ျမန္မာကို ကမၻာကၾကည့္တဲ့ေန႔

ဥေရာပေကာင္းကင္ယံ ေျမျပင္ အထက္ေပေပါင္း သံုးေသာင္းေက်ာ္မွ ပ်ံသန္းေနေသာ ေလယာဥ္ႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္ဆင္းလာေနသည္ ကို သိလုိက္ရသည့္အတြက္ ျပတင္းေပါက္ေနကာကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေတာင္စိမ္းစိမ္းေတြကို တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး စတင္ျမင္ရေလၿပီ။ 

ဒါဆိုလွ်င္ ေနာ္ေ၀ကို ခ်ည္းကပ္လာၿပီဟု ေတြးမိလိုက္ၿပီး ေရွ႕မွာရွိေသာ LCD TV မွ တစ္ဆင့္ ပ်ံသန္းမႈ အခ်က္အလက္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ရာ ေအာ္စလိုေလဆိပ္ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ကီလိုမီတာ ၄၀ ေလာက္သာ လိုေတာ့သည္ကို အတိအက်သိလိုက္ရသည္။

ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွ ေအာ္စလို ေလဆိပ္အထိ ကီလိုမီတာ ၉၈၉၁ ကိုပ်ံသန္းခ်ိန္ ၁၂ နာရီနီးပါး မရပ္မနား စီးနင္းခဲ့ရသည့္ခရီးသည္မ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။ ေလယာဥ္တြင္း စပီကာမ်ားမွ တစ္ဆင့္ မၾကာခင္ ေလယာဥ္ဆင္း သက္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေၾကညာေနေလၿပီ။ ျပတင္းေပါက္ေနကာမ်ားကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ား ထူထူထပ္ထပ္ၾကားမွာ တည္ရွိေနေသာ ေအာ္စလိုေလဆိပ္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။

ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ၏ ေႏြရာသီဟု ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ရွမ္းျပည္ကို ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရသလို ခံစားေနရသည္။ ေႏြရာသီမို႔ ေလဆိပ္အေဆာက္အအုံ ထဲမွာ အေႏြးဓာတ္ေပးထားျခင္း မရွိေတာ့သည့္အတြက္ ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးရွိေနေပမယ့္ ျပံဳးရႊင္လန္းစြာ လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ ေနာ္ေ၀ေလဆိပ္အမႈထမ္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားက ေႏြးေထြးသလို ခံစားရသည္။ ေအာ္စလိုေလ ဆိပ္မွ၀င္ေရာက္လာသည့္ ခရီးသည္မ်ားသည္ arrival card ေခၚ ဆိုက္ေရာက္ပံုစံကတ္ျပားပင္ ျဖည့္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ၀င္ခြင့္ေပးရာ ျမန္မာေတြ ျပည္ပခရီးမွ ျပန္ေရာက္တိုင္း ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္အ၀င္မွာ အျမဲတမ္းျဖည့္ေနရသည့္ arrival card ကို ေျပးသတိရမိသည္။ ေလဆိပ္အ၀င္မွ ပထမဦးဆံုး စတင္ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးတာ၀န္ခံက ကြၽန္ေတာ့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ၾကည့္ရင္း ‘MYANMAR’ ဟု ေရရြတ္ကာျပံဳးျပသည္။ ၿပီးေတာ့ ‘ေအာင္ဆန္းစု ၾကည္လည္း လာလိမ့္မယ္’ ဟူ၍ပင္ လွမ္းေျပာလုိက္ေတာ့ တို႔ျမန္မာေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ရွိေနပါလား ဆိုသည့္ အသိကို စတင္ခံစားလိုက္ရပါသည္။

ေတာ္တန္႐ံု စြန္႔လႊတ္ႀကိဳးစားမႈျဖင့္ အနားပင္မကပ္ႏိုင္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆု၏ ျမင့္ျမတ္မႈကို ကမၻာက ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့ၾကသလို ႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္တိုင္း ႏႈိင္းဆရန္ခက္ခဲသည့္ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ကမၻာက ေလးစားအားက် ေနေလသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုဘယ္လ္ဆု အခမ္းအနားကို အနီးကပ္ၾကံဳေတြ႕ ခံစားလိုက္ရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ထိုေန႔ေလာက္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းသည့္ေန႔ မရွိဘူးဟုပင္ ဆိုရပါမည္

ေလဆိပ္ႀကီးကရွည္လ်ားစြာ သြယ္တန္းတည္ေဆာက္ထားသည့္ အတြက္ တစ္ညလံုးမက ေလယာဥ္ေပၚမွာ အေညာင္းမိလာသည့္ ခရီးသည္မ်ားအတြက္ အေညာင္းေျပ႐ံု မက ေတာ္ေတာ္ကေလးပင္ ဟိုက္ေအာင္ေလွ်ာက္ၾကၿပီးမွ ပစၥည္းေရြးတဲ့ေနရာကို ေရာက္သည္။ အေကာက္ခြန္ကလည္း ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္႐ံုသာ။ ေလဆိပ္မွ အထူးရထားျဖင့္ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရာ ျမန္မာျပည္ရန္ကုန္မွ ထြက္ခဲ့ၿပီးနာရီေပါင္း ၂၀နီးပါး ၾကာေသာအခါ အင္မတန္ေရာက္ခ်င္လွေသာ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ပါေတာ့သည္။ ေအာ္စလိုဘူတာႀကီးမွ တည္းခိုမည့္ဟိုတယ္သို႔ ေျမေအာက္ ရထားႏွင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ရာတြင္ ေျမေအာက္ဘူတာ ၀င္ထြက္ေပါက္မ်ားရွိ ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္ေနရာမ်ားတြင္ ေနာ္ေ၀ ႏုိင္ငံထုတ္ မဂၢဇင္းတစ္ခုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ပန္းခ်ီႏွင့္မ်က္ႏွာဖံုး လုပ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ခ်ဳိးငွက္ျဖဴတစ္ေကာင္ကို ထည့္ထားေသာ ေလွာင္အိမ္အနက္ေရာင္ ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေပြ႕မထားသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ မ်က္ႏွာမွာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသည္ကို ျမင္ရသလို၊ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ခန္႔မႈကိုလည္း ျမင္သာေအာင္ ပန္းခ်ီဆရာက လက္ စြမ္းျပထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုမ်က္ႏွာဖုံးေနာက္ခံ အနီေရာင္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ အစိမ္းေရာင္ အတြဲအဖက္ကလည္း ျမင္ရသူ တိုင္းစိတ္ကို တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုခံစားေစတာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခား တိုင္းျပည္ႀကီးတစ္ခုမွာ ျမန္မာ့ထင္ရွားသည့္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ၏ ပံုကို အခုလို ႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔မွာ ေျခလွမ္းမ်ားပင္ ေခတၱတန္႔သြားေအာင္ မင္တက္မိေစပါေတာ့သည္။

ဒါေပမဲ့ ေစာေစာက ခံစားခဲ့ရမႈမ်ားသည္ ဇြန္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ ‘the grand hoteL’ သို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လာေရာက္  ႀကိဳဆိုၾကသည့္ ပရိသတ္ထုႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ရင္မွာခံစားလိုက္ရသည့္အရွိန္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့။ ထိုေန႔က ေအာ္စလိုၿမိဳ႕တြင္ ေနေရာင္၀င္းပကာ ေကာင္းကင္ျပာသည္လည္း ၾကည္လင္လြန္းလွသည္။ ရာသီဥတုက ထူးထူးျခားျခား လွပေကာင္းမြန္ေနခ်ိန္မွာ ေနာ္ေ၀ျပည္သူျပည္သားမ်ား သာမက ေနာ္ေ၀ေရာက္ တစ္ျပည္သားေတြပါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႀကိဳဆိုၾကသည့္အတြက္ Grand hotel ႏွင့္ ေနာ္ေ၀ပါလီမန္ အေဆာက္အအုံၾကားရွိ ပန္းျခံမွာ ပရိသတ္ေတြအျပည့္အႏွက္ျဖစ္လို႔ ေနသည္မွာ နံနက္ပိုင္း ကတည္းကျဖစ္သည္။ တာ၀န္ရွိသူေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ညေန ၅း၀၀ နာရီေလာက္မွ ေရာက္ပါလိမ့္မည္ဟု ႀကိဳတင္အသိေပးထားသည့္တိုင္ ညေန ၃း၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္ကတည္းက ပရိသတ္ျပည့္ ေနေလၿပီ။ ျမန္မာ၀တ္စံုႏွင့္ သာမက တုိင္းရင္းသား႐ိုးရာ ၀တ္စံုေတြႏွင့္ ပရိသတ္ကလည္း မနည္းလွသည့္အျပင္ ကမၻာ့မီဒီယာသမားမ်ားကလည္း တုိးေ၀ွ႔ကာ ေနရာေကာင္းယူ ေနၾကရေအာင္ပင္ မ်ားျပားလွသည္။

ေရွ႕ေျပးဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါလာသည့္ ယာဥ္တန္းေကြ႕၀င္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ‘ျမန္မာ’ ‘အေမစု’ ‘ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္’  စသည့္အသံမ်ားက ေအာ္စလိုေကာင္းကင္ယံသို႔ လွ်ံတက္သြား ေတာ့သည္။ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ဟိုတယ္တြင္းသို႔မ၀င္ဘဲ လမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွ တိုးေ၀ွ႔ႀကိဳဆိုေနသည့္ ပရိသတ္ရွိရာသို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးတည္လိုက္ရာတြင္ ႏုိင္ငံျခားသားပရိသတ္မ်ားကပါ အလုအယက္  တိုးေ၀ွ႔ကာႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့သည္။ ျမန္မာေတြသာ ငိုၾကသည္မဟုတ္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားပင္ မ်က္ရည္အရြဲသားႏွင့္ျဖစ္ရေအာင္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းလြန္းလွသည့္အခ်ိန္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ မိဘႏွင့္ျပန္ဆံုရသည့္ သားသမီးေတြလို မ်က္ရည္ လည္ရြဲျဖစ္ၾကသူေတြ အမ်ားအျပားပင္။ ပရိသတ္ၾကားမွာရွိေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ေဘးမွ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ႏွစ္ေယာက္တို႔ေနာက္ အာဖရိကတိုက္သူ တစ္ဦးက ‘we love you aung san suu kyi’ ဟု ေအာ္ေနလိုက္သည္မွာ မရပ္မနားပင္။ ၿပီးမွေမးၾကည့္ေတာ့ သူမသည္ အီသီယိုပီးယားမွျဖစ္ၿပီး သူမဘ၀တြင္’ နယ္ဆင္မင္ဒဲလားႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္’ ကို ၾကည္ညိဳေလးစားဆံုးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ လက္နက္မဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူ ႏွစ္ဦးအနက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မိန္းမသားခ်င္းမို႔ပို၍ အားက်ျဖစ္မိေၾကာင္း ေျပာသြားသည့္ သူမ မ်က္၀န္းတစ္စံုမွာ မ်က္ရည္အရြဲသားႏွင့္ ျဖစ္သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေအာ္စလိုကိုေရာက္သည့္ေန႔က ေနနတ္သားကႀကိဳဆိုခဲ့သည့္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္မည့္ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ မုိးမင္းက သူ႔အလွည့္အျဖစ္ နံနက္ကတည္းက မုိးဖြဲဖြဲေလး ရြာၿပီး ဂုဏ္ျပဳေနေလသည္။ မုိးေရထဲမွာပင္ ႏိုဘယ္အခမ္းအနားက်င္းပမည့္ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနား တစ္၀ိုက္မွာ ပရိသတ္ ျပည့္ေနခဲ့သည္။ အခမ္းအနားအတြင္း ၀င္ေရာက္မည့္ သူေတြကို ခန္းမလက္ယာဘက္မွ စနစ္တက်၀င္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးၿပီး က်န္တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ရပ္ၾကည့္ပရိသတ္ အတြက္ စီစဥ္ေပးထားသည္။ ဒါေပ မဲ့ ၀င္ေပါက္ႏွင့္ အေတာ္ကြာေနေသး သည့္အတြက္ တာ၀န္က် ရဲအရာရွိကို သြားၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ လိုလိုလားလားကူညီေပးသည့္အတြက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္၍ ေကာင္းမည့္ တစ္ေနရာ ရခဲ့သည္။ အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့လည္း ေနာ္ေ၀ပရိသတ္က ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနေလၿပီ။

အင္မတန္အခ်ိန္တိက်သည့္ လူမ်ဳိးအျဖစ္ ကမၻာေက်ာ္သည့္ ေနာ္ေ၀တို႔၏အခ်ိန္ကိုက္ စီစဥ္မႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ရေတာ့ ပို၍ေလးစားမိသည္။ ၁၂း၄၀နာရီတိတိမွာ ေနာ္ေ၀ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏ကားသည္ ခန္းမေရွ႕ သို႔ ဆိုက္သည္။ အသင့္ခင္းထားသည့္ ေကာ္ေဇာနီေဘးမွ ကပ္လ်က္ တက္သြားသည္။ ၁၂း၄၅ နာရီမွာ သက္တမ္းရာခ်ီ အစဥ္အလာႀကီးသည့္ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ေခါင္းေလာင္းစင္ႀကီးမွ မဂၤလာေခါင္းေလာင္းသံ စတင္ၾကားလိုက္ရၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တင္ေဆာင္လာသည့္ အထူးဧည့္သည္ ယာဥ္တန္း၀င္လာေလသည္။ ေခါင္းေလာင္းႀကီးက ေကာင္းခ်ီးၾသဘာသံကို ဘ၀ဂ္လွ်ံေ၀ ေအာင္တီးခတ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ခန္းမေရွ႕အ၀င္ေကာ္ေဇာနီ ေရွ႕တည့္တည့္  တြင္ဆုိက္ေရာက္လာသည့္ ယာဥ္ေပၚ မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆင္း လာသည္ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းႏွင့္ ခံစားမႈက ရင္ကိုျပင္းထန္စြာ လႈိင္းထသြားေစရာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ပင္ ေမ့သြားသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ၾကက္သီးထစရာေကာင္းသည့္ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ေခါင္းေလာင္း၏တက္ၾကြႏိုးၾကားမႈ ခရမ္းရင့္ေရာင္ ျမန္မာ၀တ္စံုႏွင့္ က်က္သေရ ရွိလွေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရသူ အေပါင္းမွင္တက္မိသလို ျဖစ္သြားေစမွာ ေသခ်ာသည္။ ေရွ႕မွာရွိေသာ ေကာေဇာနီ ေပၚ ေျခမလွမ္းမီ အတူပါလာသည့္ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံျခားေရး တာ၀န္ခံကိုေစာင့္ရင္း လက်္ာဘက္သို႔ တစ္ခ်က္လွည့္ ၾကည့္လိုက္သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အမိအရဓာတ္ပံု႐ိုက္လုိက္ႏိုင္သည့္အတြက္ ထိုမနက္မွာ မိုးေရ ထဲ အပင္ပန္းခံေစာင့္ဆိုင္းရက်ဳိး နပ္ေတာ့သည္။ ‘once in my life’ ဟု ေရွ႕မွ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ေျပာတာကိုလည္း ၾကားလုိက္ရသည္။ ေကာေဇာနီအလယ္မွ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းတက္သြားသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျမင္ခြင့္ရလိုက္သည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္အတြက္ မဆိုထားႏွင့္ ထိုေနရာနားတစ္၀ိုက္ရွိ က်န္ကမၻာသူ ကမၻာသားတို႔ပင္ ဘယ္လိုခံစားမိရသည္ ဆိုတာ ျပန္လည္ေျပာျပဖို႔ခက္မွာ အမွန္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ခန္းမထဲ ၀င္သြားသည္အထိ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာက်ဴးရင့္သလို တီးခတ္ခဲ့သည့္ ေခါင္းေလာင္းသံကလည္း ထိုအခမ္းအနားအတြက္ မဂၤလာရွိ႐ံုသာမက ထူးထူးျခားျခား ခံစားေစျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုကို ႏွစ္စဥ္ဒီဇင္ဘာတြင္ က်င္းပျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား အေနႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဂုဏ္ျပဳကာ အခုလိုဇြန္လတြင္ က်င္းပျခင္းျဖစ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအတြက္ အခမ္းအနားကိုႏွစ္ႀကိမ္ က်င္းပေပးျခင္းသည္လည္း ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္သည္။ အခမ္းအနားစတင္ရန္ ၁၀ မိနစ္အလိုတြင္ ေနာ္ေ၀ဘုရင္ႏွင့္ မိဘုရားတို႔ေရာက္ရွိ ေနရာယူၿပီး သတ္မွတ္အစီအစဥ္အတိုင္း က်င္းပသည္ကို nrk  ေခၚ ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံ႐ုပ္သံမွ တိုက္႐ိုက္ ထုတ္လႊင့္ျပသပါသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမႏွင့္ မနီးမေ၀းရွိ ‘nobel pEace center’ ေရွ႕တြင္လည္း အမ်ားၾကည့္႐ႈႏိုင္ေအာင္ ႀကီးမားလွေသာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ႐ုပ္သံစက္ႀကီးျဖင့္ ထုတ္လႊင့္ေပးခဲ့ရာ မိုးေရ ဖြဲဖြဲထဲတြင္ အစမွအဆံုး အားေပးၾကည့္႐ႈသြားၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္႔ခြန္းအဆံုးမွာ မတ္တပ္ရပ္၍ ၾသဘာေပးၾကေသာ ေနာ္ေ၀ဘုရင္ႏွင့္ မိဘုရားတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္လ္ဆု၏ တန္ဖိုးျမင့္မားပံုကို ရင္မွာတလွပ္လွပ္ ခံစားမိရပါေတာ့သည္။

ထိုမိနစ္ ၄၀ ၾကာ အခမ္းအနားအတြက္ ေနာ္ေ၀တို႔သည္ ကမၻာ့ အလယ္မွာ ထင္ရွားတင့္တယ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္တန္႐ံု စြန္႔လႊတ္ႀကိဳးစားမႈျဖင့္ အနားပင္မကပ္ႏိုင္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆု၏ ျမင့္ျမတ္မႈကို ကမၻာက ေလးစားအသိအမွတ္ျပဳ ခဲ့ၾကသလို ႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္တိုင္း ႏႈိင္းဆရန္ခက္ခဲသည့္ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ကမၻာက ေလးစားအားက် ေနေလသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုဘယ္လ္ဆု အခမ္းအနားကို အနီးကပ္ၾကံဳေတြ႕ ခံစားလိုက္ရသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ထိုေန႔ေလာက္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းသည့္ေန႔ မရွိဘူးဟုပင္ ဆိုရပါမည္။

 ျမန္မာမွန္းသိ၍ လာေရာက္စကားေျပာၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးႏွင့္ အားရ၀မ္းသာျပန္လည္စကားေျပာရင္း ရင္ထဲမွာခံစားရသည့္ ခံစားခ်က္ အေတြးတစ္ခုက ႏႈတ္မွ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္ထြက္လာသည္ မွာ ‘ျမန္မာကို ကမၻာကၾကည့္တဲ့ေန႔’ ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

‘ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဘ္ ဆုရွင္မ်ားအားလံုးကို ဦးညြတ္လ်က္’

Ref: Eleven Media Group: