေငးၿပီး နားေထာင္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့၊ ေငး ၿပီး နားေထာင္ေနရသည္မႇာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက၊ အေျခအေန အေျပာင္းအလဲေတြသာ၊ ျဖစ္ေနေပသည္။  

ဧည့္သည္ေတာ္က၊ တိတ္ဆိတ္ေနလို႔လားေတာ့ မသိ။ ကဲခရီးထြက္တုန္းကေရာ၊ ဘာေတြေျပာင္းလဲလာတာ ေတြ႔ခဲ့သလဲလို႔၊ အိမ္ရႇင္သူငယ္ခ်င္းက၊ ေမးခြန္းကို ျပန္ေဖာ္လိုက္သည္။ တကယ္ပဲ၊ ဒီသူငယ္ခ်င္း ဇနီးေမာင္ႏႇံကို ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းအရာရႇိျဖစ္ေနတဲ့ ဒီ သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္သာ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ႀကီးဆီ၊ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္မိုးေၾကာင့္ပဲလား မသိ၊ စြတ္စိုရႇဳပ္ပြက်ပ္ညပ္ေနတဲ့၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းႀကီးကေန၊ ထြက္လို႔ သိပ္မၾကာခင္၊ က်ယ္လြင့္ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့၊ နာမယ္ေက်ာ္ လမ္းသစ္ႀကီးကို၊ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ေတာ့၊ တကယ့္ကို အံ့ၾသသေဘာက်ခဲ့ရသည္။ ၿမိဳ႕စဥ္ေတြအားလံုးကို ေက်ာ္လႊားၿပီး၊ တရိပ္ရိပ္ေမာင္းေနတဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ကားအသစ္ေပၚမႇာ၊ သက္ေသာင့္သက္သာထိုင္ရင္း၊ လႇပဆန္းၾကယ္၊ သမိုင္းမငယ္လႇတဲ့၊ ပဲခူး႐ိုးမႀကီးကို၊ ပထမဆံုးအႀကိမ္၊ အနီး ကပ္ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သည္။ တစ္ဖက္လမ္းေၾကာေပၚမႇာ၊ တခ်က္တခ်က္ လႇမ္းေတြ႔ရတဲ့၊ အေ၀းေျပးကားသစ္ႀကီးေတြနဲ႔ သပ္ရပ္ရႇင္းလင္းေနတဲ့၊ ယဥ္ရပ္စခန္းႀကီးေတြကို ျမင္ရတာလည္း၊ ႏုိင္ငံမႇားေရာက္ေနသလားေတာင္၊ ထင္ခဲ့ရသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ႀကီးနဲ႔အတူ၊ မနီးမေ၀းမႇာရႇိတဲ့၊ ဆည္ အပမ္းေျဖစခန္းႀကီးကို၊ ခမ္းနားလႇပစြာ ျမင္ရတာလည္း၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါသည္။

တကယ္ေတာ့ သြားမဲ့သူေတြ၊ ျပန္မဲ့သူေတြ၊ ေနမဲ့သူေတြဆိုတာ၊ ေခတ္စနစ္ရဲ့ အျပ႒ာန္းခံမ်ဳိးဆက္ေတြသာ ျဖစ္တာမို႔၊ အားလံုးဟာ၊  လူမူစီးပြားလႈိင္းလံုးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မုန္တိုင္းေတြၾကားမႇာ၊ တက္လိုက္က် လိုက္၊ ထြက္လိုက္ ၀င္လိုက္ ျဖစ္ေနၾကရဦးမႇာပဲေပါ့ . . .

အဲဒီေတာ့လည္း၊ ေအးေနာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို ေျပာင္းလဲသြားတာလို႔သာ၊ လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ အေျဖေပးလိုက္မိသည္။ တစ္ျခမ္းပဲ့ေနတဲ့၊ ေတာရဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးေတြ အရင္တုန္းကရႇိတဲ့ ရြာေတြကေန၊ က်န္ခဲ့တာ ဆိုတဲ့ အပန္းေျဖစခန္းႀကီးထဲက ကြၽန္းတိုင္လံုးႀကီးေတြ ႀကီးမားခန္႔ထည္တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြေအာက္မႇာ၊ ျမက္ႏႈတ္ေပါင္းသင္ လုပ္ေနၾကတဲ့၊ ေဒသခံရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့၊ ဆက္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ အက်င့္ပါေနခဲ့တဲ့၊ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြအေၾကာင္း၊ အတိုက္အခံ စကားေတြကို၊ အခုခ်ိန္မႇာ ေျပာေနဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ မသင့္ေတာ္ဘူး မဟုတ္လား။
ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြက၊ လႊတ္ေတာ္ထဲကို ေရာက္သြားၿပီဆိုေပမဲ့၊ ကြၽန္မတို႔အေနနဲ႔၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ အရပ္ဖက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြအျဖစ္နဲ႔ ရႇိေနမႇာပါ ပရိသတ္အားလံုးရဲ႕ ေရႇ႕၊ စင္ျမင့္ေပၚကေန၊ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာေနတဲ့၊ အမ်ဳိးသမီးသည္၊ မၾကာေသးခင္က၊ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ႏုိင္ငံတကာဆု ရထားသူျဖစ္သည္။ သူ႔မႇာတျခားအဖြဲ႔ႏႇစ္ဖြဲ႔ကိုလည္း ဦးေဆာင္ေနေသးသည္ဟု သိရသည္။ 

ဟုတ္သည္ပဲ။ ရာနဲ႔ခ်ီတဲ့ ပရိသတ္ေတြ၊ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းၾကားမႇာ၊ အခုလိုစကားမ်ဳိးေတြကို ၊ ၀ံ့၀ံ့စားစား ေျပာႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ၊ မႏႇစ္တႏႇစ္ကတုန္းကေတာင္၊ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခုေလ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္၊ စာေပမိတ္ ေဆြတစ္ေယာက္က၊ ဒီေန႔ေတာ္၀င္ႏႇင္းဆီမႇာ၊ အမ်ဳိးသမီးပြဲတစ္ခုရႇိတယ္။ ဖိတ္စာမလိုဘူး လာခဲ့ပါလားလို႔ လႇမ္းေခၚတာေၾကာင့္၊ ေလ့လာရေအာင္သက္သက္ ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။ ေနာက္ဆံုးတန္းက ခံုတစ္ခုံမႇာ အသာ၀င္ထိုင္ရင္း၊ အေျခအေနကို စူးစမ္းေနမိသည္။ သတိထားမိတာက၊ မ်ားျပားလႇတဲ့၊ ကင္မရာကိုင္သတင္းသမားေတြ။ အဲဒီအထဲမႇာမႇ၊ ေခတ္မီၿပီး ေပါ့ပါးဖ်တ္လပ္ေနတဲ့၊ သတင္းေထာက္ မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြကို အေတြ႔ရမ်ားတာကလည္း ထူးျခားေနသည္။ ေဘးတဖက္တခ်က္မႇာ ထိုင္ေနတဲ့၊ အမ်ဳိးသမီးႏႇစ္ေယာက္ကို၊ မသိမသာ အကဲခတ္ရင္း၊ မိတ္ဆက္စကားဆို ၾကည့္သည္။ အသက္ပိုႀကီးပံုေပၚတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက၊ အန္ဂ်ီအိုတခုမႇာ အေတာ္လုပ္သက္ၾကာခဲ့ၿပီး၊ အခု တျခားအန္ဂ်ီအိုတခုကို ေျပာင္းတာ သိပ္မၾကာေသးေၾကာင္း၊ အခုဖတ္ၾကားေနတဲ့၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားနဲ႔ဆိုင္ေသာ ဥပေဒမ်ားစာတမ္းကို သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ကူညီပါ၀င္ထားတာလို႔ ဆိုသည္။ တျခားဖက္ျခမ္းက၊ အသက္ပိုငယ္ပံုရတဲ့၊ ခပ္ပိန္ပိန္ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့၊ စင္ကာပူတကၠသိုလ္တခုရဲ႕ ေဒသတြင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးစေကာလာရႇစ္တစ္ခုနဲ႔ ျပည္သူ႔ေရးရာ စီမံခန္႔ခြဲမူမဟာဘြဲ႔ရထားသူလို႔ ဆိုတယ္။ စိတ္၀င္စားသြားရင္း၊ ခပ္တိုးတိုး စကားဖလႇယ္ၾကည့္မိသည္။ စင္ကာပူမႇာ၊ အလုပ္လုပ္ေနရာကေန၊ ျပန္လာၿပီး၊ ဒီက အေျခအေနေတြနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြကို၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာ၊ ရႇစ္လေလာက္ေတာင္ ရႇိေနၿပီဆိုေတာ့၊ ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္၀င္စားသြားမိသည္။ အစ္မရယ္ ဆရာ့ ဆရာႀကီးေတြေတာင္၊ ျပန္လာၿပီး အၾကံေပးပဲ လုပ္စားရင္ ေကာင္းမလား အၾကံအိုက္ေနၾက တာ၊ ကြၽန္မတို႔လို ငခြၽတ္ ကေလးေတြက၊ စမ္းတ၀ါး၀ါးေပါ့အၾကံကုန္ရင္ေတာ့ ဆားခ်က္တာေပါ့အစ္မရယ္လို႔၊ သူကခပ္ေသာေသာေလး ေျပာသည္။ သူက ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ေျပာတာလည္းေတာ့ မသိ။ တေန႔တုန္းက၊ စီနီယာ အစ္မ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဖံုးေျပာျဖစ္တုန္းဟဲ့ ျပန္သာလာခဲ့ ငါတို႔ ပ႐ိုပိုဆယ္ေတြ တင္ထားတာရႇိတယ္ဆိုတဲ့စကားကို သတိရရင္း၊ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္သြားမိသည္။ အစီအစဥ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတခု ေျပာင္းသြားေပမဲ့၊ အေတြးေတြက၊ တစ္ေနရာမႇာ ၿငိတြယ္က်န္ရစ္ေနသည္။ အခုေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္အေနနဲ႔ လႈိင္သာယာမႇ ဆႏၵျပ ညီမငယ္ေလးမ်ားအား စင္ေပၚသို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ဆိုတဲ့ အခမ္းအနားမႇဴးရဲ႕ အသံအဆံုး၊ လက္ခုပ္သံေတြ ညံသြားေတာ့မႇ၊ အေတြး အာရံုေတြ လူးလြန္႔လႈပ္ရႇား သြားရသည္။ သူတို႔အထဲက၊ မိန္းကေလးခပ္ငယ္ငယ္တေယာက္ ေရႇ႕ကိုခပ္သြက္သြက္ထြက္လာၿပီး၊ စကားေျပာခြက္ကို ယူလိုက္သည္။

ကြၽန္မတို႔အားလံုး လုပ္ခလစာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေတာင္းဆိုေနတာဟာ မတရား ေတာင္းဆိုေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေျခခံလစာ ငါးေသာင္းဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ စကားမဆံုးခင္ လက္ခုပ္သံေတြ ထပ္ထြက္လာျပန္သည္။
ဟုတ္ေပတာပဲ။ ငါတို႔ေတြ၊ ျပန္လာ အလုပ္လုပ္ၾကရင္ေရာ၊ အေျခခံလစာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရသင့္ရႏိုင္မႇာတဲ့လဲ။ 

ေက်ာင္းေထာင္ၾကရေအာင္၊ ဂ်ာနယ္ထုတ္ၾကရေအာင္၊ခရီးသြား လုပ္ငန္းလုပ္ၾကရေအာင္လို႔ အေဖာ္စပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ လူမူေရး အသင္းဖြဲ႔ၾကရေအာင္၊ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္ၾကရေအာင္လို႔ ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ ေမာင္ငယ္ညီမငယ္ေတြ၊ ပေရာဂ်က္ေတြရႇိတယ္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရႇိတယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေရႊတူးမယ္၊ ဆီေရာင္းမယ္၊ ပစၥည္းသြင္းမယ္ဆိုတဲ့ စီးပြားေရး စိတ္၀င္စားသူေတြကို သတိရရင္း၊ လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ အခမ္းအနားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးတန္းကေန၊ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ခန္းမရဲ႕ ေနာက္ဖက္မႇာ၊ ဓာတ္ပံုတဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္ေနသူေတြ၊ အသင္းအဖြဲ႔အသီးသီးက တီရႇပ္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြ ေရာင္းခ်ေနသူေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း၊ ခန္းမအျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့၊ ရန္ကုန္မိုးက၊ တအုန္းအုန္း ရြာလို႔ေနေလသည္။ 

တေန႔လံုး တစိမ့္စိမ့္ ရြာေနတဲ့၊ မိုးေၾကာင့္၊ ေလယဥ္ျပတင္းမႇန္ကေန၊ လႇမ္းျမင္ရတဲ့၊ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ အေဆာက္အဦႀကီးက ပိုၿပီး လြမ္းဖို႔ေကာင္းေနသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္၊ ေလယဥ္တစင္းလံုး၊ အလြမ္းေတြနဲ႔ ဖံုး ေနေလမလားေတာင္ ထင္ရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့၊ မေလးရႇားကို သြားၾကမည့္၊ လူငယ္ေလးေတြ၊ မရႇိဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ အနည္းဆံုး အေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္ ရႇိမည္။ ကုတ္အကၤ်ီအနီေရာင္ေလးေတြ အားလံုးဆင္တူႏႇင့္ ျပတင္းမႇန္အသီးသီး မႇာ မ်က္ႏႇာေလးေတြကပ္လို႔ ေနၾကသည္။

သြားတဲ့လူေတြက သြားေနၾကရဆဲမႇာ၊ ျပန္လာခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း၊ ျပန္ရႇာေနၾကဆဲပင္။ သြားလိုတဲ့အခ်ိန္မႇာ သြားႏိုင္ၿပီး၊ ျပန္လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္မႇာ အျပန္သာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတခုျဖစ္သင့္တာေပါ့ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္မႇန္းခ်က္က၊ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့၊ ေျပာလို႔ ေကာင္းသားပင္။ တကယ္ေတာ့ သြားမဲ့သူေတြ၊ ျပန္မဲ့သူေတြ၊ ေနမဲ့သူေတြဆိုတာ၊ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ အျပ႒ာန္းခံမ်ဳိးဆက္ေတြသာ ျဖစ္တာမို႔၊ အားလံုးဟာ၊ လူမူစီးပြားလႇိဳင္းလံုးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မုန္တိုင္းေတြၾကားမႇာ၊ တက္လိုက္က်လိုက္၊ ထြက္ လိုက္၀င္လိုက္ ျဖစ္ေနၾကရဦးမႇာပဲေပါ့။ အေျပာင္းအလဲဆိုတာကလည္း လႈိင္းလံုးႀကီးတလံုးပဲ မဟုတ္လား။

ေလယဥ္ႀကီးက၊ ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံတက္ေနၿပီမို႔၊ မႇန္ျပတင္းကေန အၾကည့္လႊဲရင္း၊ ေလယဥ္အတက္မႇာ ယူလာတဲ့၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထုတ္၊ အပတ္စဥ္ သတင္းဂ်ာနယ္တေစာင္ကို၊ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္ႀကီးေျပာင္းလဲေနၿပီပဲ။ ကမၻာ့စင္ျမင့္ေပၚမႇာ၊ ရဲ၀ံ့တည္ၾကည္စြာ၊ မိန္႔ခြန္းေျပာေနတဲ့၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ပံုရိပ္သည္၊ သတင္းဂ်ာနယ္၏၊ မ်က္ႏႇာဖံုးထက္မႇာ အထင္အရႇား။ ေဘးခုံတခ်ဳိ႕ကို ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္ရင္း ျပည္ပမႇာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားႏႇင့္ ပတ္သက္လို႔ သူမေျပာသြားတဲ့ အေျဖစကားတခ်ဳိ႕ကို သတိရမိသြားသည္။ 

ကြာဟမႈေတြကို နည္းႏုိင္သမွ် နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ခပ္ေသာေသာေလးေျပာ သြားတဲ့၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ အရာေတြ။ Shakers ၊ Movers ၊ Doers ေတြတဲ့ေလ။ သူမက၊ ျမန္မာစကားကို ပီပီသသ ေရးေစခ်င္ေျပာေစခ်င္သည္မို႔၊ အဲဒီ အဂၤလိပ္စာလံုးအတြဲေလးကို၊ အနီးစပ္ဆံုး ဆီေလ်ာ္ေအာင္၊ ၾကိဳးစားျပီး၊ ျမန္မာစကားနဲ႔ ဖလႇယ္ၾကည့္မိသည္။ Shakers ဆိုတာက ေခါင္းေလာင္းထိုးသူေတြေပါ့။  

Movers  ဆိုတာက ႏြံထဲမႇာ၊ လႇည္းဘီးတြန္းသူေတြေပါ့။ Doers ဆိုတာကိုေတာ့ စကားလံုးသက္သက္ႏႇင့္ ဖြင့္ဆိုဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။

 ေကသြယ္  (Eleven Media)