တရားကိုေတာ့ ခ်စ္ပါသည္

(၁)

တရားႏႇင့္ဓားအား ႏႇစ္အားတြင္
တရားကိုခ်စ္
ဓားကိုပစ္အံ့ စစ္ကို ငါတို႔မုန္းပါသည္။

ဖတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စေပါ့။ သေဘာက်လြန္းလို႔ ဖတ္ၿပီးကတည္းက အလြတ္ရေနခဲ့တာပါ။ ဖတ္ဖူးစဥ္ကတည္းက ေခါင္းစဥ္မရႇိ ေရးသူမသိခဲ့တာမို႔ မူလ ကဗ်ာေရးသူကို မေဖာ္ျပႏုိင္တဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။

(၂)

'စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္' တို႔၊ 'ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရပါတယ္' တို႔၊ '႐ႈတ္ခ်လိုက္ပါတယ္' တို႔ စသျဖင့္ စကားလံုးေတြ၊ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ၀ါက်လႇလႇေတြကို အေၾကာင္းအရာ တစ္ရပ္၊ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေျပာၾကေရးၾကတာေတြ ခဏ ခဏ ေတြ႔ရပါတယ္။ အိုင္တီ ေခတ္ႀကီးဆိုေတာ့ အင္တာနက္ေက်းဇူးနဲ႔ ကြန္ရက္ေပၚမႇာ စာေတြ အလြယ္တကူ တင္ႏုိင္လာတယ္။ လူေတြၾကားမႇာ ပ်ံ႕ႏႇံ႔မႈႏႈန္းထား ျမန္လာတယ္။ ျပင္းထန္တဲ့ စကားလံုးေတြ၊ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အေရးအသားေတြ၊ လႇပတဲ့၀ါက်ေတြ ထပ္တလဲလဲ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။

(၃)

အဲသဟာေတြ ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့ ႐ိုးရာပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိတယ္။ ရြာေလးတစ္ရြာမႇာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ရႇိတယ္။ ရြာရဲ႕သာေရး၊ နာေရးကိစၥရႇိရႇိသမွ် ဒီကိုယ္ေတာ္ပဲ သင့္တင္ေလ်ာက္ပတ္ရာ တရားခ်ီးျမႇင့္တယ္။ ေဟာတယ္။ ရႇင္ျပဳ နားသ မဂၤလာေဆာင္၊ နာမည္ေပးကင္ပြန္း တပ္စတဲ့ မဂၤလာဆြမ္းေကြၽးေတြမႇာ တရားေဟာၿပီး ၀မ္းေျမာက္ေစတယ္။  တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါေတြမႇာလည္း အပူမီးေတာက္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ တရားနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ေပးတယ္။ အင္မတန္မႇ အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ ရြာသူႀကီးကိုေတာင္မႇ သူ႔အေမ ဆံုးပါးသြားစဥ္က တရားခ်ၿပီး ေဆာက္တည္ရာရေစခဲ့တယ္။

တစ္ရက္မႇာေတာ့ ဘုန္းႀကီးမယ္ေတာ္ ဆံုးပါေလေရာ။ အေမေသလို႔ အငိုေတြမရပ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ရြာသားေတြလည္း ဘာလုပ္ရမႇန္းမသိဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူႀကီးက ''သတိထားပါ အရႇင္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္အေမ ေသတုန္းက အရႇင္ဘုရားပဲ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္လားဘုရား လူဆိုတာ ေသမ်ဳိးခ်ည္းပဲ။ လကၡဏာ သံုးပါးကိုဆင္ျခင္၊ တရားနဲ႔ေျဖဆိုတာေလ''ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ေလွ်ာက္တင္တယ္။
''ဟဲ့ အဲဒီတုန္းက ေသတာ နင့္ အေမ။ အခုေသတာ ငါ့အေမ။ ငါ ဘယ္လိုေျဖရမႇာလဲ''ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီး ဆက္ငိုပါေရာတဲ့။

႐ိုးရာဟာသပံုျပင္ေလးက ျပံဳးခ်င္စရာ။ လူ႔စိတ္သေဘာသဘာ၀ကို တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန လႇစ္ကနဲ ျပထားတယ္။

(၄)

လူ႔သေဘာသဘာ၀ကလည္း ေျပာရေတာ့ ခက္ပါတယ္။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြေပကိုး။ ေနသာရင္ ေနသာသလို ေနခ်င္တတ္ၾကတာလည္း ရႇိရဲ႕။ မေနသာေတာ့လည္း လုပ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။

ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးတခ်ဳိ႕ ေျပာပါရေစ။ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမႇာ အလယ္တန္းပညာသင္စဥ္ကေပါ့။ ေက်ာင္းမႇာ ၀ါ စိမ္း နီ ျပာ အသင္းေလးသင္းရႇိတယ္။ နာမည္အေနနဲ႔ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား၊ ဗႏၶဳလေပါ့ဗ်ာ။ အတန္းပိုင္ဆရာမက အတန္းသားေတြကို အသင္းေလးသင္းမႇာ ခြဲၿပီးေနရာခ်တယ္။ အသင္းသားေတြက အသင္းေခါင္းေဆာင္ ျပန္ေရြးတယ္။

'အသင္းက်တယ္' ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရက ကိုယ့္အသင္းက အတန္းနဲ႔၀န္းက်င္ကို သန္႔ရႇင္းေရး၊ ေသာက္ေရျဖည့္ေရး၊ ဘုရားပန္းအုိးလဲေရး၊ မနက္ခင္းခံုစီေရး၊ ညေနခင္း ေက်ာင္းဆင္းရင္ထိုင္တဲ့ ခံုတန္းရႇည္ေတြကို စာေရးတဲ့ ခံုတန္းရႇည္ေတြေပၚမႇာ ေမႇာက္ၿပီးစီေရး၊ ဆရာမ စားပြဲ ကုလားထိုင္သန္႔ရႇင္းေရး၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းသန္႔ရႇင္းေရး စတဲ့ကိစၥေတြလုပ္ဖို႔ တာ၀န္က်တာကို ေျပာတာ။ အသင္းတစ္သင္းက တစ္ပတ္စီ အလႇည့္က် တာ၀န္ယူရတယ္။

နားေထာင္ရတာ ေကာင္းေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာ မလြယ္တဲ့ကိစၥရပ္ေတြ၊ အေျခအေနေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူ ယႇဥ္တြဲေနထုိင္ေရးဆိုတဲ့ကိစၥဟာ က်ားနဲ႔သမင္အတြက္၊ ၀ံပုေလြနဲ႔ သိုးငယ္အတြက္ လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

အသင္းသားေတြက တာ၀န္က်တဲ့အပတ္မႇာ တစ္ရက္ပဲ ေစာေစာ လာရ လုပ္ရေပမယ့္ အသင္းေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ တစ္ပတ္လံုး ေစာေစာလာရတယ္။ အဲဒါက ကိစၥမရႇိပါဘူး။ ကိစၥရႇိတာက ေခြးေခ်းက်ဳံးရတာ။ ေက်ာင္းက ျခံစည္း႐ိုးမလံုျခံဳ။ စာသင္ခန္းေတြကလည္း ထရံကို ဒူး ေလာက္အထက္မႇာ ကာထားတာ။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးလို႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲမႇာ ရႇင္းသြားၿပီဆိုရင္ ေက်းဇူးရႇင္မ်ားက ေရာက္လာၿပီ။ ေက်ာင္း၀င္းက သူတို႔ရဲ႕ကစားကြင္းေပါ့။ စာသင္ခန္းေတြက သူတို့ရဲ႕အိမ္သာ။ သူတို႔ဘာသာ ခြဲတမ္းခ်ထားၾကတာမ်ား။ သူ႔ေနရာ ကိုယ့္ေနရာရႇိေသး။ ဒီအ ခန္းမႇာပဲ အီအီးပါတဲ့ေကာင္က ဒီအခန္းပဲ တျခားမႇာမသြားဘူး။ တံျမက္စည္းလႇဲ၊ ေရခပ္ျပႆနာမရႇိလႇေပမယ့္ ေခြးေခ်းက်ေတာ့ ဘယ္သူမႇ မက်ံဳးခ်င္ၾကဘူး။ 

ဒီေတာ့ အသင္းေခါင္းေဆာင္ကပဲ ေန႔တိုင္း ေခြးေခ်းကံ်ဳးရပါေရာ။

(၆)

ေျပာခ်င္တာက ေခြးအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေရးရင္းနဲ႔ 'ေခြးအေရးေတာ္ပံု' စာတမ္းတစ္ေစာင္ျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕။ 'ေခြးဋီကာ' တစ္ပုဒ္ဘုတ္အုပ္ထဲ ေရာက္ခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတာ။ 'ကိုတာ' ကေတာ့ 'ေတာင္ ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ဆရာ၀န္' တဲ့။ ဒီမႇာက 'ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေမာင္စံေပါ' ျဖစ္ေနၿပီ။ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္သမၼတက ရႇိေသး။

တကယ္ေျပာတာ အေမရိကန္ သမၼတေဂ်ာ့ဘုရႇ္ေပါ့ဗ်ာ။ သဲကႏၲာရစစ္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲခဲ့သူေပါ့။ သူပိတ္ထားတဲ့ မႇန္ေျပာင္းႀကီးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး စစ္ေဆးေနတဲ့ပံုနဲ႔ စာအုပ္ႀကီးေျပာင္းျပန္ကိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ပံု အင္တာနက္မႇာ ျမင္ဖူးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ျပဳျပင္ေရးဆြဲထားတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မႇာေပါ။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သေရာ္စာတစ္ပုဒ္လည္း အင္တာနက္မႇာ ဖတ္ဖူးတယ္။

ေဂ်ာ့ဘုရႇ္ရဲ႕ သတင္းစာရႇင္းလင္းပြဲတစ္ခုမႇာေပါ့။ အေမရိကန္ ျပည္သူေတြအၾကားမႇာ ေဂ်ာ့ဘုရႇ္ကို မႀကိဳက္ၾကတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေရပန္းစားမႈက အရမ္းက်ဆင္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မႇာသာ သမၼတေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ရင္ သူ႐ံႈးကို႐ံႈးမႇာ။ လံုး၀ေသခ်ာတယ္။ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ကေမးတယ္။ ''သမၼတ ႀကီးခင္ဗ်ား မနက္ျဖန္မႇာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ သမၼတႀကီး ဘာလုပ္မလဲ''တဲ့။ ေဂ်ာ့ဘုရႇ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ''အီရတ္ကို သြားတိုက္မယ္''တဲ့ဗ်ား။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ဆိုတာ နာမည္ဆိုးမ်ားစြာနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားေနသူ။ ဘံုရန္သူဆိုၿပီး အေမရိကန္ မီဒီယာတခ်ဳိ႕က သံုးစြဲခဲ့သူ။ ႏ်ဴကလီးယား လက္နက္ေတြလုပ္ၿပီး ကမၻာဖ်က္မယ့္ေကာင္လို႔ စြပ္စြဲခံရသူ။ အေမရိကန္ျပည္သူေတြရဲ႕ အမုန္းစာရင္းမႇာ ထိပ္ကလူ။ ဒီဘက္ကအျဖဴ။ သူကအမဲ။ ဒီဘက္ကအမႇန္ သူကအမႇား။ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ကို ေခ်မႈန္းမယ့္စစ္ဟာ အမႇန္တရားဘက္က ရပ္တည္တဲ့စစ္။ တရားတဲ့စစ္ကို ဆင္ႏႊဲျခင္းအားျဖင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ေဂ်ာ့ဘုရႇ္ရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ တက္လာမယ္။ ဒါကိုေျပာတာပါ။ 

အမႇန္နဲ႔အမႇားမႇာ တရားတာနဲ႔ မတရားတာမႇာ ၾကားေနတယ္ဆိုတာ မရႇိပါဘူး။ ၾကားေနတယ္ဆိုကတည္းက မႇန္တဲ့ဘက္မႇာ၊ တရားတဲ့ဘက္မႇာ ရပ္တည္မျပရဲတာ။

ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ တကယ္ထားမယ္ဆိုရင္ 'ငါ့ဟာမႇငါ့ဟာ၊ ငါ့ထိမႇငါနာ' ျဖစ္မေနရပါဘူး။ ကိုယ္ထမင္း၀၀စားေနရခ်ိန္မႇာ ထမင္းငတ္လို႔ ဆာေလာင္ေနတဲ့ မ်က္ႏႇာေလးေတြ ျမင္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ေအးခ်မ္းစြာအိပ္စက္ေနရခ်ိန္မႇာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္သူေတြအေၾကာင္း  ေတြးၾကည့္ပါ။

မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ မရႇိပါဘူး။ နည္းနည္းလုပ္ႏုိင္တာနဲ႔ မ်ားမ်ားလုပ္ႏုိင္တာနဲ႔ေတာ့ ကြာေပမေပါ့ဗ်ာ။ နည္းတာမ်ားတာ ဖယ္ထား အမႇန္အတြက္၊ တရားတာအတြက္ လုပ္ၾကရပါမယ္။

(၈)

စစ္ရဲ႕ အနိ႒ာ႐ုံေတြကို လူတုိင္း သိပါတယ္။ စစ္ေသြးႂကြ အနည္းစုကလြဲရင္ အားလံုးနီးပါးေသာ လူသားေတြက စစ္ကိုမုန္းၾကပါတယ္။ စစ္ကို မလိုလားၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တရားကိုခ်စ္တုိင္းလည္း ဓားကိုမပစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အမႇန္တရားကိုကာ ကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ဖုိ႔ အေရးအတြက္ ဓားကေတာ့ ေသြးေနရမႇာပါ။

လူေတြအားံုးဟာ ေနာင္မႇာပြင့္မယ့္ ဘုရားေလာင္းေတြ၊ ပါရမီလာျဖည့္ေနၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္းေတြ၊ စိဥၨမာနေလာင္းေတြလည္း ရႇိႏုိင္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မလိုလားအပ္တဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြ၊ အက်ည္းတန္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ၊ လူမဆန္တဲ့ ရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြကို မီဒီယာေပါင္းစံုမႇာ ျမင္ေတြ႔ေနရတာပါ။

ေရႇးလူႀကီးသူမမ်ား ေျပာခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေတြ၊ ေရးခဲ့တဲ့စာေတြ၊ ထားခဲ့တဲ့ စကားပံုေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္ကို အေျခခံၿပီးေပါက္ပြားလာတာ။ 'ကုလားအုပ္ပံုျပင္တို႔ အရိပ္ေနေန အခတ္ခ်ဳိးခ်ဳိးတုိ႔၊ ေျမြေပြးခါးပိုက္ပိုက္'တုိ႔ အမ်ားႀကီးရႇိပါ တယ္။ လူျပက္ေတြေျပာတဲ့စကားေတာင္ ရႇိေသးဗ်ာ။ ဘာတဲ့ရယ္ 'သနားလို႔ ပါးကေလးေပးနမ္းပါတယ္ ဟိုဒင္းကိုလာရန္ရာတယ္'လို႔ ဆိုတာ။
နားေထာင္ရတာေကာင္းေပမယ့္ လက္ေတြ႔မႇာမလြယ္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြ၊ အေျခအေနေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတူ ယႇဥ္တြဲေနထုိင္ေရးဆိုတဲ့ကိစၥဟာ က်ားနဲ႔သမင္အတြက္၊ ၀ံပုေလြနဲ႔ သိုးငယ္အတြက္ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ သေဘာသဘာ၀ေတြေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီးဆန့္က်င္ေနမႇေတာ့ ေ၀းေ၀းေန တာေကာင္းပါတယ္။

(၉)

သမုိင္းသင္တာ မအ ေအာင္လို႔ ဆုိပါတယ္။ သင္ခန္းစာေတြယူလို႔ပဲ မၿပီးႏုိင္ေတာ့ဘဲနဲ႔ အူတူတူအတတ၊ လုပ္သမွ် ခဏခဏ ခံေနရတယ္ဆိုရင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သမုိင္းရႇိေပမယ့္ သမုိင္းမသိဘူးဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ သမုိင္းသင္ၿပီးရင္ အ႐ိုင္းအယဥ္ ခြဲျခားႏုိင္ၾကမယ္။ အမႇန္အမႇား ကြဲျပားႏုိင္ရမယ္။

(၁၀)

အမႇန္အမႇား ကြဲျပားတယ္ဆုိရင္ အမႇန္တရားဘက္က ရပ္တည္ၾကရပါမယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို မဆုိင္းမတြ လုပ္ၾကရပါမယ္။ 'မႇန္'တာမ'ေရႊ႕'ခဲ့လို႔'႐ႈံး' သြားၾကရတဲ့ စစ္တုရင္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးရႇိပါတယ္။

 ေမာင္စံေပါ   (Eleven Media)