 |
| ခ်င္းျပည္နယ္မွ ရုိးရာပဲြေတာ္ တခုကုိ ေတြ ့ျမင္ရစဥ္ |
အရြက္တဖားဖားႏွင့္ စိမ္းလန္းေနေသာ ေျပာင္းဖူးခင္းထဲတြင္ သစ္သားတုိင္ကေလးကိုးခုကို အစီအရီ စုိက္ထူထားသည္။သည္သစ္
သားတုိင္မ်ားသည္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ခ်င္းအဘုိးအုိ ဦးရွယ္လ်မ္းေဂအတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ အမွတ္သေကၤတမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဇာတိမာန္၊ မ်ဳိး႐ုိးမာန္ကို ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့သည့္ ျပယုဂ္ဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။
“ဒီတစ္ရြာလုံးမွာ ဒီလိုအမ်ားဆံုး လုပ္ႏုိင္တဲ့ေယာက္်ား သံုးေယာက္ပဲရွိတယ္။ ဒါက ေယာက္်ားေတြ ဦးေဆာင္လုပ္ရတာေလ။ က်န္
“ဒီတစ္ရြာလုံးမွာ ဒီလိုအမ်ားဆံုး လုပ္ႏုိင္တဲ့ေယာက္်ား သံုးေယာက္ပဲရွိတယ္။ ဒါက ေယာက္်ားေတြ ဦးေဆာင္လုပ္ရတာေလ။ က်န္
တဲ့လူေတြက ေသကုန္ၿပီ။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္”ဟု အိမ္ေပၚမွ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ သစ္သားမွတ္တုိင္ေလး
မ်ားကိုၾကည့္ကာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ စကားဆုိသည္။
ထုိသစ္သားတုိင္မ်ားသည္ကား ခ်င္းလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ႐ုိးရာဓေလ့ လံု႐ူးပြဲေတာ္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ စုိက္ထူထားသည့္ တုိင္မ်ားျဖစ္
ထုိသစ္သားတုိင္မ်ားသည္ကား ခ်င္းလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ႐ုိးရာဓေလ့ လံု႐ူးပြဲေတာ္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ စုိက္ထူထားသည့္ တုိင္မ်ားျဖစ္
သည္။ လံု႐ူးပြဲေတာ္ဆုိသည္ကား တစ္ႏွစ္လွ်င္ မတ္လမွ ေမလအတြင္း အဆင္ေျပသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပဳလုပ္ၾကသည့္ မိသားစုတစ္ခု
ခ်င္းစီ၏ ႐ုိးရာနတ္ပူေဇာ္ပြဲျဖစ္သည္။ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္ေစရန္အတြက္ သူတုိ႔ကိုးကြယ္သည့္ နတ္ေကာင္းနတ္
ၿမတ္မ်ားထံတြင္ ဆုေတာင္းသည့္ပြဲျဖစ္သည္။
“မႏွစ္က လံု႐ူးပြဲလုပ္ၿပီး ေကာက္ပဲသီးႏွံေတာင္းေတာ့ ဆပ္နီမ်ဳိးေစ့ေတြ က်လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ဆပ္နီပိုစိုက္ထားတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ ဆပ္နီအထြက္မ်ားလိမ့္မယ္”ဟု အဘုိးအုိက သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟသည္။
ခ်င္းဘာသာစကားအရ လံု႐ူးပြဲေတာ္ျဖစ္ၿပီး အဓိပၸာယ္မွာ ႏြားေနာက္သတ္ပြဲပင္ျဖစ္သည္။ ႐ုိးရာဓေလ့အရ အိမ္တုိင္းတြင္ ျပဳလုပ္
“မႏွစ္က လံု႐ူးပြဲလုပ္ၿပီး ေကာက္ပဲသီးႏွံေတာင္းေတာ့ ဆပ္နီမ်ဳိးေစ့ေတြ က်လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ဆပ္နီပိုစိုက္ထားတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ ဆပ္နီအထြက္မ်ားလိမ့္မယ္”ဟု အဘုိးအုိက သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟသည္။
ခ်င္းဘာသာစကားအရ လံု႐ူးပြဲေတာ္ျဖစ္ၿပီး အဓိပၸာယ္မွာ ႏြားေနာက္သတ္ပြဲပင္ျဖစ္သည္။ ႐ုိးရာဓေလ့အရ အိမ္တုိင္းတြင္ ျပဳလုပ္
ေလ့ရွိသည့္ပြဲျဖစ္၏။ အဘိုးအုိက သူ႔ဖခင္လက္ထက္တြင္ ႏြားေနာက္သတ္ပြဲကို ငါးႀကိမ္၊ ေျခာက္ႀကိမ္ခန္႔သာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး သူ၏လက္
ထက္တြင္ ကိုးႀကိမ္တိတိရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ အစီအရီခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ႏြားေနာက္ဦးေခါင္းခြံမ်ားကလည္း သူ႔
စကားကို သက္ေသထူလ်က္ ရွိေပသည္။ ေရွးကဆုိလွ်င္ လံု႐ူးပြဲကို ခုနစ္ရက္ၾကာသည္အထိ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၿပီး ယခုေနာက္ပုိင္းတြင္ သံုးရက္သာ ျပဳလုပ္ၾကေၾကာင္း သိရသည္။
ယခင္ကဆုိလွ်င္ မည္မွ်ပင္ ဆင္းရဲေနေစကာမူ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ ႏွစ္ရွိလွ်င္ လံု႐ူးပြဲေတာ္ကို ျပဳလုပ္ရသည္။ အိမ္ေထာင္မက်မီ လူပ်ိဳကာလတြင္ မိဘမ်ားကဦးေဆာင္၍ လုပ္ေပးေလ့ရွိသည္။ လက္ရွိကာလတြင္ မိသားစုစီးပြားေရး အေျခအေနအရသာ ျပဳလုပ္
ယခင္ကဆုိလွ်င္ မည္မွ်ပင္ ဆင္းရဲေနေစကာမူ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ ႏွစ္ရွိလွ်င္ လံု႐ူးပြဲေတာ္ကို ျပဳလုပ္ရသည္။ အိမ္ေထာင္မက်မီ လူပ်ိဳကာလတြင္ မိဘမ်ားကဦးေဆာင္၍ လုပ္ေပးေလ့ရွိသည္။ လက္ရွိကာလတြင္ မိသားစုစီးပြားေရး အေျခအေနအရသာ ျပဳလုပ္
ႏိုင္ေတာ့သူမ်ားလည္း ရွိသည္။
ပြဲေတာ္၏ ပထမဆံုးေန႔တြင္ ခါးထန္း(ေခၚ) ၀က္သတ္ပြဲကို ဦးစြာျပဳလုပ္ၿပီး အနီးအေ၀းရွိ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဖိတ္ေခၚသည္။
“ႏြားေနာက္သတ္ပြဲကို ေျခာက္ႀကိမ္ထက္မနည္း လုပ္ထားဖူးတဲ့သူကို အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မျဖစ္မေနဖိတ္ရတယ္။ ေယာက်္ားေတြ
ပြဲေတာ္၏ ပထမဆံုးေန႔တြင္ ခါးထန္း(ေခၚ) ၀က္သတ္ပြဲကို ဦးစြာျပဳလုပ္ၿပီး အနီးအေ၀းရွိ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဖိတ္ေခၚသည္။
“ႏြားေနာက္သတ္ပြဲကို ေျခာက္ႀကိမ္ထက္မနည္း လုပ္ထားဖူးတဲ့သူကို အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မျဖစ္မေနဖိတ္ရတယ္။ ေယာက်္ားေတြ
ေသသြားရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ သူတို႔မိန္းမေတြကို ဖိတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထူးခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြနဲ႔ ဧည့္ခံရတယ္။ အဲဒီဟင္းကို သာမန္လူမစားရဘူး”ဟု အဘိုးအိုကဆိုသည္။
ဒုတိယေန႔တြင္ ေတာေတာင္ ထဲသိ႔ုသြားကာ ေက်ာက္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ကို သြားၿပီးထမ္းရၿပီး တတိယေျမာက္ေန႔တြင္ ႏြားေနာက္ကို သတ္ရသည္။ ႏြားေနာက္သားႏွင့္ ေခါင္ရည္ကို စားၾကေသာက္ၾကသည္။ ထုိေန႔ညတြင္ ႏြားေနာက္ ဦးခ်ဳိအခြံကိုခၽြတ္၍ ေဆးေၾကာၿပီး ထိုအထဲတြင္ ေခါင္ရည္ထည့္ကာ အထူးဧည့္သည္ကို တုိက္သည္။ ေခါင္ရည္အုိးမ်ားက အလံုး ၄၀၊ ၅၀ အထိ အစီအရီ။ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားက လက္ေဆာင္အျဖစ္ယူလာသည့္ ေခါင္အုိးမ်ားျဖစ္သည္။
“ႏြားေနာက္ငါးေကာင္အထိ သတ္ၿပီးရင္ ေတာထဲက ယူလာတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ကို အိမ္မွာစထားလို႔ရၿပီ။ အဲဒီတစ္ျပားၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းပြဲတစ္ပြဲလုပ္တုိင္းမွာ တစ္ျပားစီတိုးၿပီး တည္ႏုိင္ၿပီ”ဟု ဦးရွယ္လ်န္းေဂက ေျပာသည္။
လံု႐ူးပြဲ၏ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္ဖ်ာခ်ပ္ကို ေက်ာက္တံုးေျခေထာက္ေလးမ်ား ျပဳလုပ္ကာ တည္ၾကၿပီး ေခါင္ရည္ေသာက္ပြဲလုပ္ၾကသည္။ ဖိတ္ေခၚထားသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ရပ္နီးရပ္ေ၀းမွေန ေခါင္ရည္အုိးမ်ားကိုထမ္းကာ အသီးသီးလာေရာက္လ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေတာထဲမွ ဖိတ္ေခၚထားေသာ ေတာေစာင့္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္မ်ားကို အတီးအမႈတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ၾကေတာ့သည္။ ေခါင္ပြဲလုပ္သည့္ေန႔က ရရွိထားသည့္ ေခါင္ဖတ္မ်ားကိုလည္း ေတာတြင္း၌ ထားရစ္ခဲ့၏။
“အဲဒီက ျပန္လာၿပီဆုိရင္ သီးႏွံေတာင္းရတယ္။ သီးႏွံေတာင္းတယ္ဆိုတာ အိမ္ကကြပ္ပ်စ္မွာ ေစာင္တစ္ထည္ခင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ေတာင္းတစ္ခုကိုယူလိုက္ၿပီး ေတာင္းထဲမွာ ဘာမွမရွိေအာင္ ေသခ်ာေမွာက္ခ်ရတယ္။ ၿပီးရင္ေတာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကုိင္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာရြက္၊ ပါးစပ္ကလည္း ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြေကာင္းဖုိ႔ ေတာင္းရတယ္”ဟု ဦးရွယ္လ်န္းေဂကေျပာသည္။
“ၿပီးတာနဲ႔ ခင္းထားတဲ့ေစာင္ေပၚကို ေတာင္းေမွာက္ခ်လုိက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ေတာင္းထဲက မ်ဳိးေစ့ေတြက်လာတယ္။ ဒီႏွစ္ ေျပာင္းေကာင္းမယ္ဆုိရင္ ေျပာင္းေစ့၊ ဆပ္နီေကာင္းမယ္ဆုိရင္ ဆပ္နီမ်ဳိးေစ့ေတြ ထြက္က်လာတယ္။ တကယ္လို႔ ေပါင္းေစ့နဲ႔ ႂကြက္ေခ်းေတြ ပါမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္စုိက္ခင္းထဲမွာ ေပါင္းပင္ေတြနဲ႔ ႂကြက္ေပါၿပီပဲ”ဟု သူက စီကာပတ္ကံုး ရွင္းျပသည္။
သူက စကားေျပာေနရင္းကပင္ ေျပာင္းခင္းထဲရွိ လံု႐ူးပြဲမွတ္တုိင္မ်ားကို လွမ္း၍လွမ္း၍ ၾကည့္တတ္သည္။ သူပုိင္ဆုိင္သည့္ တုိင္ကိုးတုိင္ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕တုိင္မ်ားသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ အဘုိးလက္ထက္က စုိက္ထူခဲ့ေသာ ကၽြန္းတုိင္မ်ားကို အေခ်ာကုိင္၊ ေဆးသုတ္ကာ သူ႔လက္ထက္တြင္ ျပန္သံုးထားျခင္းျဖစ္ရာ အခ်ဳိ႕တုိင္မ်ားသည္ ခန္႔မွန္းေျခ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီဟု ဆုိရေပမည္။
“ဒီတုိင္ေတြရဲ႕ သက္တမ္းကို က်ဳပ္အေဖေတာင္ တိတိက်က်မသိဘူး”ဟု အသက္ ၈၀ နီးပါးရွိ အဘိုးအုိက ေျပာသည္။
ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္း မင္းတပ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီး၀န္းက်င္တြင္ ထုိမွတ္တုိင္မ်ား စုိက္ထူထားသည့္ အိမ္မ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ ထုိတုိင္မ်ားကို ေပါင္း(သိ႔ု) နတ္တုိင္ဟုလည္း ေခၚသည္။ တုိင္မ်ားတြင္ ခ်င္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ား၏ပါးတြင္ ထုိးထားသည့္ ပါးရဲ(ပါးမဲ)မ်ားကဲ့သို႔ အနက္ေရာင္ေဆးမ်ား သုတ္လိမ္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒီတုိင္မ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဒီအိမ္၏ႂကြယ္၀မႈကို တုိင္းတာႏုိင္သည္။
သို႔ေသာ္ အဘိုးအုိ၏ သားျဖစ္သူ ဦးရွယ္ေခါေဂကေတာ့ “ဒီတုိင္ေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ကေတာ့ ဂုဏ္မယူတဲ့အျပင္ အျမင္ကပ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြ ဆင္းရဲေနတာ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ”ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာသည္။
ယခင္က ႐ုိးရာဓေလ့အရ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ လံု႐ူးပြဲမ်ား၊ ေခါင္ပြဲမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးၾကား ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္အျဖစ္ မည္သူက မည္မွ်သတ္ႏုိင္သည္ဟု မုိက္မုိက္ကန္းကန္း ျပဳလုပ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ စီးပြားေရးက်ဆင္းျခင္းမ်ား ရွိလာေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည့္ သူကေျပာသည္။
သူတုိ႔၏ဓေလ့အရ မည္သည့္ပြဲတြင္မဆုိ ႏြားေနာက္က မပါမျဖစ္ပါ၀င္သည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္လည္း သတုိ႔သမီးကို ႏြားေနာက္ႏွင့္ တင္ေတာင္းရသည္။ အမႈအခင္းျဖစ္လွ်င္လည္း ႏြားေနာက္ေပးကာ ေျဖရွင္းၾကသည္။ လံု႐ူးပြဲမ်ား လုပ္ခဲ့သည့္ လူကံုထံတစ္ဦး ေသဆံုးလွ်င္လည္း ႏြားေနာက္ပြဲလုပ္ေပးရသည္။ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားတြင္လည္း က်န္ေမြးခ်င္းမ်ားက ႏြားေနာက္ေပးကာ ၀ုိင္းကူၾကရသည္။ သူကေတာ့ လူမႈေရးအစဥ္အလာႀကီး မ်ားလြန္းသျဖင့္ ႏွိပ္စက္သလိုျဖစ္ေနေသာ သည္ထံုးစံကို ၿငီးေငြ႕ေနၿပီ။
“ႏြားေနာက္သတ္ခဲ့တဲ့ သူေဌးေသရင္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ပုိက္ဆံရွိရိွ၊ မရွိရွိ ႏြားေနာက္ပြဲ လုပ္ေပးရတယ္။ မရွိရင္ ေခ်း၊ ငွား၊ ေပါင္ႏွံၿပီးလုပ္ရလုိ႔ အေႂကြးေတြ ပတ္ခ်ာ၀ုိင္းတယ္။ ေခါင္ပြဲလုပ္တဲ့လူကို ေခါင္၀ုိင္းကူရတယ္။ တအားအကုန္အက်မ်ားေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ၀င္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မညီမွ်တဲ့ ကုန္က်မႈေတြေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္”ဟု ဦးရွယ္ေခါေဂကဆုိသည္။
ခ်င္းေတာင္၏ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးတြင္ သည္ထံုးစံကလည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနသည္ဟု သူျမင္သည္။
“အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြ ပါလာတယ္။ အဲဒီ နတ္ပြဲေတြကို ခ်င္းလူငယ္ကာလသားေတြက ၁၉၆၀ ေလာက္ကတည္းကစၿပီး တိုက္ဖ်က္လာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မပီျပင္ေသးဘူး။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ေလ်ာ့က်လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတြလုပ္တဲ့အတြက္ စီးပြားေရးေလ်ာ့က်တယ္။ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမထားႏုိင္၊ ပညာေရးေတြ ေနာက္က်တယ္လုိ႔ ယူဆလာတဲ့သူေတြရိွလာၿပီ”ဟု မင္းတပ္ၿမိဳ႕ စံျပရပ္ကြက္ရွိ ခ်င္းအမ်ဳိးသားဦးထန္းႏုိင္းကေျပာသည္။
ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ စီးပြားေရးအျဖစ္ ယခင္က ႏြားေနာက္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမ်ား တြင္က်ယ္ခဲ့ေသာ္လည္း စားက်က္ေျမမ်ား ရွားပါးလာမႈေၾကာင့္ ယခုေနာက္ပုိင္းတြင္ တြင္က်ယ္မႈမရွိေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ထုိ႔အျပင္ ခ်င္းျပည္နယ္သည္ ေျမေအာက္သယံဇာတ မထြက္သည့္ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္သည့္အတြက္ ေဒသတြင္းစုိက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ေစ်းကြက္သို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ျခင္းကို ပံုစံတစ္မ်ဳိးျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးသင့္ေၾကာင္း မင္းတပ္ၿမိဳ႕မွ ေဒသခံစုိက္ပ်ဳိးေရးေတာင္သူတစ္ဦးက ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စုိက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ေမြးျမဴေရးေတြကို ေက်းရြာအုပ္စုအဖြဲ႕လိုက္ တရား၀င္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီက ထြက္ကုန္ေတြကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ေဒသထြက္ကုန္ေတြျဖစ္လို႔ ေထာက္ခံခ်က္ေပးၿပီး အခြန္လြတ္အေနနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းခြင့္ေပးေစခ်င္တယ္”ဟု ထိုေတာင္သူကေျပာသည္။
ခ်င္းျပည္နယ္ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းျဖစ္သည့္ သစ္ခြပန္းႏွင့္ ၀ဥကို ဥယ်ာဥ္ၿခံထြက္ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ စနစ္တက်စုိက္ပ်ဳိးျခင္း၊ တရား၀င္လြတ္လပ္စြာ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ပါက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးလုပ္ငန္းကို လက္ေတြ႕က်က် ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္သလို ေရႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရးကိုလည္း အစားထုိးႏိုင္မည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ယံုၾကည္ေနၾကသည္။
“အခုက တရား၀င္မဟုတ္ေတာ့ လမ္းမွာ အဖမ္းအဆီးမ်ားတယ္။ ၀ယ္သူကလည္း ေစ်းႏွိမ္တယ္။ ေတာင္သူေတြမွာ ေပါက္ေစ်းထက္ ေလးဆေလာက္နည္းၿပီး ေစ်းႏွိမ္ခံရတယ္။ အဖမ္းအဆီးမ်ားေပမယ့္လည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ေရာင္း၀ယ္တင္ပို႔ေနၾကတာပဲ။ ဒါကို တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးသင့္တယ္။ ဒါမွ အဆင္းရဲဆံုးေဒသအျဖစ္ကလြတ္ႏုိင္မယ္”ဟု ေဒသခံတစ္ဦးက ေျပာသည္။
ထုိ႔ျပင္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ ေရႏွင့္ ေျမဆီလႊာရွားပါးလာျခင္း၊ စုိက္ပ်ဳိးသီးႏွံျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မႈ ေလ်ာ့နည္းေနျခင္းကလည္း ခ်င္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ပိုမုိတြန္းအားေပးေနသလို ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈက ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ တုိက္႐ိုက္သက္ဆုိင္ေနသည္။
ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေတာင္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္လိုသူတစ္ဦးသည္ ေျမပုိင္ရွင္ထံသို႔သြားကာ ၾကက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ေခါင္ရည္ေပးၿပီး စကားဖြင့္ရသည့္ ဓေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေျမပုိင္ရွင္က ခြင့္ျပဳလွ်င္ သီးစားခကို သတ္မွတ္ေပးသည္။ ထြက္လာသည့္ သီးႏွံမ်ားထဲမွ သီးစားခကိုေပးရန္ ကတိ၀န္ခံရသည္။ ပုိင္ရွင္ခြင့္ျပဳသည့္ ေျမကြက္တြင္သာ ေတာင္ယာခုတ္ရသည္။ ဘိုးဘြားပုိင္ သစ္ေတာစိမ္းမ်ားကိုေတာ့ ခုတ္ခြင့္ေပးေလ့မရွိဘဲ ထိန္းသိမ္းထားေလ့ရွိေၾကာင္း ခ်င္းအမ်ဳိးသား ဦးေလာတီကေျပာသည္။
“အခုေနာက္ပုိင္းမွာ နတ္မေတာင္ႀကိဳး၀ုိင္းဧရိယာအျဖစ္ သိမ္းလိုက္ေတာ့ လူေတြက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ညိႇၿပီး ေတာင္ယာခုိးခုတ္ၾကတယ္။ ဘုိးဘြားေျမေတြတုန္းက ႏွေျမာလို႔ မခုတ္ဘဲ ထားတတ္တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကုိ ခုတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေတြျဖစ္တယ္။ နတ္မေတာင္ဧရိယာကို ေဒသခံေတြက အစုအဖြဲ႕လုိက္ ၀ုိင္း၀န္းထိန္းသိမ္းတာမ်ဳိး လုပ္ေပးမွ အဆင္ေျပမယ္”ဟု မင္းတပ္ၿမိဳ႕မွ ေဒသခံေတာင္သူတစ္ဦးက သံုးသပ္သည္။
အဘိုးအုိ၏သား ဦးရွယ္ေခါဂ တစ္ေယာက္ကေတာ့ စုိက္ပ်ဳိးသီးႏွံျဖစ္ထြန္းေရးအတြက္ လံု႐ူးပြဲလုပ္ျခင္းထက္ ဘုိးဘြားပုိင္သစ္ေတာေတြ ထိန္းျခင္းျဖင့္သာ ပိုအားသန္သည္။ ေဒသခံေတာင္သူမ်ား၏ ေျပာစကားကို သူေထာက္ခံသည္။ သူ႔ေတာင္ယာထဲတြင္ ကုိယ္ပုိင္အသိျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားသည့္ သစ္ပင္မ်ားရွိသည္။ သစ္ပင္ရွိမွ စိမ့္ေရထြက္မည္။ ေျမဆီလႊာခံမည္။ ေျမဆီလႊာရွိမွသာ သီးႏွံစုိက္ပ်ဳိးေအာင္ျမင္ၿပီး ဆင္းရဲတြင္းမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္မည္ဟု ခုိင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ထားပံုရသည္။
သူ႔ဘ၀တြင္ ႏြားေနာက္ဓေလ့ႏွင့္ ေခါင္ပြဲတုိ႔ ႏွိပ္စက္သျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ၊ စီးပြားေရးနိမ့္က်မႈေတြ ႀကံဳဖူးခဲ့ၿပီ။ လံု႐ူးပြဲသည္ ခ်င္းလူမ်ိဳးတို႔၏ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ အေထာက္အကူျပဳေသာ ပြဲေတာ္၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္တုိ႔ ေစာင္မမည့္ပြဲေတာ္ဟု သူမယူဆ။ လံု႐ူးပြဲေတာ္သည္ အ႐ူးပြဲေတာ္ဟုသာ သူကအဓိပၸာယ္ဖြင့္သည္။
“ဒီ႐ုိးရာက စြန္႔လႊတ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ လုပ္ဖုိ႔လိုတယ္။ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္သေဘာမ်ဳိး မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လုပ္လုိ႔ေတာ့မရဘူး” ဒါကေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူတာ၀န္က်သည့္ ခ်င္းေတာင္က ေက်းရြာမ်ားတြင္ အၿမဲလိုလို ေျပာျပရေလ့ရွိသည့္ စကားတစ္ခြန္းပင္ျဖစ္သည္။
အသက္ ၈၀ နီးပါးရွိ ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ ဤဓေလ့ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေစလိုသည့္ဆႏၵရွိသည္။ သူ႔သား စိတ္၀င္စားမႈ မရွိသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူ႔အမ်ဳိးထဲ၌ သည္လိုပြဲကို တစ္ႀကိမ္ႀကိမ္ေတာ့ လုပ္သင့္သည္ဟု သူထင္သည္။ ရဲ၀န္ထမ္းတစ္ဦးအျဖစ္က အၿငိမ္းစားယူထားသူလည္းျဖစ္သည့္ အဘုိးအုိက “က်ဳပ္ဘာသာေရးက်မ္းေတြကိုလည္း ေလ့လာဖူးပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကုိယ့္႐ုိးရာကို ကုိယ္ထိန္းသင့္တယ္။ အမ်ဳိးကိုထိန္းတဲ့ သေဘာပါ။ လုပ္ႏုိင္တဲ့အခါလုပ္၊ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း မလုပ္နဲ႔ေပါ့။ တစ္ခါလုပ္ရင္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္အေနနဲ႔ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ေကာင္ သတ္တာမ်ဳိးေတာ့လည္း မလုပ္သင့္ဘူး”ဟုဆုိသည္။
အစိမ္းႏုေရာင္ အရြက္တဖားဖား ေျပာင္းပင္မ်ားက အေနာက္ဘက္မွ တိုက္ခတ္၀င္ေရာက္လာေသာ ေလအေ၀ွ႔တြင္ ယိမ္းထုိးလႈပ္ရွားေန၏။ ေျပာင္းခင္းအလယ္ရွိ လံု႐ူးပြဲေတာ္ ႐ုိးရာမွတ္တုိင္မ်ားက မားမားမတ္မတ္ျဖင့္ ခုိင္ခံ့စြာတည္ရွိေနေလသည္။
အသက္ ၂ ႏွစ္၀န္းက်င္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦးက ၿခံထဲတြင္ ဘုိးေဘးမ်ား လက္ထက္ကတည္းက တည္ရွိေနသည့္ လံု႐ူးပြဲအထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္ျပားမ်ားၾကားတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလ်က္ရွိသည္။ သူ႔အဘုိးႏွင့္ အေဖေျပာခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုကား သူနားလည္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ ။
ၿမတ္စုမြန္ (7Day News Journal)
ဒုတိယေန႔တြင္ ေတာေတာင္ ထဲသိ႔ုသြားကာ ေက်ာက္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ကို သြားၿပီးထမ္းရၿပီး တတိယေျမာက္ေန႔တြင္ ႏြားေနာက္ကို သတ္ရသည္။ ႏြားေနာက္သားႏွင့္ ေခါင္ရည္ကို စားၾကေသာက္ၾကသည္။ ထုိေန႔ညတြင္ ႏြားေနာက္ ဦးခ်ဳိအခြံကိုခၽြတ္၍ ေဆးေၾကာၿပီး ထိုအထဲတြင္ ေခါင္ရည္ထည့္ကာ အထူးဧည့္သည္ကို တုိက္သည္။ ေခါင္ရည္အုိးမ်ားက အလံုး ၄၀၊ ၅၀ အထိ အစီအရီ။ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားက လက္ေဆာင္အျဖစ္ယူလာသည့္ ေခါင္အုိးမ်ားျဖစ္သည္။
“ႏြားေနာက္ငါးေကာင္အထိ သတ္ၿပီးရင္ ေတာထဲက ယူလာတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ကို အိမ္မွာစထားလို႔ရၿပီ။ အဲဒီတစ္ျပားၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းပြဲတစ္ပြဲလုပ္တုိင္းမွာ တစ္ျပားစီတိုးၿပီး တည္ႏုိင္ၿပီ”ဟု ဦးရွယ္လ်န္းေဂက ေျပာသည္။
လံု႐ူးပြဲ၏ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္ဖ်ာခ်ပ္ကို ေက်ာက္တံုးေျခေထာက္ေလးမ်ား ျပဳလုပ္ကာ တည္ၾကၿပီး ေခါင္ရည္ေသာက္ပြဲလုပ္ၾကသည္။ ဖိတ္ေခၚထားသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ရပ္နီးရပ္ေ၀းမွေန ေခါင္ရည္အုိးမ်ားကိုထမ္းကာ အသီးသီးလာေရာက္လ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေတာထဲမွ ဖိတ္ေခၚထားေသာ ေတာေစာင့္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္မ်ားကို အတီးအမႈတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ၾကေတာ့သည္။ ေခါင္ပြဲလုပ္သည့္ေန႔က ရရွိထားသည့္ ေခါင္ဖတ္မ်ားကိုလည္း ေတာတြင္း၌ ထားရစ္ခဲ့၏။
“အဲဒီက ျပန္လာၿပီဆုိရင္ သီးႏွံေတာင္းရတယ္။ သီးႏွံေတာင္းတယ္ဆိုတာ အိမ္ကကြပ္ပ်စ္မွာ ေစာင္တစ္ထည္ခင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ေတာင္းတစ္ခုကိုယူလိုက္ၿပီး ေတာင္းထဲမွာ ဘာမွမရွိေအာင္ ေသခ်ာေမွာက္ခ်ရတယ္။ ၿပီးရင္ေတာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ကုိင္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာရြက္၊ ပါးစပ္ကလည္း ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြေကာင္းဖုိ႔ ေတာင္းရတယ္”ဟု ဦးရွယ္လ်န္းေဂကေျပာသည္။
“ၿပီးတာနဲ႔ ခင္းထားတဲ့ေစာင္ေပၚကို ေတာင္းေမွာက္ခ်လုိက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ေတာင္းထဲက မ်ဳိးေစ့ေတြက်လာတယ္။ ဒီႏွစ္ ေျပာင္းေကာင္းမယ္ဆုိရင္ ေျပာင္းေစ့၊ ဆပ္နီေကာင္းမယ္ဆုိရင္ ဆပ္နီမ်ဳိးေစ့ေတြ ထြက္က်လာတယ္။ တကယ္လို႔ ေပါင္းေစ့နဲ႔ ႂကြက္ေခ်းေတြ ပါမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္စုိက္ခင္းထဲမွာ ေပါင္းပင္ေတြနဲ႔ ႂကြက္ေပါၿပီပဲ”ဟု သူက စီကာပတ္ကံုး ရွင္းျပသည္။
သူက စကားေျပာေနရင္းကပင္ ေျပာင္းခင္းထဲရွိ လံု႐ူးပြဲမွတ္တုိင္မ်ားကို လွမ္း၍လွမ္း၍ ၾကည့္တတ္သည္။ သူပုိင္ဆုိင္သည့္ တုိင္ကိုးတုိင္ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕တုိင္မ်ားသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ အဘုိးလက္ထက္က စုိက္ထူခဲ့ေသာ ကၽြန္းတုိင္မ်ားကို အေခ်ာကုိင္၊ ေဆးသုတ္ကာ သူ႔လက္ထက္တြင္ ျပန္သံုးထားျခင္းျဖစ္ရာ အခ်ဳိ႕တုိင္မ်ားသည္ ခန္႔မွန္းေျခ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီဟု ဆုိရေပမည္။
“ဒီတုိင္ေတြရဲ႕ သက္တမ္းကို က်ဳပ္အေဖေတာင္ တိတိက်က်မသိဘူး”ဟု အသက္ ၈၀ နီးပါးရွိ အဘိုးအုိက ေျပာသည္။
ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္း မင္းတပ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီး၀န္းက်င္တြင္ ထုိမွတ္တုိင္မ်ား စုိက္ထူထားသည့္ အိမ္မ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ ထုိတုိင္မ်ားကို ေပါင္း(သိ႔ု) နတ္တုိင္ဟုလည္း ေခၚသည္။ တုိင္မ်ားတြင္ ခ်င္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ား၏ပါးတြင္ ထုိးထားသည့္ ပါးရဲ(ပါးမဲ)မ်ားကဲ့သို႔ အနက္ေရာင္ေဆးမ်ား သုတ္လိမ္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒီတုိင္မ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဒီအိမ္၏ႂကြယ္၀မႈကို တုိင္းတာႏုိင္သည္။
သို႔ေသာ္ အဘိုးအုိ၏ သားျဖစ္သူ ဦးရွယ္ေခါေဂကေတာ့ “ဒီတုိင္ေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ကေတာ့ ဂုဏ္မယူတဲ့အျပင္ အျမင္ကပ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြ ဆင္းရဲေနတာ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ”ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာသည္။
ယခင္က ႐ုိးရာဓေလ့အရ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ လံု႐ူးပြဲမ်ား၊ ေခါင္ပြဲမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးၾကား ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္အျဖစ္ မည္သူက မည္မွ်သတ္ႏုိင္သည္ဟု မုိက္မုိက္ကန္းကန္း ျပဳလုပ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ စီးပြားေရးက်ဆင္းျခင္းမ်ား ရွိလာေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည့္ သူကေျပာသည္။
သူတုိ႔၏ဓေလ့အရ မည္သည့္ပြဲတြင္မဆုိ ႏြားေနာက္က မပါမျဖစ္ပါ၀င္သည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္လည္း သတုိ႔သမီးကို ႏြားေနာက္ႏွင့္ တင္ေတာင္းရသည္။ အမႈအခင္းျဖစ္လွ်င္လည္း ႏြားေနာက္ေပးကာ ေျဖရွင္းၾကသည္။ လံု႐ူးပြဲမ်ား လုပ္ခဲ့သည့္ လူကံုထံတစ္ဦး ေသဆံုးလွ်င္လည္း ႏြားေနာက္ပြဲလုပ္ေပးရသည္။ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားတြင္လည္း က်န္ေမြးခ်င္းမ်ားက ႏြားေနာက္ေပးကာ ၀ုိင္းကူၾကရသည္။ သူကေတာ့ လူမႈေရးအစဥ္အလာႀကီး မ်ားလြန္းသျဖင့္ ႏွိပ္စက္သလိုျဖစ္ေနေသာ သည္ထံုးစံကို ၿငီးေငြ႕ေနၿပီ။
“ႏြားေနာက္သတ္ခဲ့တဲ့ သူေဌးေသရင္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ပုိက္ဆံရွိရိွ၊ မရွိရွိ ႏြားေနာက္ပြဲ လုပ္ေပးရတယ္။ မရွိရင္ ေခ်း၊ ငွား၊ ေပါင္ႏွံၿပီးလုပ္ရလုိ႔ အေႂကြးေတြ ပတ္ခ်ာ၀ုိင္းတယ္။ ေခါင္ပြဲလုပ္တဲ့လူကို ေခါင္၀ုိင္းကူရတယ္။ တအားအကုန္အက်မ်ားေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ၀င္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မညီမွ်တဲ့ ကုန္က်မႈေတြေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္”ဟု ဦးရွယ္ေခါေဂကဆုိသည္။
ခ်င္းေတာင္၏ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးတြင္ သည္ထံုးစံကလည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနသည္ဟု သူျမင္သည္။
“အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြ ပါလာတယ္။ အဲဒီ နတ္ပြဲေတြကို ခ်င္းလူငယ္ကာလသားေတြက ၁၉၆၀ ေလာက္ကတည္းကစၿပီး တိုက္ဖ်က္လာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မပီျပင္ေသးဘူး။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ေလ်ာ့က်လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတြလုပ္တဲ့အတြက္ စီးပြားေရးေလ်ာ့က်တယ္။ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းမထားႏုိင္၊ ပညာေရးေတြ ေနာက္က်တယ္လုိ႔ ယူဆလာတဲ့သူေတြရိွလာၿပီ”ဟု မင္းတပ္ၿမိဳ႕ စံျပရပ္ကြက္ရွိ ခ်င္းအမ်ဳိးသားဦးထန္းႏုိင္းကေျပာသည္။
ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ စီးပြားေရးအျဖစ္ ယခင္က ႏြားေနာက္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမ်ား တြင္က်ယ္ခဲ့ေသာ္လည္း စားက်က္ေျမမ်ား ရွားပါးလာမႈေၾကာင့္ ယခုေနာက္ပုိင္းတြင္ တြင္က်ယ္မႈမရွိေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ထုိ႔အျပင္ ခ်င္းျပည္နယ္သည္ ေျမေအာက္သယံဇာတ မထြက္သည့္ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္သည့္အတြက္ ေဒသတြင္းစုိက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ေစ်းကြက္သို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ျခင္းကို ပံုစံတစ္မ်ဳိးျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးသင့္ေၾကာင္း မင္းတပ္ၿမိဳ႕မွ ေဒသခံစုိက္ပ်ဳိးေရးေတာင္သူတစ္ဦးက ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စုိက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ေမြးျမဴေရးေတြကို ေက်းရြာအုပ္စုအဖြဲ႕လိုက္ တရား၀င္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီက ထြက္ကုန္ေတြကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ေဒသထြက္ကုန္ေတြျဖစ္လို႔ ေထာက္ခံခ်က္ေပးၿပီး အခြန္လြတ္အေနနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းခြင့္ေပးေစခ်င္တယ္”ဟု ထိုေတာင္သူကေျပာသည္။
ခ်င္းျပည္နယ္ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းျဖစ္သည့္ သစ္ခြပန္းႏွင့္ ၀ဥကို ဥယ်ာဥ္ၿခံထြက္ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ စနစ္တက်စုိက္ပ်ဳိးျခင္း၊ တရား၀င္လြတ္လပ္စြာ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ပါက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးလုပ္ငန္းကို လက္ေတြ႕က်က် ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္သလို ေရႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရးကိုလည္း အစားထုိးႏိုင္မည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ယံုၾကည္ေနၾကသည္။
“အခုက တရား၀င္မဟုတ္ေတာ့ လမ္းမွာ အဖမ္းအဆီးမ်ားတယ္။ ၀ယ္သူကလည္း ေစ်းႏွိမ္တယ္။ ေတာင္သူေတြမွာ ေပါက္ေစ်းထက္ ေလးဆေလာက္နည္းၿပီး ေစ်းႏွိမ္ခံရတယ္။ အဖမ္းအဆီးမ်ားေပမယ့္လည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ေရာင္း၀ယ္တင္ပို႔ေနၾကတာပဲ။ ဒါကို တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးသင့္တယ္။ ဒါမွ အဆင္းရဲဆံုးေဒသအျဖစ္ကလြတ္ႏုိင္မယ္”ဟု ေဒသခံတစ္ဦးက ေျပာသည္။
ထုိ႔ျပင္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ ေရႏွင့္ ေျမဆီလႊာရွားပါးလာျခင္း၊ စုိက္ပ်ဳိးသီးႏွံျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မႈ ေလ်ာ့နည္းေနျခင္းကလည္း ခ်င္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ပိုမုိတြန္းအားေပးေနသလို ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈက ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ တုိက္႐ိုက္သက္ဆုိင္ေနသည္။
ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေတာင္ယာလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္လိုသူတစ္ဦးသည္ ေျမပုိင္ရွင္ထံသို႔သြားကာ ၾကက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ေခါင္ရည္ေပးၿပီး စကားဖြင့္ရသည့္ ဓေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေျမပုိင္ရွင္က ခြင့္ျပဳလွ်င္ သီးစားခကို သတ္မွတ္ေပးသည္။ ထြက္လာသည့္ သီးႏွံမ်ားထဲမွ သီးစားခကိုေပးရန္ ကတိ၀န္ခံရသည္။ ပုိင္ရွင္ခြင့္ျပဳသည့္ ေျမကြက္တြင္သာ ေတာင္ယာခုတ္ရသည္။ ဘိုးဘြားပုိင္ သစ္ေတာစိမ္းမ်ားကိုေတာ့ ခုတ္ခြင့္ေပးေလ့မရွိဘဲ ထိန္းသိမ္းထားေလ့ရွိေၾကာင္း ခ်င္းအမ်ဳိးသား ဦးေလာတီကေျပာသည္။
“အခုေနာက္ပုိင္းမွာ နတ္မေတာင္ႀကိဳး၀ုိင္းဧရိယာအျဖစ္ သိမ္းလိုက္ေတာ့ လူေတြက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ညိႇၿပီး ေတာင္ယာခုိးခုတ္ၾကတယ္။ ဘုိးဘြားေျမေတြတုန္းက ႏွေျမာလို႔ မခုတ္ဘဲ ထားတတ္တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကုိ ခုတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေတြျဖစ္တယ္။ နတ္မေတာင္ဧရိယာကို ေဒသခံေတြက အစုအဖြဲ႕လုိက္ ၀ုိင္း၀န္းထိန္းသိမ္းတာမ်ဳိး လုပ္ေပးမွ အဆင္ေျပမယ္”ဟု မင္းတပ္ၿမိဳ႕မွ ေဒသခံေတာင္သူတစ္ဦးက သံုးသပ္သည္။
အဘိုးအုိ၏သား ဦးရွယ္ေခါဂ တစ္ေယာက္ကေတာ့ စုိက္ပ်ဳိးသီးႏွံျဖစ္ထြန္းေရးအတြက္ လံု႐ူးပြဲလုပ္ျခင္းထက္ ဘုိးဘြားပုိင္သစ္ေတာေတြ ထိန္းျခင္းျဖင့္သာ ပိုအားသန္သည္။ ေဒသခံေတာင္သူမ်ား၏ ေျပာစကားကို သူေထာက္ခံသည္။ သူ႔ေတာင္ယာထဲတြင္ ကုိယ္ပုိင္အသိျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားသည့္ သစ္ပင္မ်ားရွိသည္။ သစ္ပင္ရွိမွ စိမ့္ေရထြက္မည္။ ေျမဆီလႊာခံမည္။ ေျမဆီလႊာရွိမွသာ သီးႏွံစုိက္ပ်ဳိးေအာင္ျမင္ၿပီး ဆင္းရဲတြင္းမွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္မည္ဟု ခုိင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ထားပံုရသည္။
သူ႔ဘ၀တြင္ ႏြားေနာက္ဓေလ့ႏွင့္ ေခါင္ပြဲတုိ႔ ႏွိပ္စက္သျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ၊ စီးပြားေရးနိမ့္က်မႈေတြ ႀကံဳဖူးခဲ့ၿပီ။ လံု႐ူးပြဲသည္ ခ်င္းလူမ်ိဳးတို႔၏ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ အေထာက္အကူျပဳေသာ ပြဲေတာ္၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္တုိ႔ ေစာင္မမည့္ပြဲေတာ္ဟု သူမယူဆ။ လံု႐ူးပြဲေတာ္သည္ အ႐ူးပြဲေတာ္ဟုသာ သူကအဓိပၸာယ္ဖြင့္သည္။
“ဒီ႐ုိးရာက စြန္႔လႊတ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ လုပ္ဖုိ႔လိုတယ္။ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္သေဘာမ်ဳိး မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လုပ္လုိ႔ေတာ့မရဘူး” ဒါကေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူတာ၀န္က်သည့္ ခ်င္းေတာင္က ေက်းရြာမ်ားတြင္ အၿမဲလိုလို ေျပာျပရေလ့ရွိသည့္ စကားတစ္ခြန္းပင္ျဖစ္သည္။
အသက္ ၈၀ နီးပါးရွိ ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ ဤဓေလ့ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေစလိုသည့္ဆႏၵရွိသည္။ သူ႔သား စိတ္၀င္စားမႈ မရွိသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူ႔အမ်ဳိးထဲ၌ သည္လိုပြဲကို တစ္ႀကိမ္ႀကိမ္ေတာ့ လုပ္သင့္သည္ဟု သူထင္သည္။ ရဲ၀န္ထမ္းတစ္ဦးအျဖစ္က အၿငိမ္းစားယူထားသူလည္းျဖစ္သည့္ အဘုိးအုိက “က်ဳပ္ဘာသာေရးက်မ္းေတြကိုလည္း ေလ့လာဖူးပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကုိယ့္႐ုိးရာကို ကုိယ္ထိန္းသင့္တယ္။ အမ်ဳိးကိုထိန္းတဲ့ သေဘာပါ။ လုပ္ႏုိင္တဲ့အခါလုပ္၊ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း မလုပ္နဲ႔ေပါ့။ တစ္ခါလုပ္ရင္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္အေနနဲ႔ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ေကာင္ သတ္တာမ်ဳိးေတာ့လည္း မလုပ္သင့္ဘူး”ဟုဆုိသည္။
အစိမ္းႏုေရာင္ အရြက္တဖားဖား ေျပာင္းပင္မ်ားက အေနာက္ဘက္မွ တိုက္ခတ္၀င္ေရာက္လာေသာ ေလအေ၀ွ႔တြင္ ယိမ္းထုိးလႈပ္ရွားေန၏။ ေျပာင္းခင္းအလယ္ရွိ လံု႐ူးပြဲေတာ္ ႐ုိးရာမွတ္တုိင္မ်ားက မားမားမတ္မတ္ျဖင့္ ခုိင္ခံ့စြာတည္ရွိေနေလသည္။
အသက္ ၂ ႏွစ္၀န္းက်င္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦးက ၿခံထဲတြင္ ဘုိးေဘးမ်ား လက္ထက္ကတည္းက တည္ရွိေနသည့္ လံု႐ူးပြဲအထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္ျပားမ်ားၾကားတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလ်က္ရွိသည္။ သူ႔အဘုိးႏွင့္ အေဖေျပာခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုကား သူနားလည္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ ။
ၿမတ္စုမြန္ (7Day News Journal)
No comments:
Post a Comment